O Δημήτρης Λιόλιος είναι ένα νέο παιδί με επιμονή και πάθος για το θέατρο, απόφοιτος της Πράξης επτά και μαθητής του Γιάννη Μπέζου. Φέτος εμφανίζεται στο πλευρό του δασκάλου του, στο 'Ένας ήρωας με παντόφλες" και είναι πολύ χαρούμενος.
Καλοκαίρι του 1987. Κρήτη. Αυλαία. Γεννητούρια κι εμβατήρια. Όλα δικά μου. Αθήνα 2005. Πάντειο Πανεπιστήμιο και μια ζωή μπροστά για τα “δικά μου παπούτσια”. Μια χούφτα φίλοι και μέρες μποέμ με το οικογενειακό πορτοφόλι. Ήρωες όμορφοι, οι γονείς μου. Λίγα χρόνια μετά, ένας ακαδημαϊκός κύκλος σπουδών σχεδόν κλείνει κι εγώ “σε πόλεμο” με ένα εν δυνάμει υποσχόμενο βιογραφικό. Μόνος αντίπαλος ο εαυτός μου. Ξέρεις, οι παντόφλες, μου προσδίδουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Δραματική σχολή Πράξη Επτά. 2010-2013. Ένα κοινό που δεν είναι κοινό. Μια αρένα με παρονομαστή το πάθος και τα ερωτηματικά σε πληθώρα. Εδώ είμαστε κι είναι νωρίς για καταφάσεις. Ο χρόνος στη ζωή. Ο σκηνικός χρόνος. Να τον αντέχεις. Πώς τον ορίζεις. Επιθετικά. Με θάρρος. Έντιμα. Μα πάνω απ' όλα με χαρά κι υπομονή για το παρακάτω. Βήμα. Βήματα. Κάπου ανάμεσα κι ο Γιάννης Μπέζος. Δε θα πω δάσκαλος, γιατί προδιαθέτει “καρέκλα” κι “απαντήσεις” και θεωρώ ότι δεν του ταιριάζει.
Θέατρο Βρετάνια. 2014. Τέλη Αυγούστου. Η πρώτη ανάγνωση. Η πρώτη μου δουλεία. Βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που έχω την τύχη να ακουμπώ το βλέμμα μου με ασφάλεια. Νιώθω ότι ανήκει στη σφαίρα της εξαίρεσης και δεν έχω εύκαιρες λέξεις. Ο παλιατζής. Ο γιατρός. Να χτίζεις ανάσα ανάσα το ρόλο. Ναι, η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία. Ένας "Ήρωας με Παντόφλες". Η καρδιά και η πορεία της Εθνικής μας σύνθλιψης. Αυτοί είμαστε κι εδώ ζούμε. Μόνο που κάποια στιγμή ελπίζω να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τις ρίζες μας ως πληγές. Αργά, σταθερά και θωρακισμένα. Κουδούνι τρίτο. Μισό να δέσω τα κορδόνια μου.
