Ήθελα από καιρό να μάθω, αν η Μπριζίτ είχε παίξει στο θέατρο. Η απορία μου λύθηκε σήμερα, όταν διάβασα ότι ενώ το 1953 βρίσκεται στο ίδιο καστ με τον Κερκ Ντάγκλας στο «Κίτρινο διαβατήριο» («Un acte d'amour»), ταυτόχρονα συμμετέχει για πρώτη και τελευταία φορά στο θέατρο, στην παράσταση «L'Invitation au château» του Ανούιγ.
«Είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, έχω μια μύτη και ένα στόμα, έχω αισθήματα και σκέψεις, αλλά η ζωή μου γίνεται ανυπόφορη. Η ψυχή μου δεν μου ανήκει πια. Για μένα, το βεντετιλίκι είναι μια βιτρίνα. Δεν μπορώ να ζήσω όπως επιθυμώ. Η ύπαρξή μου είναι απλά υπόγεια. Ναι, θέλω να αισθανθώ το φρέσκο αέρα σπίτι μου, δεν μπορώ να ανοίξω το παράθυρο, γιατί θα υπάρχει ένας φωτογράφος καθισμένος στη στέγη απέναντι. Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή μου για τα οποία δεν μπορώ να πω ότι μου ανήκουν».
Οι παραπάνω κουβέντες μου υπενθυμίζουν ότι η B.B είχε κάμποσα κότσια. Αν μη τι άλλο..
Χ. Φ
