"Φαίδωνας, ο ξεχωριστός μου αδερφός", ένα παραμύθι που ο Γιάννης Αϊβάζης μιλά γι' αυτό με τρυφερότητα. Ακολουθούν η συζήτηση και οι λεπτομέρειες.
Ποιο είναι το περιεχόμενο του φετινού θεατρικού σου χειμώνα;
O θεατρικός χειμώνας προβλέπεται εξαιρετικά όμορφος, αλλά και δύσκολος. Είναι ανηφορικός και ωραίος. Έχει ξεκινήσει στη Θεσσαλονίκη η "Ποντικοπαγίδα" που πάει για δεύτερη χρονιά, ενώ τον Νοέμβρη θα κατέβει στην Αθήνα, για όλη τη σεζόν. Παράλληλα, ανεβαίνει μια παιδική παράσταση πολύ ιδιαίτερη, της οποίας υπογράφω τη σκηνοθεσία και που τελεί υπό την αιγίδα της Unesco και του make a wish. Πρόκειται για την παράσταση "Φαίδωνας, ο ξεχωριστός μου αδερφός", παράσταση βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Έλενας Τασιοπούλου. Έχει να κάνει με μια οικογένεια στην οποία υπάρχουν δυο παιδιά, ένα εκ των δύο όμως είναι "διαφορετικό". Εμείς δεν το λέμε πρόβλημα, το αποκαλούμε διαφορετικότητα. Μου ανατέθηκε, λοιπόν, να την σκηνοθετήσω και το έκανα με μεγάλη χαρά έχοντας κοντά μου άξια παιδιά που επέλεξα εγώ. Μιλάμε για τους Λεονάρντο Σφοντούρη, Γιώργο Γεροντιδάκη, Πέτρο Ιωάννου, Μαίρη Δεντοπούλου, Αρετή Κυπραίου, Σοφία Παρικάκη. Είμαστε στο θέατρο Μπρόντγουαιη, ξεκινάμε τη Δευτέρα. Πρόκειται για ένα πάρα πολύ ωραίο παραμύθι στο οποίο έβαλα και εγώ λίγο το χεράκι μου μαζί με την Έλενα. Με κάστρα, δράκους, αλλά παράλληλα και την πραγματική ζωή. Στόχος μας είναι τα παιδιά να καταλάβουν τι σημαίνει "διαφορετικότητα". Έχω και την ταινία μου, η οποία προχωράει, ξεκινάμε γυρίσματα για να βγούμε στις αίθουσες, αν όλα πάνε καλά, τον Οκτώβρη του 2015.
Όλο και περισσότερες παραστάσεις για παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία να θίξουν ζητήματα όπως ο ρατσισμός και η βία. Ξεφύγαμε λίγο από τις πριγκίπισσες και τα παλάτια. Είναι επειδή ο κόμπος έφτασε στο χτένι;
Εμείς μιλάμε για όλων των ειδών τις διαφορετικότητες. Ζούμε όλοι στιγμές που δείχνουν ότι το πράγμα έχει λίγο ξεφύγει οπότε η τέχνη πρέπει να χτίζεται σχετικά με το τι είναι σωστό και τι δεν είναι. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι να είναι σταρ, ο ηθοποιός έχει χρέος να ποιεί ήθος, ενώ παράλληλα η τέχνη να δίνει μεγάλη σημασία στις υπάρχουσες αξίες. Η τέχνη είναι το μέσο για να μιλήσει κανείς για πράγματα τα οποία απασχολούν την κοινωνία.
Το ότι είστε πατέρας αυξάνει την ευαισθησία σας απέναντι στα παιδιά όλου του κόσμου;
Σίγουρα, αλλά η στάση του καθένα έχει να κάνει με το πώς έχει μεγαλώσει. Η πατρότητα σίγουρα σε αλλάζει, αλλά οι αξίες παραμένουν αξίες. Πολύ περισσότερο, όταν έχεις ένα παιδί.
Η σκηνοθεσία πώς προέκυψε;
Είναι η εξέλιξη νομίζω. Κάθε ηθοποιός, μετά από χρόνια, έχει εικόνες στο μυαλό του. Εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Μέσα, λοιπόν, από τη συγγραφή -πρώτα προέκυψε η συγγραφή- είδα κι άλλα πράγματα, μου δόθηκε η δυνατότητα και μόνο χαρά μπορώ να νιώσω που μπορώ και το κάνω.
Τι κερδίζει ένας ηθοποιός, όταν, εκτός από ηθοποιός, παράλληλα είναι και σκηνοθέτης;
Σίγουρα μια ολοκληρωμένη αντίληψη για το τι επικρατεί στη δουλειά μας. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Θεωρώ ότι, αν δεν έχω υπάρξει ηθοποιός, δεν μπορώ να καταλάβω τους ηθοποιούς και δεν μπορώ να τους μεταφέρω αυτό το οποίο σκέφτομαι. Είμαι υπέρ της άποψης ένας ηθοποιός ν' ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία γιατί ξέρει εκ των έσω όσα αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός. Τα υπόλοιπα τα μαθαίνει. Και εγώ δε σημαίνει ότι είμαι σκηνοθέτης επειδή σκηνοθέτησα δυο παραστάσεις. Είμαι ένας ηθοποιός οποίος κάνει βήματα στη σκηνοθεσία.
Η τηλεόραση; Τι έχουμε να πούμε για την τηλεόραση;
Η τηλεόραση είχε τον πιο σημαντικό ρόλο. Για να καταφέρεις να φτάσεις κάπου έπρεπε να περάσεις από την τηλεόραση. Νομίζω ότι χωρίς την τηλεόραση δε θα μπορούσα να υλοποιήσω αυτά που κάνω σήμερα.
Αν το θέατρο είναι το άθροισμα χιλιάδων υποκειμενικών ορισμών, ο δικός σας ορισμός ποιος είναι;
Το θέατρο είναι ένα μέσο έκφρασης που έχει να κάνει με όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η τηλεόραση μπορεί να υπάρχει στο σπίτι του καθένα, αλλά το θέατρο είναι η μεγαλύτερη αναγκαιότητα.
