Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Μεσάνυχτα και κάτι. Μόλις είχα ανεβάσει την είδηση πως μας άφησε η Αντιγόνη Βαλάκου. Τα μηνύματα πολλά σε Facebook και κινητό- τα τηλεφωνήματα πιο πολλά. Ανάμεσά τους αυτό του αγαπημένου της Δημήτρη Λιγνάδη -τον ήξερε από παιδί, τον είχε μαθητή της,έπαιξαν μαζί και την σκηνοθέτησε. Η φωνή του σπασμένη κομμάτια. Μιλήσαμε για Εκείνη... Όσο μπορούσε να μιλήσει. Κλείνοντας το τηλέφωνο και ξέροντας πως πολύ δύσκολα θα μπορέσει να κοιμηθεί του ζήτησα να γράψει κάτι για αυτήν στο onlytheater. Νωρίς το πρωί μου έστειλε ένα κείμενο-ψυχής που σίγουρα θα γέμιζε με δάκρυα τα υπέροχα μάτια της. Τους θυμάμαι σε πρεμιέρες και σε καμαρίνια να τον παίρνει ζεστές αγκαλιές, να τον φιλάει, να τον νοιάζεται, να τον στηρίζει,να τον αγαπά,να αστειεύεται μαζί του και να γελούν μαζί. Τώρα την αποχαιρετά με το σημείωμα αυτό-Για το Αντιγονάκι του λοιπόν:
"... Έπρεπε να πεθάνει ΑΥΡΙΟ. «Πέθανε»! Αυτή τη λέξη,μόνο ΑΥΡΙΟ μπορείς να την πεις. Πρέπει να είναι ΑΥΡΙΟ,όταν θα πεις: πέθανε.Αύριο! Το αύριο και το αύριο και το αύριο. ΑΥΡΙΟ. Μικρό φοβισμένο βήμα. Σέρνεται το ένα πίσω από το άλλο. Μέρα με τη μέρα. Μέχρι την τελευταία συλλαβή του χρόνου. Κι εμείς: όλα τα ΧΘΕΣ. Είμαστε τα «χθες»,όλων αυτών που πέθαναν. Ζούμε πάντα...χθες. Σβήσε.Σβήσε.Είσαι πολύ λιγο, φως! Δε φτάνεις. Είσαι λίγο. Σβήσε. Δε χρειάζεσαι. Τίποτε δε φωτίζεις. Μονάχα με σκιές,γεμίζεις την ζωή..."(Από το φινάλε του"ΜΑΚΒΕΘ").Έφυγες αθόρυβα, Αντιγόνη. Εσύ ,η παλαιόθεν οικογενειακή φίλη στο σαλόνι της γιαγιάς μου,το ίνδαλμα των παιδικών μου "παραστάσεων",αργότερα η δασκάλα μου,στη σχολή,στη σκηνή και στην πλατεία. Τα δάκρυα μουσκεύουν τη σκέψη μου, Αντιγονάκι μου.Θα είχα τόσα πολλά να πω για σένα,που...ελάχιστα κατορθώνω να γράψω.Με νόμιζα πιο δυνατό. Αλλά δεν είμαι!Βλέπεις,δεν μπορούμε όλοι να σου μοιάσουμε .Ούτε σ‘αυτό, ούτε σε πολλά άλλα!Θα σε μνημονεύω και θα σου αναφέρομαι,σε στάση "προσοχής",πάντοτε. Εντός μου και εκτός μου. Αιωνία η κοριτσίστικη σου ΜΝΗΜΗ, Γουίνι μου»
-Ο Δημήτρης Λιγνάδης δούλεψε πλάι στη μεγάλη μας ηθοποιό στη «Μαρία Στούαρτ» του Σίλλερ, στη «Ζωή» της Λυμπεράκη, στην «Μήδεια» του Ευριπίδη ,στις «Φοίνισσες». Το 2006 ήταν που την σκηνοθέτησε στη Μικρή Επίδαυρο στο έξοχο «Έρως Θηλυκρατής» [μια δυνατή συρραφή από ερωτόπληκτες γυναίκες αρχαίων τραγωδιών και της Γουίνι από τις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ.
