Πάτρα χειμώνας 2003-4.
Έχω ταξιδέψει με λαχτάρα για να δω την παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ της πόλης, τον «Άμλετ» σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου -πρώτο ατού-, σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά -δεύτερο ατού- και με την
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον…ομώνυμο ρόλο -τρίτο και βασικότερο ατού.Έχω χωρίσει, είμαι κομμάτια, κάνει κρύο ανυπόφορο αλλά το δέλεαρ να δω μια παράσταση που στη συνέχεια μπορεί να μην έρθει στην Αθήνα -όπως και έγινε δυστυχώς- είναι τόσο μεγάλο που βρίσκομαι στην πλατεία του θεάτρου. Δύο περίπου ώρες μετά δεν μπορώ καν να σηκωθώ από την θέση μου. Έχω δάκρια στα μάτια, νιώθω μουδιασμένο όλο μου το κορμί, τα χέρια μου τρέμουν. Η παράσταση που έχω απολαύσει είναι συγκλονιστική -από τις πληρέστερες της Λυμπεροπούλου-, ο λόγος του Γιώργου Χειμωνά έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου και οι ατάκες του γυρνάνε ξανά και ξανά σ’αυτό…
Οι ηθοποιοί του είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο.Δεν θυμάμαι να έχω δει πιο καλή την Βίκυ Βολιώτη [Οφηλία-Βερνάρδος-Όρσικ], τον Γιώργο Πυρπασόπουλο [Λαέρτης-Φραγκίσκος…], την
Γιάννα Αγγελοπούλου [Γερτρούδη,Λοχαγός], τον Θόδωρο Κατσαφάδο [Οράτιος,Ρόζενγκραντζ,Νεκροθάφτης]. Όσο για την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη; «Κεντάει» στον Άμλετ.
«Γίνεται» ο σαιξπηρικός ήρωας με ζηλευτή δεινότητα, με εντυπωσιακή πειστικότητα, σε σαγηνευτική ακρίβεια, με μεθυστική καθαρότητα. Οι προβολείς σβήνουν και στον μονόλογό της φωτίζεται μόνο από ένα κερί που κρατάει στο χέρι της… Έχουν περάσει εννιά σχεδόν χρόνια και είναι ολοζώντανη η εικόνα της και βαθιά χαραγμένη στο
νου μου η ερμηνεία της. Βρήκα το πρόγραμμα από εκείνη την παράσταση και δείτε, ακόμα και στις φωτογραφίες
έχει αποτυπωθεί η απόλυτη μεταμόρφωσή της και η σκηνική της δεινότητα… Μακάρι να γίνει ξανά η δουλειά αυτή, μακάρι να δείτε όλοι σας την Καρυοφυλλιά Άμλετ…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ
