Στον Γιάννη Μπέζο αρέσει να στύβει το κλασικό, μέχρι να βγει το διαχρονικό και το σύγχρονο. Έτσι, συνέβη και με τον «Ήρωα με τις παντόφλες», που σκηνοθέτησε και στον οποίο πρωταγωνίστησε για ένα εξάμηνο στο θέατρο Βρετάνια. Το πενάκι των βιρτουόζων της ατάκας, Σακελλάριου και Γιαννακόπουλου, φάνηκε, έμπρακτα πια, πόσο επίκαιρο είναι στην πραγματικότητα του 2015. Ο κόσμος, όχι μόνο το (ξανά) αγάπησε, αλλά και το αποκωδικοποίησε με τη λογική που του υπαγορεύει η παρούσα κατάσταση. Δεν είναι η τετριμμένη ελληνική πλευρά που θίγεται με χιούμορ σχεδόν σπαραξικάρδιο. Είναι ότι το φως του προβολέα στέκεται πάνω σε μια έννοια, που όσο να 'ναι και τον πιο απαθή τον συγκλονίζει: στην έννοια του καθήκοντος.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον Γ. Μπέζο, συγκρατώ τα εξής: «Πραγματοποιήσαμε σχεδόν 170 παραστάσεις κι ήταν μια θετική χρονιά. Επικοινωνήσαμε ένα έργο 70 ετών, γνωστό στον κόσμο, κυρίως εξαιτίας της ταινίας, και, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο αυτού του συγγραφικού διδύμου. Το γεγονός ότι δεν είναι καθαρή κωμωδία, θα μπορούσε να δυσκολέψει την επικοινωνία του, γιατί ο κόσμος έχει συνυφασμένο τον Σακελλάριο, αλλά και εμένα, με την κωμωδία. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ζήσαμε την επί της ουσίας επαφή με το κοινό, το οποίο μας κατάλαβε, συμβάλλοντας στην καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της παράστασής μας».
Έχω την εντύπωση ότι δε θα μπορέσω να βρω πιο εύστοχα βέλη -φτιαγμένα από λέξεις της γειτονιάς, του δρόμου και του καθημερινού «μαζί»- απ' αυτά που έφτιαξε με απαράμιλλη μαγκιά ο Αλέκος Σακελλάριος.
Δείτε τον απόψε, Κυριακή 5/4, στην τελευταία παράσταση του «Ήρωα».
Από αύριο, ορμά στα επόμενα στοιχήματά του: στις αριστοφανικές «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη για το καλοκαίρι και από το φθινόπωρο στον μολιερικό «Αρχοντοχωριάτη», ως Βλέπυρος στο πρώτο, ως Ζουρντέν στον δεύτερο, ως σκηνοθέτης και στα δύο.
