Από πατέρας της "Ευρυδίκης" στο έργο της Sarah Ruhl, ο Γιάννης Νταλιάνης "δοκιμάζεται" στο Χυτήριο, ως πατέρας της "Άννας Φρανκ" στο πολυδιαβασμένο "Ημερολόγιό" της. Ηθοποιός με αξιοζήλευτη θεατρική εμπειρία, με μόνο μια "Λάθος κίνηση"...του Στέφαν Τσβάιχ σε σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου όπου ερμήνευσε το Δρ Μπ. πολύ εμπνευσμένα και αυτοσχεδιαστικά.
Ο Γιάννης Νταλιάνης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, και έχει λάβει μέρος στις ταινίες: "Η κόντρα" (1983), "Ο Σόλων Έτσι και το διαμάντι του μήλου" (1988), "Θα το μετανιώσεις" (2003), "Ιλουστρασιόν" (2006) και "Λίστα γάμου" (2006). Ιδιαίτερα γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό έγινε μέσα από την αστυνομική σειρά μυστηρίου του Mega , "Ίχνη", όπου υποδυόταν τον Μάρκο, τον επικεφαλής της ομάδας έρευνας.
Πώς αισθάνεστε ως "πατέρας" της Άννας Φρανκ ;
Ο Όττο Φρανκ ήταν ο μόνος που επέζησε από τους οκτώ ήρωες της «κρυφής σοφίτας». Όλοι άλλοι πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Φρανκ απελευθερώθηκε από το Άουσβιτς και έζησε για πολλά ακόμη χρόνια. Τι μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος που έχει χάσει με τέτοιο τρόπο την οικογένεια του και την αγαπημένη του κόρη; Πώς είναι δυνατόν να ζήσει κανείς μετά από κάτι τέτοιο; Ίσως αν βάλει σκοπό της ζωής του να διατηρήσει την κόρη του ζωντανή μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της. Αν μετατρέψει το πένθος σε δύναμη. Αν νιώθει περήφανος που η Άννα αντιλαμβανόταν και αντιμετώπιζε τη ζωή και τις δυσκολίες της σαν μια συναρπαστική περιπέτεια.
Η παράσταση έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα;
Και βέβαια. Ακριβώς αυτός ο τόσο θετικός τρόπος με τον οποίο η Άννα αντιμετώπιζε τη ζωή, αποτελεί εξαιρετικό, μοναδικό θα έλεγα παράδειγμα προς μίμηση.
Υπάρχει αντιστοιχία στη σημερινή κοινωνία;
Θα πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς για να μην βλέπει τις τόσες κοινωνικές αντιστοιχίες με το σήμερα. Αλλά δεν είναι μόνον αυτές που κάνουν το έργο ενδιαφέρον. Μελετά τις σχέσεις οκτώ ανθρώπων που είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν σε ένα πολύ μικρό χώρο. Αναδεικνύονται ανθρώπινες συμπεριφορές που υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Ποια παράσταση δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Πολλές παραστάσεις θα μου μείνουν αξέχαστες. Ανάλογα με την εποχή και την προσωπική μου φάση νοσταλγώ κάποιες ή κάποιες άλλες. Σήμερα θα ξεχώριζα από αυτές που έχω δει «Το Κοστούμι» του Πήτερ Μπρούκ και την «Μήδεια» του Δ. Παπαιωάννου. Και από αυτές που έχω παίξει την «Νύχτα της Κουκουβάγιας» του Γ. Διαλεγμένου σε σκηνοθεσία Λ. Βογιατζή και το «Η Ζωή είναι Όνειρο» του Καλντερόν σε σκηνοθεσία Θ. Μοσχόπουλου.
Ποιο έργο και ποιον ηθοποιό θα θέλατε να σκηνοθετήσετε;
Την Μαρία Πρωτόπαπα στον «Κύκλο με την Κιμωλία» του Μπρεχτ.
Ποια κατά τη γνώμη σας ήταν η πιο τυχερή γενιά καλλιτεχνών;
Ίσως να στάθηκε τυχερή η γενιά που είχε δασκάλους όπως ο Κουν, ο Χατζιδάκις , ο Τσαρούχης…
