Η θεατρική ομάδα «The 3rd person theatre group» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση «Peer Gynt, no man’s land» για 8 παραστάσεις από τις 3 Νοεμβρίου, στο Σύγχρονο Θέατρο. Πρόκειται για μια διασκευή για τρεις ηθοποιούς πάνω στο έργο του Ερρίκου Ιψεν «Peer Gynt». Η ομάδα βραβεύτηκε με τη διεθνή υποτροφία Ibsen Scholarship 2013 από το θεσμό του Ibsen Awards στη Νορβηγία για αυτή την παράσταση στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 στο Skien της Νορβηγίας. Τηλεφωνώ, το σηκώνει η Αντιγόνη (Φρυδά), "Χρύσα, μίλα με την Ελένη (Ζαραφίδου) γιατί έγώ κάνω φώτα". Η Ελένη πήρε φόρα και εγώ δεν τη διέκοψα ούτε μία στιγμή.
Εμείς ξεκινήσαμε αυτή τη διαδικασία το 2012. Διαλέξαμε αυτό το έργο γιατί ήταν, ούτως ή άλλως, η πρώτη μας δουλειά, οπότε είχαμε ανάγκη από το να έχουμε επιλέξει ένα έργο το οποίο είναι μαθητεία και μ' έναν τρόπο να βουτήξουμε στα βαθιά. Πράγμα πολύ σημαντικό για μας τους ίδιους. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Οπότε αυτό το έργο ήταν για μας το καλύτερο έδαφος. Βέβαια, υπήρχαν κάποιες βασικές δυσκολίες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, όπως ότι το έργο αυτό είναι πολυπρόσωπο και μεις είμαστε μόνο τρεις ηθοποιοί. Σταδιακά όμως, έγινε για μας ένας μεγάλος οδηγός. Δηλαδή, έπρεπε να βρούμε τι είναι αυτό που συνδέει τα πρόσωπα του έργου ώστε να μπορεί ένας ηθοποιός ν' αναλάβει δέκα μπορεί και δεκαπέντε από αυτά. Ποιος είναι ο συνεκτικός δεσμός. Ουσιαστικά, οδηγηθήκαμε στο ότι όλα τα πρόσωπα του έργου είναι προβολές της μητέρας του Περ, της Ώσε, ή της αγαπημένης του, Σουλβάιγ, γι' αυτό και η Αντιγόνη (Φρυδά) που υποδύεται την αγαπημένη του υποδύεται και όλες τις γυναίκες που συναντά στο διάβα του, όπως κι εγώ που υποδύομαι τη μητέρα του την Όσε, υποδύομαι όλες τις υπερβατικές φιγούρες. Αυτό το ταξίδι γίνεται πια μια ονειρική διαδρομή, ένα ταξίδι που συζητήθηκε, ένα ταξίδι αυτογνωσίας στην πραγματικότητα. Όσο προχωρά το έργο τόσο πιο κοντά στον εαυτό του έρχεται ο Πέερ. Ακόμη, έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα υπαρξιακά ζητήματα, κι όχι μόνο. Από κει και πέρα για μας ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε αυτές τις φιγούρες. Είδαμε ότι η αναπαράσταση θα ήταν ένας δρόμος που θα οδηγούσε στο αδιέξοδο γι' αυτό και στραφήκαμε στην αφήγηση. Μέσω της αφήγησης, μπορείς να πετύχεις τέτοια φαινόμενα ώστε ο θεατής να δημουργεί τη δική του ιστορία. Είναι καθαρά μια προσωπική ιστορία. Δίνονται ποικίλα ερεθίσματα κι από κει και πέρα ο θεατής δίνει τον δικό του ορισμό. Η ανάγνωση της παράστασης έγκειται στο πώς ο θεατής θέλει να την πλάσει. Εμείς του δίνουμε εργαλεία ώστε σταδιακά να συνθέτει αυτός τη διαδρομή.
Η παράσταση ανεβαίνει στις 3 Νοέμβρη, για οκτώ παραστάσεις, Δευτέρα και Τρίτη, στο Σύγχρονο θέατρο. Είμαστε πολύ ενθουσιαμένοι. Θέλουμε πάρα πολύ να γίνουν αυτές οι παραστάσεις. Για την ομάδα δεν είναι μια ακόμη επανάληψη. Οι αρχικές ιδέες έχουν εξελιχθεί, θέλουμε πραγματικά να δούμε τα όρια αυτής της παράστασης και έχοντας στην πλάτη μας δύο παραστάσεις σε ανοιχτούς χώρους, το καλοκαίρι που μας πέρασε, στη Σαντορίνη και το Ηράκλειο, προσεγγίσαμε αυτή την παράσταση με μεγαλύτερη εξωστρέφεια. Θέλουμε, λοιπόν, να δούμε, αν καταφέραμε κι εμείς να γίνουμε πιο επικοινωνιακοί. Αυτή η τόσο πυκνή ιστορία είναι για μας ένα πολύ μεγάλο στοίχημα.
Xρύσα Φωτοπούλου
