Ο Γιάννης Μπέζος φέτος αποφάσισε να γίνει « Ένας ήρωας με παντόφλες» στο ομώνυμο έργο των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου που ήδη παρουσιάζεται με μεγάλη επιτχυία στο θέατρο Βρετάνια, αλλά παράλληλα ετοιμάζεται από τις 17 Νοεμβρίου και για τη μουσική παράσταση του Δ. Μαλισσόβα «Μια Ελλάδα θέατρο» που θα παιχτεί για έξι Δευτέρες στο Θέατρο Μπάντμιτον.
Κύριε Μπέζο, γιατί φέτος επιλέξατε να ανεβάσετε το «Ένας ήρωας με παντόφλες» των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου;
Είναι ένα έργο πολύ ωραίο, από τα καλύτερα νεοελληνικά έργα που έχουν γραφτεί κι ίσως το καλύτερου του διδύμου . Διαπραγματεύεται και μιλάει για αξίες όπως η αξιοπρέπεια, η τιμή και η ντροπή που έχουν χαθεί από το λεξιλόγιό μας . Οι θεατές, αλλά και όλοι μας αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα στο έργο, τον περίγυρο μας. Βλέπουμε ότι κάτι δεν κάναμε καλά, διότι ανεχτήκαμε πολλές συμπεριφορές χρόνια και δεν κάναμε τίποτα. Το έργο είναι γραμμένο το 1947 κι όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Στη μνήμη του κοινού το έργο αυτό είναι ταυτισμένο με την ταινία με τον Λογοθετίδη;
Το κοινό δεν έχει ταυτίσει τίποτα, ούτε ασχολείται με αυτά, πολλοί μάλιστα θεατές δεν έχουν καν δει την ταινία. Έρχονται και το βλέπουν σαν να είναι η πρώτη φορά…
Τι καινούργιο έρχεται να προτείνει η δική σας παράσταση;
Είμαστε στο 2014, παίζουμε σε θεατές του 2014, οπότε σίγουρα η προσέγγιση είναι καινούργια. Θα έλεγα ότι είναι πιο σκληρή η παράσταση από την ταινία, άλλωστε και το έργο είναι πιο σκληρό από την ταινία. Είναι γραμμένο στον Εμφύλιο και βαθιά πολιτικό. Γιατί ασχολείται με την κομπίνα, τη διαφθορά, τα κομματικά παιχνίδια, τον αμοραλισμό, την ανηθικότητα του πολιτικού συστήματος... Βλέπετε να έχει κάτι αλλάξει σήμερα; Η απάντηση του ήρωα σε όλα αυτά είναι θαρραλέα και γι’ αυτό μένει μόνος του...
Αυτός είναι ο δρόμος λοιπόν για να αντισταθείς; Η μοναξιά;
Η μάζα λέει συνθήματα, αν θες να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου πρέπει να μείνεις μόνος. Οι υπόλοιποι δε θα επακολουθήσουν είτε από άποψη, είτε από οκνηρία, είτε από φόβο.
Εσείς αυτό το δρόμο έχετε επιλέξει;
Ναι κι είμαι πολύ περήφανος και πολύ πλούσιος, και δε μιλάω για τα υλικά αγαθά… Όταν λέω μόνος δεν εννοώ ότι μονάζεις, αλλά ότι ζεις όπως επιθυμείς εσύ κι όχι όπως θέλει ο περίγυρος. Αλλά, ξέρετε υπάρχουν, πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ακόμα…
Συμμετέχετε όμως και στο « Μια Ελλάδα θέατρο» του Δ. Μαλισσόβα…
Είναι μια μουσική παράσταση, μια βεντάλια τραγουδιών, θα έλεγα, από το 1 50 και μετά. Τα τραγούδια που ακούγονται είναι καθαρά θεατρικά από παραστάσεις, οπερέτες κτλ και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα από το ’50 έως τις μέρες μας. Υπάρχει μια κεντρική ιστορία, ένας θίασος περιοδεύων στον απόηχο του πολέμου και με αφορμή τα γεγονότα της εποχής και τις σχέσεις των ανθρώπων αυτού του θιάσου λέγονται αυτά τα τραγούδια. Υπάρχει βέβαια και το θεατρικό στοιχείο στην παράσταση, παίζεται για παράδειγμα και ένα κομμάτι από την "Γκόλφω", και κυριαρχεί φυσικά η αγωνία της επιβίωσης αυτού του θιάσου.
Ήταν σκληρές αυτές οι εποχές… Σήμερα τι δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης;
Ναι, πολύ. Σήμερα μιλάμε για δυσκολίες; Είμαστε λίγο καλομαθημένοι… Οι θίασοι τότε περιόδευαν χειμώνα καλοκαίρι, δούλευαν σε τρομερά άγριες συνθήκες, έκαναν εννιά παραστάσεις την εβδομάδα, η αργία της Δευτέρας καθιερώθηκε μετά το 1956. Αλλά και τότε και σήμερα οι δυσκολίες είναι ίδιες για έναν καλλιτέχνη … Το να βρει δουλειά, το είναι απαραίτητος στη δουλειά, το να αρέσει στον κόσμο….
Πώς βλέπετε σήμερα το θέατρο στην Ελλάδα;
Πολύ καλό και πολύ παραγωγικό. Υπάρχει μεγάλο ρεπερτόριο, πολύ ικανό δυναμικό… Μπορεί να δυσκολεύεται οικονομικά, αλλά πάντα το θέατρο δυσκολευόταν. Άλλωστε οι οικονομικές δυσκολίες μας κάνουν πιο ευφάνταστους και δημιουργικούς. Μη νομίζετε δηλαδή ότι τα περισσότερα χρήματα, θα έφερναν καλύτερα αποτελέσματα. Πιστεύω ότι έχουμε στην Ελλάδα πολύ πλούσιο υλικό, έμψυχο, και μπορούν να γίνουν και γίνονται πολύ ωραία πράγματα.
Η παράσταση «Ένας ήρωας με παντόφλες» παρουσιάζεται στο θέατρο Βρετάνια από Τετάρτη έως Κυριακή και το «Μια Ελλάδα θέατρο» θα ανέβει στο θέατρο Μπάντμιτον από τις 17 Νοεμβρίου και για έξι Δευτέρες.
A.K
