«Η σκηνή σαν ηχώ στέλνει προς τον θεατή μια προβολή της φωνής του κοινού. Τους νόμους του θεάτρου που αγκαλιάζονται από όσους το υποστηρίζουν. Γιατί εμείς που αφιερώσαμε τη ζωή μας για να προσφέρουμε ευχαρίστηση πρέπει να βιώνουμε αυτή την ευχαρίστηση για να ζούμε.»
Samuel Johnson (Πρόλογος από τα εγκαίνια του Θεάτρου DRURY LANE στην Αγγλία)
Η σχέση μου με το ιστορικό θέατρο Βασιλάκου έχει βαθιές και παλιές ρίζες. Τη πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο υπέροχο ψηλοτάβανο φουαγιέ με τις φωτογραφίες που στόλιζαν τους τοίχους του, μύρισα θέατρο. Ένιωσα έντονα πως αυτός ήταν ένας χώρος που θα μπορούσε να φιλοξενήσει με σεβασμό μεγάλους συγγραφείς, σπουδαίους σκηνοθέτες, και ταλαντούχους ηθοποιούς. Ένας χώρος που η μαγεία του θεάτρου θα απλωνόταν μέχρι τα τελευταία καθίσματα και η άρρηκτη σχέση θεατή και ηθοποιού θα μετουσίωνε τη ζωή και θα την έκανε τέχνη. Σε μια ομιλία του ο συγγραφέας Henry James είπε: «Η τέχνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από την σκιά της ανθρωπότητας.» Η έκθεση αυτής της σκιάς στα μάτια του θεατή είναι το ζητούμενο. Η αλήθεια και η ευδαιμονία που σαν άνθρωποι αναζητούμε, σαν δημιουργοί, σαν θεατές, την βιώνουμε μέσα από τα μάτια του καλλιτέχνη που ζει για να μας την μεταδώσει. Θεατής και καλλιτέχνης μοιράζονται ένα μυστικό, εκεί στο παρών που τελείται το ιερό μυστήριο κάθε παράστασης.
Όμως κάθε τι ιερό χρειάζεται και ένα χώρο ανάλογα ιερό. Είναι τόλμημα να δημιουργήσεις τις συνθήκες όπου οι δημιουργοί να μπορέσουν να αισθανθούν την ασφάλεια για να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Είναι τόλμημα να μπορέσει κανείς να υπερβεί τις δυσκολίες και τα δεδομένα του γνωστού Ελληνικού ζεμανφουτισμού και να δημιουργήσει ένα πυρήνα θεατρικό όπου θεατής ηθοποιός και δημιουργός να αισθάνονται ότι περιβάλλονται από σεβασμό και αγάπη. Η Εταιρεία ART and ETHER που ανέλαβε αυτό το δύσκολο εγχείρημα μου ανέθεσε την καλλιτεχνική διεύθυνση αυτού του ιστορικού Θεάτρου που αγάπησα και οραματίστηκα να συνεισφέρω στην αναβίωσή του. Είναι σκοπός ζωής ελεύθερος από προσωπικές φιλοδοξίες με μόνο γνώμονα την ποιότητα των έργων και των καλλιτεχνών που θα φιλοξενεί. Έχει συσταθεί μια ομάδα από ικανούς και παθιασμένους ανθρώπους με κοινό χαρακτηριστικό τους την αφοσίωσή τους στο Θέατρο. Όπου εμφανίζεται ένας πραγματικός και κοινωφελής στόχος εμφανίζονται και τα κατάλληλα πρόσωπα που θα υπηρετήσουν τον σκοπό. Σχεδόν δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς. Σχεδόν δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς η να διαφωνήσει.
Αυτός ο χώρος πέρα από την Κεντρική Σκηνή, θα φιλοξενεί Παιδική Σκηνή, Εφηβική Σκηνή, Μεταμεσονύχτιο Θέατρο, Πειραματική Σκηνή για νέους ταλαντούχους σκηνοθέτες, Θεατρικό παιχνίδι για παιδιά. Στο Φουαγιέ θα δίνονται Σεμινάρια για θέματα που θα αφορούν την Τέχνη, εκθέσεις ζωγραφικής, Προβολές Ταινιών και σεμινάρια για ψυχολογία.
Ζούμε σε εποχές στείρες από πραγματική φροντίδα και σχέσεις ποιοτικές. Η βιασύνη και η αγωνία για κέρδος και προβολή αμαυρώνει τη δυνατότητα να αναδυθούν νέα πράγματα και νέες δημιουργίες στη χώρα μας. Τα θέατρο όπως δεν πεθαίνει γιατί είναι πηγή αλήθειας και ανάγκης. Η μαγεία μιας σκηνής που ζωντανεύει είναι μια υπέρβαση που φτάνει ακριβώς στην καρδιά του θεατή. Και όχι μόνο του ενήλικου. «Τώρα που βλέπω άδεια τη σκηνή, νοιώθω σαν να περιμένω μια αγάπη που δεν έρχεται. Όταν αρχίσει το έργο ίσως ότι αγαπάω η κάτι από αυτό να έρθει.» (Κοριτσάκι 11 ετών)
Ως καλλιτεχνική διευθύντρια νοιώθω πραγματική ευγνωμοσύνη για την ανάθεση αυτού του έργου και θα ακολουθήσω την συμβουλή του μεγάλου συγγραφέα Έμερσον που γράφει: «Δεν υπάρχει συγκεκριμένος δρόμος για να πετύχει κανείς στην τέχνη. Μόνο να βγάλει κανείς το παλτό του, να ανακατέψει τη μπογιά και να δουλέψει σαν να είναι σκαφτιάς σε σιδηρόδρομο. Όλη μέρα, κάθε μέρα.»
Μαριάννα Τόλη
