Νέα Υόρκη 1957. Ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρονών κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν. Προκατειλημμένοι, μονολιθικοί, ανορθόδοξοι. Ο Κώστας Αρζόγλου, λίγο πριν την "ψηφοφορία", μίλησε μαζί μου στο τηλέφωνο.
Οι "12 ένορκοι" έχουν γίνει ταινία και στην Αμερική και τη Ρωσία, από τον Μιχάλκοφ. Νομίζω ότι είναι μια πολύ έντιμη παράσταση αυτή που παίζουμε εδώ, πάνω σε ένα σπάνιο έργο στο οποίο περιγράφονται πάρα πολλοί χαρακτήρες. Το βασικότερο πράγμα είναι το πώς μπορεί να ξεχωρίσει κανείς τα προσωπικά του από το ίδιο το γεγονός (την καταδίκη ενός παιδιού). Δηλαδή, το πόσο φορτώνει κανείς την απόφασή του ψυχολογικά με τις εμπειρίες που έχει ο ίδιος. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποφανθεί κανείς και κυρίως να αποφανθούν 12 διαφορετικοί άνθρωποι, τελείως διαφορετικοί.
Νομίζω ότι το έργο, ιδίως σήμερα, αφορά τον κόσμο. Τώρα, αν θα πάει ή δε θα πάει καλά, δεν μπορώ να το προβλέψω. Από τον ίδιο τον κόσμο εξαρτάται. Εμείς αυτό περιμένουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, με κάποιες δοκιμές που έχουν γίνει με δημοσιογράφους και φίλους, το περασμένο Δευτερότριτο, είναι ότι οι πρώτες αντιδράσεις ήταν αντιδράσεις μεγάλου ενθουσιασμού.
*Το Θέατρο Αλκμήνη παρουσιάζει τη θεατρική μεταφορά του έργου του Reginald Rose, "Οι 12 ένορκοι" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Χρύσα Φωτοπούλου
