Being Frank 'n' Furter
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης
10.00 πμ - Κρεβάτι: Ξυπνητήρι. μμμ
10.10 πμ: Ξυπνητήρι 2. γαμήσου, γαμήσου!
10.15 πμ: Ξυπνητ - καλά! Σηκώνομαι. σηκώνομαι.
10.20 πμ: Αν δεν σηκωθώ τώρα, τελείωσε, χάθηκα! Σήκω! Οκ! Γαμώτο, ωχ! Τα κόκαλά μου. Πάλι ξέχασα να ξεβάψω τα νύχια μου. «Ασετόν»! «Ασετόν»! Καλά, έρχομαι εγώ να σε βρω!
10.30 πμ - Κουζίνα: Ελληνικός καφές. 2 κουταλιές γεμάτες και 2 ζαχαρίνες. Αυτό που μπήκαν οι ζαχαρίνες στη ζωή μου;!
Πρωινό! Βρώμη 6 κουταλιές. Μία κουταλιά ταχίνι με μέλι. Νερό. Ανακάτεμα. 2 πολυβιταμίνες.
10.40 πμ - Σαλόνι: Πρωινή ενημέρωση. Καφές γουλιά. Τζούρα Old Holborn άσπρο. Καλημέρα.
11. 30 πμ: Κείμενο "Rocky Horror Show" από την αρχή. Έχω το κείμενο μπροστά μου και το ξεφυλλίζω. Σκέφτομαι το χτεσινό πέρασμα και σημειώνω. Πρέπει να κάνω παύση εδώ. Εδώ να μην ξεχάσω να διακόψω τον Τσεμπερλίδη (Eddie) στο τελευταίο «Γκομενάκι λαχταριστό αγαπώ το rock n' roll». Ο Ρήγος μου είπε χτες ότι ήμουν άρρυθμος! Συγκεκριμένα, η παρατήρηση ήταν γενική με την συγκεκριμένη φράση. «Σήμερα όλο ήταν πολύ καλύτερο, αν δεν γαμούσε την παράσταση ο Κωνσταντίνος (εγώ) που δεν είχε ρυθμό!». Και εξηγήθηκε! «Μόλις κάνεις κάτι ωραίο μετά σταματάς και σκέφτεσαι, σαν να σημειώνεις στο μυαλό σου να μην ξεχάσω να το κάνω αυτό. Μην σκέφτεσαι, μόνο κάν' τα και πήγαινε παρακάτω!» Ε, ναι λοιπόν, έχει δίκιο. Αυτό κάνω. Το κείμενό μου έχει γεμίσει σημειώσεις. Το μυαλό μου περισσότερες. Τώρα ήρθε η ώρα για καθάρισμα. Τέλος σκέψη. Μόνο δράση. Κλείσ' το κείμενο! Το ξέρεις! Το ξέρεις πια! Τι ώρα πήγε; Ιιιιιιιι!!!!
1 μμ: Κωλοτσίγαρο ! Να μην μπορώ να σε ελέγξω! Πώς είναι η φωνή μου σήμερα; «ΜιΜιΜί», Ώπα; Τι είν' αυτό; «ΜιΜιΜί» Ουφ! Δόξα τω Θεώ! Εδώ είσαι. Απλώς είμαστε λίγο μπάσοι; «ΜιΜιΜί» Φωνούλα μου ήρθες!
1.30 μμ - Κουζίνα again: Δεκατιανό. Μια χούφτα αμύγδαλα. Θα προλάβω ρε πούστη μου να φτιάξω τα γεύματα της ημέρας; Κοτόπουλο δεν προλαβαίνω να ψήσω πάλι. Πάμε αυγά, μανιτάρια και βρώμη. 18 αυγά (ασπράδια) ομελετάρα! Μπρόκολο! Και τα 3 μου τάπερ είναι έτοιμα! Τι ώρα πήγε; Πωπω! Αυτό το φαγητό 8 ώρες παίρνει. Δεν θα προλάβω να κάνω τίποτα πάλι.
2.45 μμ: Έφυγα για το θέατρο. Αφού δεν προλαβαίνω να κάνω μόνος μου τις χορογραφίες, τουλάχιστον ας τις σκεφτώ στο δρόμο. Πάλι παραμιλάω στο δρόμο, πάλι με κοιτούν σα να τρελάθηκα! Α! Να πω στην ταλεντάρα (Τζένη - Columbia - Θεωνά) να δουλέψουμε το «Άκου να σου πω», γιατί είμαι άρρυθμος - γκρρρ, Ρήγεεεε!
3.00 μμ - REX theatre: Personal training with the great Κωνσταντίνος Λοϊζου - ο μεταμορφωτής μου!
4.15 μμ: Τέλος training. Είμαι στο πάτωμα. Ο Κωνσταντίνος έφυγε. Εγώ δεν θέλω άλλο τώρα δενθελωαλλοτώρα. Νάνι τώρα. Σήκω! Μεταπροπονητική μπανάνα και γεύμα.
4.30 μμ: Μπάνιο στο καμαρίνι.
4.40 μμ: Γλυκές μου, καλές μου γόβες! Ντύνομαι! Τα ρούχα του Frank. Τα ρούχα του Σεγρεδάκη! Πόσο ευγνώμων είμαι που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο!
4.50 μμ - κάτω: Κατερίνα - Ψείρα - Γιάννης Βενιός - Soundcheck!
5παρα5 μμ - πάνω: Νάσος Ασημακόπουλος (μαλλί) - μπούκλα - τόνωση!
5 και 5 μμ: Ο Ρήγος φωνάζει που δεν είμαι κάτω και ότι η ώρα της πρόβας είναι 5!
5.07 μμ: Ο Σεγρεδάκης μόλις μου έφερε «το δώρο της ημέρας» (μια υπέροχη ζώνη) και μου ξαναέφτιαξε το κέφι. Είναι απίστευτος ο άνθρωπος! Κάθε μέρα μου φέρνει και από ένα δώρο για τον Frank 'n' Furter!! Αγαπώ!
5 - 9μμ - κάτω: Πρόβα - πρόβα - πρόβα. Πολλά. Πολλά και ωραία. Κάθε μέρα σε αυτές τις πρόβες σκέφτομαι πραγματικά πόσο τυχερός είμαι. Που γίνεται μια τέτοια δουλειά. Που βγαίνει -φτουφτου - τόσο όμορφη. Που είμαι με τόσο υπέροχους συνεργάτες και δουλεύουμε με κέφι και μας νοιάζει όλους τόσο πολύ να το προσέξουμε στη λεπτομέρειά του, να γίνει ωραίο, να διασκεδάζει ο κόσμος αλλά να μην μείνουμε ευτελώς και χαζά εκεί. Έχει να πει και πολύ σοβαρά πράγματα αυτό το έργο. Που είμαι στη σκηνή με τους συμφοιτητές μου Χρίστο (Νικολάου) και Γιάννη (Τσε). Που βλέπω γύρω μου τόση ομορφιά, τόσο ταλέντο, τόσο νοιάξιμο του ενός για τον άλλο.
10 μμ: Το πέρασμα της ημέρας! Δεν λέω τίποτα για αυτό. Είναι έτσι κι αλλιώς μια τρέλα όλο! Ούτε στα πιο τρελά σας όνειρα! "Don' t dream it, be it." που λέει κι ο ποιητής.
11.20 μμ: Είμαι στο πάτωμα στην τελευταία σκηνή του έργου. Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτή τη στιγμή. Είναι η στιγμή που με ηρεμεί, με συγκινεί, με δικαιώνει για όλη την πίεση, την κούραση, τον αγώνα, το άγχος. Είναι η στιγμή που περισσότερο απ' όλες, με βοηθάει να καταλάβω τον ρόλο μου, τον Frank. Είναι απ' τις καλύτερες - αν όχι η καλύτερη στιγμή μου που βιώνω σαν ηθοποιός. Και είναι κάθε μέρα το ίδιο συναίσθημα, τόσο δυνατό. Δεν ξέρω αν μπορεί να περιγραφεί αλλά θα δοκιμάσω.
Είμαι στο πάτωμα ανάσκελα γιατί ο Frank έχει πεθάνει. Ακούω ένα υπέροχο τραγούδι, το 'Superheroes", απ' τους Νάντια (Τζάνετ) Μάξιμο (Μπραντ) και Γιώργο (Αφηγητής). Οι φωνές του ενός μετά τον άλλον τρυπώνουν σαν άγγελοι στα αυτιά μου και νιώθω να καταλαμβάνουν κάθε μου κύτταρο. Και τα μάτια μου καρφώνονται στο ταβάνι. Στην οροφή του Ρεξ. Εκεί που ο Τσαρούχης έχει μεγαλουργήσει φτιάχνοντας ένα έργο τέχνης που με κάνει να νιώθω ότι το έκανε τότε για να ζήσω εγώ αυτό τώρα. Και τότε ενώνομαι - συνδέομαι με για τα καλά με όλο το σύμπαν. Με όλους στη σκηνή με όλους από κάτω, με όλους τους "Σουπερήρωες" που είμαστε εδώ, με αυτούς που «έφυγαν» και μ' αυτούς που θα «έρθουν». Και νιώθω ότι ο κόσμος είναι όμορφος και εγώ είμαι μέρος αυτής της ομορφιάς. Και αυτή την ομορφιά πιστεύω πραγματικά ότι σε αυτή τη στιγμή της παράστασης θα την αισθανόμαστε όλοι για μερικά λεπτά. Οι πάνω και οι κάτω. Ακόμα και οι έξω.
ΤΕΛΟΣ
Υγ1: Θέλω να κλείσω με την παραπάνω στιγμή, οπότε τα υπόλοιπα της καθημερινότητάς μου μέχρι τις 3π. που ξαναπέφτω για ύπνο, τα αφήνω στην φαντασία του καθενός, η οποία πρέπει και οφείλει να είναι ανοιχτή. Πολυυυύ ανοιχτή.
Υγ2: Σε αυτό το σημείο, και για την περίπτωση που το διαβάσει, θα ήθελα να ηρεμήσω τον γυμναστή μου Κ.Λ. λέγοντάς του ότι παρόλο που δεν το γράφω παραπάνω, τρώω όλα μου τα γεύματα κανονικά, κάθε δύο - τρεις ώρες.
Υγ3: Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Samsung και το IIIs που με το που βάζω ξυπνητήρι με ενημερώνει άμεσα ότι «Το ξυπνητήρι ορίστηκε σε 7 ώρες και 10 λεπτά από τώρα» και έτσι δεν μπαίνω στη διαδικασία να μετράω με δαχτυλάκια.
*Η καλτ μανία του Rocky Horror Show, του πιο rock ’n' roll μιούζικαλ όλων των εποχών που ο ηθοποιός Richard o’ Brien έγραψε για να αντιμετωπίσει τη μονοτονία της ανεργίας του, ανεβαίνει στην Αθήνα σε σκηνοθεσία Κ. Ρήγου.
Κωνσταντίνε, ανυπομονώ. Αυτό το ημερολόγιο εντείνει την ανυπομονησία μου. Το καταλαβαίνεις;
Χ. Φ
