Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, μιλάει πάντα με ειλικρίνεια αφοπλιστική, ακριβώς όπως κι όταν ερμηνεύει. Απολαύστε τον!
Φέτος θα είσαι στο Θέατρο Πόρτα που επιτέλους ξανάνανοιγει…
Ναι, ακριβώς. Την πρώτη περίοδο παίζω στο «Λίλιομ» του Φέρεντς Μόλναρ που είναι Ούγγρος συγγραφέας και που λέει ότι είναι αφιερωμένο σε όσους φοβούνται το συναίσθημα. Και τώρα που το δουλεύουμε στις πρόβες και εμβαθύνουμε σε αυτό βλέπουμε ότι όντως έτσι είναι. Ένας κόσμος που κινείται μέσα σε ένα λούνα παρκ και θυμώνει, ερωτεύεται, διεκδικεί αλλά όχι επί της ουσίας. Και τώρα σκέφτομαι πόσο συχνά το έχω κάνει κι εγώ αυτό στη ζωή. Αρχίζω να το καταλαβαίνω και προσπαθώ να το ξορκίσω, όχι ψυχαναλυτικά, αλλά σαν συστημική αναπαράσταση.
Έχεις λοιπόν κοινά στοιχεία με το ρόλο σου;
Ο ήρωας που παίζω εκφράζει την αγάπη του μόνο με βία και με κάνει κι εμένα να σκέφτομαι πόσες φορές έκανα το ίδιο στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Αυτός ο ρόλος με έναν τρόπο περίεργο και μαγικό έρχεται προς τα εμένα, δεν πάω μόνο εγώ προς αυτόν.
Ανήκεις στην ομάδα του Θωμά Μοσχόπουλου. Τι είναι αυτό που σας δένει και δουλεύετε μαζί τόσο συχνά;
Έχουμε έναν κοινό κώδικα και δουλειάς και συμπεριφοράς, αλλά κυρίως αυτό μας δένει είναι η εμπιστοσύνη. Επίσης ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Εμείς δουλεύουμε για τους άλλους και αυτό είναι δύσκολο να το κάνεις ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Όλοι λειτουργούμε με γνώμονα τον εαυτό μας, ακόμα κι όταν κάνουμε κάτι για τους άλλους θέλουμε κατά βάση να γυρίσει σ’ εμάς.. Πάντα όλοι περιμένουν κάτι από κάποιον. Εμείς λοιπόν κάνουμε αυτή τη δουλειά για να τη δουν οι άλλοι. Σε εμάς το κέντρο είναι ο θεατής, όχι ότι δεν παίρνουμε κι εμείς κάτι βέβαια, και μάλιστα πάρα πολλά
Πώς βλέπεις εσύ το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;
Το θέατρο και τον πολιτισμό εν γένει τον πνίγει η εκάστοτε κυβέρνηση, όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού συμβαίνει αυτό.. Και η αιτία είναι ο Λόγος… Στο θέατρο ο λόγος κυριαρχεί και τις λέξεις τις φοβούνται κάποια συστήματα. Οι πολλές παραστάσεις που έχουμε είναι θετικό και συμβαίνει κατά τη γνώμη μου γιατί ένας ηθοποιός χωρίς παραγωγό μπορεί να κάνει θέατρο, κι γι’ αυτό το θέατρο και ανθίζει. Και γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα, απλώς δεν αρέσουν σε όλους όλα, αλλά κι αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον, γιατί όλοι έχουν αφυπνιστεί με έναν πιο δημιουργικό τρόπο λόγω της δύσκολης κατάστασης, πολύ περισσότερο από το αν υπήρχε ευμάρεια.
Εσύ πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φύγω από το νησί μου κι επειδή δεν ήμουν καλός μαθητής για να δώσω πανελλήνιες και να σπουδάσω κάτι, ο μόνος τρόπος ήταν να πάω σε δραματική σχολή όπου δε χρειαζόταν να δώσω πανελλήνιες (γέλια). Ήταν ένας τρόπος διαφυγής.
Και όλα πήγαν καλά…
Τελικά τα πράγματα ήρθαν όπως ήθελα, αλλά πέρασα πολύ δύσκολα. Έτσι φαίνεται βέβαια, ότι όλα πάνε καλά, αλλά αν είχες να μου δανείσεις 10 ευρώ θα ήταν ακόμα καλύτερα….. Αλλά δεν είμαι αχάριστος, δουλεύω σε παραστάσεις που θέλω,με ανθρώπους που θέλω… Είμαι μαθημένος, αντέχω σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Το καλοκαίρι, ας πούμε, δεν ήθελα να κάνω κάτι, και παρόλο που δεν μου ήταν εύκολο αυτό οικονομικά, πήρα αυτή την «πολυτέλεια». Γι’ αυτό και παίζω μουσική σε μαγαζιά.
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Δεν έχω απωθημένα ρόλων. Θα ήθελα να παίξω σε ένα γαλλικό θέατρο ή σε μια γαλλική κωμωδία, αλλά δεν ξέρω γαλλικά. Ή στο Λονδίνο, αλλά δεν έχω την κατάλληλη προφορά, άρα ούτε κι εκεί έχω τύχη…. (Γέλια)
Σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
