«Ο Λευτέρης έδειξε ένα δρόμο
και προπαντός έναν τρόπο», λέει ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος. «Ποτέ δεν υποκρίθηκε ένα ρόλο και ποτέ δεν υποχώρησε σε καμιά αληθοφάνεια, όπως ζητάει η πιάτσα. Αυτό που μου άρεσε στον κινηματογραφικό ηθοποιό Βογιατζή είναι ότι το πρόσωπό του θύμιζε Μπάστερ Κήτον και το παίξιμό του είχε κάτι από Χοντρό-Λιγνό και από Τζέρι Λιούις».
Το κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή περιλαμβάνει τρεις σημαντικές ερμηνείες του στις ταινίες Μελόδραμα (1980) του Νίκου Παναγιωτόπουλου, Ακροπόλ (1995) και Γυμνά χέρια (2011) του Γιώργου Σκεύα.
17 – 20 Ιουνίου, 21:00
Πειραιώς 260, Κτίριο Δ
ΥΓ Όλα άγνωστα από εδώ και πέρα. Το σώμα και η ά-υλη ενέργειά του σε ξεχωριστές διαδρομές. Υπόγειες ή εναέριες. Δεν ξέρει κανείς. Μια πολύμηνη μάχη χαμένη. Μια πολύχρονη μάχιμη παρουσία στα βάθρα της νίκης, εκεί που αρχίζει και τελειώνει ο πνευματικός κορεσμός και η σοφία της συνεχούς αναζήτησης.
Τέλος. Τη στιγμή που το σχέδιο ήταν ήδη ολοκληρωμένο και το καλοκαίρι λίγο πριν την άφιξή του. Δεν έφυγε. Δε φεύγουν οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει ένα «δούναι και λαβείν ζωής» με τον κόσμο. Πέθανε γιατί το σώμα είναι επιρρεπές στη βλάβη. Εγκαταλείπει χωρίς τη συγκατάθεση του μυαλού. Εγκαταλείπει ψυχρά, στυγνά, κυνικά. Εγκαταλείπει μέσα στην άνοιξη που ακόμη και η μικρότερη μορφή ζωής παρακαλάει για μια παρατεταμένη παρουσία.
Το τελεσίδικο της απώλειας δε χωράει αξιοπρεπείς λυγμούς. Ο τελευταίος ασπασμός θα έχει αγριότητα. Μόνο αγριότητα. Γιατί η ροή συνεχίζει χωρίς να σκαλώνει στα κενά. Και το δικό του κενό είναι βαθύ και ακάλυπτο. Δεν μπορεί τίποτα να είναι όπως πριν. Ούτε το θέατρο στο στενό δρομάκι της Κυψέλης. Υπάρχει μια θέση που αιωρείται στο κενό. Και είναι η δική του.
Έλεγε ότι μισοφοβάται τον θάνατο γιατί είναι δύσκολο να ξεσυνηθίσει την επαφή με τον κόσμο."
Χ.Φ
