Το προσωπικό στοίχημα της Βάσιας Παναγοπούλου, η παράσταση «Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», σε δική της μετάφραση - παραγωγή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, ξεκινάει αυτές τις μέρες στο θέατρο Χυτήριο, κάνοντας πράξη αυτό που έγραψε κάποτε η μικρή Φρανκ: «Θέλω να συνεχίσω να ζω, ακόμα και μετά που θα ’χω πεθάνει!».
Η διαδικασία της μετάφρασης του «Ημερολογίου», σε ποια συμπεράσματα σας οδήγησε;
Διαβάζοντας, «πλησίαζα» όλο και περισσότερο αυτό το κοριτσάκι με την ψυχή, που γοήτευσε όποιον σ' ολόκληρο τον πλανήτη διάβασε τα κείμενά της. Κάθε φορά που ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή, η ψυχή της Άννας «εξακολουθεί να υπάρχει και μετά το θάνατό της». Η διαφορετικότητα και οτιδήποτε αποτελεί αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, είναι ακόμη υπό αμφισβήτηση κι ο φασισμός παρουσιάζει ανησυχητική άνοδο. Μόνο η άγνοια της ιστορίας μπορεί να εξηγήσει - για μένα - την άνοδο φασιστοειδών παρατάξεων και απόψεων.
Το κορίτσι αυτό, που έζησε τη φρίκη, πίστευε πως οι άνθρωποι έχουν καλοσύνη στο βάθος της ψυχής τους. Εσείς το πιστεύετε;
Η ψυχή της Άννας Φρανκ, ήταν η καθαρή ψυχή μιας έφηβης που ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο. Δεν υπάρχει έφηβος που παρακολουθώντας την παράσταση, δεν ταυτίζεται μαζί της. Θα ήθελα οι άνθρωποι να έχουν καλοσύνη στο βάθος της ψυχής τους, όμως, δυστυχώς αυτοί οι ίδιοι, είναι ικανοί για τα χειρότερα εγκλήματα. Συμβαίνει στη Γάζα, συμβαίνει όπου υπάρχει εστία πολέμου και χάνονται χιλιάδες Άννες, διαφορετικού χρώματος, θρησκείας, φυλής. Κι η Φρανκ μοιάζει τραγικά επίκαιρη.
Αν στο κοινό, βρεθεί τυχαία ένας φασίστας, πόσα λεπτά μπορεί ν' αντέξει;
Όσο μπορεί να αντέξει βλέποντας τις θηριωδίες του παράφρονα Χίτλερ, που οδήγησε εκατομμύρια στα κρεματόρια. Όσο μπορεί να αντέξει κανείς, με το γεγονός πως πριν από ένα χρόνο, χύθηκε στο Κερατσίνι το αίμα του Παύλου Φύσσα, επειδή ήταν κόντρα στα φασιστοειδή. Η σβάστικα δεν είναι σύμβολο για συζήτηση. Ο ναζιστικός χαιρετισμός, είναι ο χαιρετισμός του χειρότερου εγκληματία της ανθρωπότητας.
Έχετε αισθανθεί φόβο με το γεγονός της ύπαρξης τόσων θιασωτών του ολοκληρωτισμού το 2014;
Το μέλλον των παιδιών μας το υποθηκεύσαμε οικονομικά. Ελπίζω όχι και την ελπίδα τους. Οι καλλιτέχνες, από την πλευρά μας, μπορούμε να επέμβουμε. Χωρίς φόβο, χωρίς άλλοθι για τη μιζέρια και την ανέχειά μας. Το οφείλουμε στον κάθε μετανάστη που διώκεται, για «να καθαρίσει η γειτονιά», γιατί έτσι «καθάρισαν» και οι Ναζί τους ομοφυλόφυλους, τους ψυχικά ασθενείς, και όποιον θεωρούσαν ότι «μόλυνε» την «καθαρή φυλή».
