Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Ζωή Ρηγοπούλου περιγράφει στο Onlytheater.gr την πρώτη της απαγγελία, στην αυλή του νηπιαγωγείου. Η φωτογραφία, πάλι, η πιο νοσταλγική. Όπως στο άρθρο για το καλοκαίρι..
Δεν την λες και ακριβώς σκηνική, μια και ήταν στον υπαίθριο χώρο της αυλής του νηπιαγωγείου. Όλα τα παιδάκια θα λέγαμε από κάποιο ποίημα. Δεν ήταν το καλύτερο μου. Ποτέ τα ποιήματα σε σχολικές εορτές δεν ήταν το καλύτερό μου. Φαντάσου να είσαι και 5 χρόνων με όλο το σχολείο και τους συγγενείς του να στέκονται τριγύρω και να σε κοιτάζουν!
«Κούκλα μου τι με κοιτάς με τα μάτια τα μεγάλα…;» Κοίτα που θυμάμαι και το ποίημα! Είχα φέρει την κούκλα μου απ’το σπίτι για πιο παραστατικά, όπως μου είπαν, και είχα βάλει το φουστανάκι που μου είχε ράψει η γιαγιά. Οι γονείς έλειπαν περιοδεία, ο παππούς και η γιαγιά στην πρώτη σειρά και ο θείος Τάκης με την θεία Βίκυ να τρέχουν ολόγυρα με την κινηματογραφική μηχανή για να με απαθανατίσουν.
Ψέλλισα τους πρώτους στίχους. Η κυρία Μαίρη μου είπε γλυκά: "Λίγο πιο δυνατά, χρυσό μου". Ανέβηκα μισή νότα, το αποτέλειωσα ασθμαίνοντας, πήρα την κούκλα μου αγκαλιά και έφυγα τρέχοντας. Ουφ! Από δω και μπρος μόνο πρόζα.
*Η Ζωή Ρηγοπούλου είναι ηθοποιός. Αλλά και πτυχιούχος του τμήματος πολιτικών επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου και μεταφράστρια θεατρικών και κινηματογραφικών έργων. Επίσης, παίζει, σκηνοθετεί και επιμελείται μεταγλωττισμένες σειρές για παιδιά, αλλά και για ενήλικες.
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
