Η Μαρία Μοσχούρη είναι πολύ νέα ηθοποιός, μόλις αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά έχει την τύχη να παίζει ήδη ένα σημαντικό ρόλο, την Μάργκοτ Φρανκ, στην παράσταση « Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν που παρουσιάζεται στο θέατρο Χυτήριο. Μας έστειλε λοιπόν ένα κομμάτι από το ημερολόγιο του ρόλου της.
Βγαίνω λοιπόν κι εγώ απ' τη σχολή, μουδιασμένη από τον τριετή εγκλεισμό και φοβισμένη για το τι μέλλει γενέσθαι και η μοίρα, η τύχη, η επιλογή και ό,τι άλλο ορίζει τα ανθρώπινα με ρίχνει πάνω σε μία επίσης μουδιασμένη και φοβισμένη ύπαρξη που δυστυχώς δεν ήταν τόσο τυχερή όσο εγώ. Ήταν πάντα λιγομίλητη και πέθανε νέα:
« Ονομάζομαι Μάργκοτ Φρανκ και η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους σας μέσω της διάσημης αδερφής μου: η ζωή μας στο Άμστερνταμ, ο πόλεμος, ο εγκλεισμός στη σοφίτα, προδοσία, το στρατόπεδο συγκέντρωσης… Εκεί πεθάναμε όλοι, εκτός από τον μπαμπά… Τον μπαμπά μου τον θυμάμαι έντονα να λέει ότι τίποτα δεν έχει περισσότερο βάρος από μια ανθρώπινη ζωή. Aκούγεται ίσως συνηθισμένο, αλλά για εμένα που είδα τόσες ζωές να χάνονται, έχει τη σημασία του. Τη μαμά μου απ’ την άλλη τη θυμάμαι να λέει: « Mην κάνεις ποτέ κάτι που θα ντρεπόσουν να το δεις γραμμένο στις εφημερίδες». Η μαμά σίγουρα έχει πει και ωραιότερα πράγματα, αλλά αυτό μου σφηνώθηκε στο μυαλό. Από την Άννα δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα συγκεκριμένο, μιας και μιλούσε συνεχώς. Η μικρή μου αδερφή ήταν αυτό που λέμε «ισχυρή προσωπικότητα». Είναι βέβαιο πως θα μπορούσαμε να είμαστε πιο κοντά με την Άννα, κι όμως αυτό δεν έγινε. Όχι ότι δεν αγαπιόμασταν, απλώς αν δεν ήμασταν αδερφές δε θα κάναμε παρέα. Ίσως με δυσκόλευε η παρουσία της, γιατί μου έδειχνε συνεχώς όλα αυτά που δε θα γινόμουν ποτέ. Και φτάνουμε σε μενα: ήσυχη, εσωστρεφής, σιωπηλή, δειλή… Προς το τέλος όλο και πιο μόνη, όλο και πιο απελπισμένη. Ένα όμως είναι σίγουρο: ο πόλεμος μου πήρε τα πάντα. Ξεκίνησε παίρνοντάς μου το ποδήλατο και σιγά σιγά πήρε μαζί του και κάθε πιθανότητα ευτυχίας. Είναι μάταιο όμως τώρα, ενώ είμαι ήδη πολύ μακριά σας, να αρχίσω να παραπονιέμαι για τη ζωή που στερήθηκα. Άλλωστε, καταλαβαίνω πια ότι το μόνο που θα με κρατούσε ζωντανή θα ήταν η θέλησή μου να διηγηθώ τα γεγονότα στα οποία υπήρξαμε μάρτυρες κι γι’ αυτό υπάρχει το ημερολόγιο της αδερφής μου…»
