Διαβάσαμε στο ΒΗΜΑ το αφιερωματικό άρθρο του Γ. Ζουμπουλάκη για τον σπουδαίο ιρλανδό ηθοποιό Πίτερ Οτούλ από την μοναδική συνάντησή μαζί του στη Νέα Υόρκη με αφορμή την «Τροία» (2004), μια από τις τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του.
«Στο θέατρο κυκλοφορεί ένα παλιό ρητό· τόσο παλιό όσο το ίδιο το θέατρο: Για να βρεις έναν πρωταγωνιστή ή μια πρωταγωνίστρια, δες αν έχει τα κότσια να φορέσει στέμμα. Στην καριέρα μου έχω παίξει αρκετούς βασιλιάδες - ευτυχώς όλοι τους υπήρξαν διαφορετικοί, ειδάλλως θα καταντούσε μονότονο. Εχω παίξει νέους και άγριους και διψασμένους για αίμα βασιλιάδες, όπως ο Ερρίκος B´ στον "Μπέκετ", έχω παίξει τον ίδιο ήρωα ως πιο ώριμο συνωμότη στο "Λιοντάρι του χειμώνα" και τώρα, στην "Τροία", έπαιξα τούτον εδώ τον γερόλυκο τον Πρίαμο, έναν έμπειρο πολεμιστή που έχει πια κατασταλάξει. Οι βασιλιάδες είναι οι καλύτεροι ρόλοι. Τόσο στη ζωή όσο και στο θέατρο. Ζητούν ό, τι θέλουν και το αποκτούν...».
Σε ό,τι δε αφορά το θέατρο, ο Ο' Τουλ τα τελευταία χρόνια το είχε διαγράψει πλήρως από το σύστημά του. «Δεν πηγαίνω πια στο θέατρο γιατί πολύ απλά βαριέμαι θανάσιμα» μας είχε πει. «Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι συμβαίνει στη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης, αλλά το θέατρο στο Λονδίνο είναι σκέτο νεκροταφείο. Εγώ είμαι μοντέρνος άνθρωπος. Από το να πηγαίνω σε κηδείες προτιμώ να σπαταλώ ατελείωτες ώρες σπίτι μου παίζοντας με το remote control του βίντεο».
Πηγή φωτογραφίας: dailymail
