Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Η Αμαλία Μουτούση είναι αναμφισβήτητα μια σπουδαία ηθοποιός -η σπουδαιότερη ίσως της γενιάς της- που μετρά αρκετά, ακριβά ταλέντα. Είναι όμως κι ένα συναρπαστικό πλάσμα -από τα πιο ενδιαφέροντα που γνώρισα στον χώρο κι εκτός αυτού. Λατρεύω το ταλέντο της, αλλά και το μυαλό της ,αυτό που φέρει και κουβαλά. Θέλησα να παίζω μαζί της ένα παιχνίδι λίγο… διαφορετικό. Να μην κάνουμε μια συνέντευξη- μια ακόμα κουβέντα. Της έστειλα κάποιους τίτλους σε σχέση με εκείνη και της ζήτησα να γράψει τις σκέψεις της πάνω σε αυτούς. Ήταν στην Φολέγανδρο, όταν έλαβε το e-mail μου. Η επικοινωνία μας ήταν δύσκολη. Το κινητό δεν έπιανε, δεν είχε καλό σήμα για να πάρει τα μηνύματα που της έστελνα στο inbox κι όταν τελικά τα καταφέραμε, προσπάθησε να μου στείλει με fax τις χειρόγραφες απαντήσεις της. Κατέβηκε στην πόλη για να το κάνει, κόλλησε το fax, ήρθαν οι μισές σελίδες, μετά τις έστειλε σκαναρισμένες στο inbox. Όταν τις πήρα, με πλημμύρισαν όμορφες εικόνες και πολύ ακριβά συναισθήματα. Η Αμαλία και η μαμά της, η Νόνικα, η Αμαλία και τα παιδικά της χρόνια στα καμαρίνια, η Αμαλία και οι αδελφές της, η Αμαλία και ο «μπαμπάς» Αλέκος [Αλεξανδράκης φυσικά], η Αμαλία και η πρώτη επαφή με την σκηνή, αλλά και η Αμαλία με τον Μιχαήλ [Μαρμαρινό βέβαια], η Αμαλία με τον Λευτέρη [Βογιατζή πάντα]. Την ευχαριστώ από καρδιάς για το «παιχνίδι» μας, για το «δώρο» της στο onlytheater, για ότι φωτίζει τη ζωή μας με το ταλέντο και την ύπαρξή της…
Η ΑΜΑΛΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΑ ΚΑΜΑΡΙΝΙΑ
Παιδικό δωμάτιο στο σπίτι δεν θυμάμαι- είχα το δωμάτιο που κοιμόμουν-, τα καμαρίνια όμως της μαμάς ήταν ό,τι έπρεπε. Ήμουν ένα παιδί αστείο και μελαγχολικό που μου άρεσε να τραβάω την προσοχή, να κοιτάζομαι συνέχεια στους καθρέφτες και να «φαίνομαι». Όμως στα καμαρίνια της μαμάς μου είμαι μόνη -όλοι είναι στη σκηνή κι εγώ ανακαλύπτω ότι αυτό που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει είναι το γεγονός ότι ΔΕΝ φαίνομαι.
Την περισσότερη ώρα οι μεγάλοι είναι στη σκηνή οπότε μπορώ να ψαχουλεύω τα πράγματα της μαμάς μου [αυτό μου’χει μείνει], να μπαίνω στο καμαρίνι του ηθοποιού που μου αρέσει και που τον έχω βάλει στο μάτι, να περπατάω πίσω από τις κουίντες, εκεί που όλα τρίζουν μέσ’τα μαύρα σκοτάδια και να ανεβαίνω σκάλες, που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερα σκοτάδια. Σε αυτά τα σκοτάδια πίσω από τη σκηνή, άρχισαν οι εσωτερικές μου μεταμορφώσεις. Ένιωθα από τότε, ότι η αληθινή μου δύναμη βρίσκεται σε κάτι που δεν φαίνεται. Κατά τα άλλα, καθρέφτες, περούκες, ψεύτικες βλεφαρίδες, ρούχα χρωματιστά και ψηλά τακούνια ήταν ό,τι πιο συνηθισμένο. Έξι χρονών έπαιζα τους ρόλους της μαμάς μου και όλοι λέγανε «αυτή είναι κόρη της μαμάς της» και κουνούσαν το κεφάλι με υπονοούμενο. Κι εγώ, επειδή έκανα κάτι για να φαίνομαι αισθανόμουν ότι κάτι προδίδω. Αυτό ήταν ένα βάσανο διαρκείας που δεν έπαψε ποτέ και υποθέτω ότι έπαιξε ρόλο στην καλλιτεχνική μου διαμόρφωση.
Η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ Ο «ΜΠΑΜΠΑΣ» ΑΛΕΚΟΣ
Όταν έγινα οχτώ, ήρθε στο σπίτι ο καινούριος μου πατέρας, ο Αλέκος. Με έπαιρνε μαζί του κάθε μέρα στο «Σλουθ» που παίζανε με τον Χορν και κάποια φορά έσπασε το χέρι του πέφτοντας από μια σκάλα στο «Διονύσια» [από αυτές τις σκάλες που εγώ γνώριζα καλά]. Τότε άρχισε η σχέση μας: του έδενα τα κορδόνια των παπουτσιών του επί ένα μήνα, κάθε μέρα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ ήθελε να σηκώνει το πόδι του στο ύψος μου για να μην σκύβω εγώ κάτω στο παπούτσι του…
Η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΕΣ
Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι ήτανε το μεγάλο πανηγύρι, ερχόντουσαν επιτέλους οι ξενιτεμένες αδελφές μου [πηγαίνανε σχολείο στην Αγγλία]. Το σπίτι γινόταν σπίτι, γεμάτο τώρα από παιδικά δωμάτια και συνωμοσίες παιδιών. Παίζαμε πολύ ξύλο [ειδικά η Αριέττα μου τις έβρεχε για τα καλά], κάναμε τρομερές πλάκες και στα δύσκολα ήμασταν ένα. Τρεις σε μια. Η απόλυτη συμμαχία [και τώρα!].
Η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ, Η ΝΟΝΙΚΑ
Με τη μαμά μου είχα πάντα πολλά κοινά. Κι απ’ αυτά που φαίνονται και από τα άλλα. Την θαύμαζα, την φοβόμουν, της έλεγα πάρα πολλά ψέματα και συγχρόνως την προστάτευα σαν να είναι το παιδί μου. Όλοι μας έλεγαν πόσο μοιάζουμε. Το «ίδια η Νόνικα», το «Νονικάκι» και το «η κόρη της μάνας της» το ακούγαμε συνέχεια. Ένας μεγάλο μέρος της ζωής μου το πέρασα προσπαθώντας να ξεκολλήσω από αυτή την ταύτιση. Τώρα που πια σταμάτησα να προσπαθώ κι εμπιστεύτηκα το θέμα της ταυτότητά μου-επιτέλους-στον Θεό, είναι ένα σκέτο χάρμα να είμαι μαζί της και να παίρνουμε πρωινό φορώντας τα νυχτικά μας. Είναι μοναδική, σοφή και τρομερά αστεία. Μου λέει συνέχεια ιστορίες από τα παλιά και με κάνει να γελάω με πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να κλαίω.
Η ΑΜΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Η πρώτη μου παράσταση στο θέατρο Κάππα ήτανε μαζί της και με τον Αλέκο. «Η βεντάλια της λαίδης Ουίντερμπιρ» του Όσκαρ Ουάιλντ. Σκηνοθέτης μας ο Ανδρέας Βουτσινάς. Δεν ξέρω πώς έγινε και δεν ξαναβρέθηκα με τον Ανδρέα ποτέ. Ούτε για καφέ. Όταν πέθανε, κατάλαβα πόσο μου είχε λείψει. Σε αυτήν την παράσταση με είδε ο Λευτέρης, χωρίς εγώ να το ξέρω. Αργότερα πια, όταν δουλεύαμε μαζί, μου μίλαγε πάντα για αυτή την «πρώτη μου φορά». Ό,τι και να έπαιζα μου έλεγε κρυφογελώντας με καμάρι «μου θυμίζεις αυτή,την…πρώτη φορά!».
Η ΑΜΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΜΙΧΑΗΛ
Μετά γνώρισα τον Μιχαήλ και όλα άλλαξαν. Το θέατρο μπήκε στο κέντρο και στην καρδιά της ζωής μου. Έγινε σχεδόν οργανικό, σαν την κυκλοφορία του αίματος στις αρτηρίες. Δεν ήταν πια ούτε φυγή από τη ζωή, ούτε τρόπος ζωής, αλλά ένα μέσον για να μπαίνεις ολόκληρος μέσα στη ζωή. Ένας τόπος ψυχικός όπου το όνειρο και τα πραγματικά γεγονότα συνυπάρχουν κι εγώ χωρίς κανέναν δισταγμό βρίσκω τη θέση μου ανάμεσά τους.
Η ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΖΙ
Δεν θυμάμαι πότε «γνωρίστηκα» με τον Λευτέρη γιατί μάλλον τον ήξερα από πάντα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι, όταν άρχισε η σχέση μας και αργότερα η συνεργασία μας, τα ήξερε όλα για μένα. Κι ότι κι εκείνος όπως κι εγώ αγαπούσε πολύ την έκφραση που δεν «φαίνεται». Κι ότι του άρεσε η σύγκρουση ενώ εμένα καθόλου. Κάναμε μαζί το «Με δύναμη από την Κηφισιά», τη Σάρα Κέην, την «Αντιγόνη» και τον Μολιέρο. Μόνο τέσσερα έργα! Κι όμως, αν με ρωτήσεις δίπλα σε ποιον πέρασα ολόκληρη τη ζωή μου στο θέατρο [εκτός από τον Μιχαήλ], θα σου πω με τον Λευτέρη. Μου έλεγε να μην φοβάμαι να φτάνω στα άκρα. Επειδή όμως, όπως λέει και αγαπημένος φίλος Αλμπερτ Καμύ, -«το να φτάνεις στα άκρα ισοδυναμεί με το να ξέρεις να κρατάς το μυστικό σου» δεν θα ήθελα να σας μιλήσω για αποχωρισμούς.
