Σαν σήμερα, το 480, στο Δήμο Φλύας, το σημερινό Χαλάνδρι, γεννήθηκε ο Ευριπίδης, σύμφωνα με πληροφορία που επικράτησε.
Στα παιδικά του χρόνια ήταν «πορφυρός του Ζωστηρίου Απόλλωνα», είχε δηλαδή το αξίωμα να κρατά τη δάδα στην πομπή, που μια συγκεκριμένη νύχτα στη σημερινή Βουλιαγμένη περίμενε το Δήλιο Απόλλωνα, που ερχόταν από τη Δήλο, και τον συνόδευε στην Αθήνα.
Αρχικά, την τύχη του την αναζήτησε στον αθλητισμό.
Έπειτα, τον τράβηξε η ζωγραφική. (Η αστάθεια του καλλιτέχνη..)
Ήταν φίλος με τον Σωκράτη, που ήταν θαυμαστής του ποιητή κι ενώ δε συνήθιζε να πηγαίνει στο θέατρο, δεν άφηνε καμιά παράσταση του Ευριπίδη και του έλεγε μάλιστα τη γνώμη του και σχετικές συμβουλές για τα δράματά του.
Ζούσε αποτραβηγμένος από τον κόσμο στη Σαλαμίνα, σ’ ένα απόμερο παραλιακό σπήλαιο, που το είχε διασκευάσει σε κατοικία και σπουδαστήριο
Στις προτομές του και στους ανδριάντες του, οι τεχνίτες του έδωσαν φυσιογνωμία σκυθρωπού, αγέλαστου και πικραμένου ανθρώπου. Μάτια βυθισμένα. Να ίσχυε, λες, ότι ήταν τόσο δύστροπος;
Διπλοπαντρεύτηκε. Στο τέλος όμως έμεινε μόνος. Η ευτυχία στη μηχανή αναζήτησης..
«Ο πλατύς ποταμός των δακρύων», έτσι τον χαρακτήρισε ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Ο Πρόλογος, εύρημα δικό του.
Η συντηρητική μερίδα και οι επίσημοι κριτικοί τον είχαν στην μπούκα του κανονιού. Οι νέοι άνθρωποι όμως τον λάτρευαν.
Σήμερα, η πλειοψηφία τον θεωρεί πολύτιμο. Αυτός, αν ζούσε, και τον τελευταίο νεωτεριστή θα τον βαριόταν(ε).
Χρύσα Φ.
