Συνάντησα τη Λένα Παπαληγούρα τυχαία στο Μετρό. Η κουβέντα μας θα σταματούσε στο άκουσμα της φράσης "Επόμενη στάση Πανεπιστήμιο. Next station Panepistimio". Έχουμε πέντε ολόκληρα λεπτά.
Λένα, Λένα διάβασα κάπου ότι η Αντιγόνη φεύγει για Παρίσι. Πες μου δυο λογάκια. (έχουμε χρόνο σε πόσες στάσεις κατεβαίνεις;)
Τέλειο. Κατεβαίνω Πανεπιστήμιο για να πάω στον Ιανό που παρουσιάσαμε την δραματοποίηση του βιβλίου "Το βιβλίο της Κατερίνας" του Αυγ. Κορτώ. Υπέροχο βιβλίο. Βάφομαι στα όρθια γιατί εχω αργήσει. Έφυγα στο τσακ απ' την πρόβα.
Είμαστε όλοι πολυ χαρούμενοι γιατί όντως η Αντιγόνη μας θα ζήσει άλλη μια σημαντική στιγμή μετά την παρουσίασή της στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών πέρσι. Θα παίξουμε στο Παρίσι και μάλιστα προσκεκλημένοι από την Unesco!
θα είναι το κλείσιμο των εκδηλώσεων της Ελληνικής Προεδρίας.
Όπως καταλαβαίνεις ειναι εξαιρετικά τιμητικό το γεγονός ότι θα παίξουμε σ' αυτό το χώρο που σημαίνει τόσα πολλα σε παρά πολλά επίπεδα.
Και μόνο με τη σκέψη ότι θα ακουστεί εκεί αυτό το βαθιά ουμανιστικό έργο στη γλώσσα μας, με θεατές από όλο τον κόσμο, μας πιάνει όλους συγκίνηση.
Και αγωνία φυσικά! Άλλος χώρος, πρόβες ξανά κλπ κλπ. Θα επανεξετάσουμε ,θα εμβαθύνουμε, θα το ξαναζήσουμε το πράγμα. Ανυπομονώ!!!
Η τωρινή σου γη είναι μόνο τα "Ερείπια". Κομματιάστηκες ή παρέμεινες αλώβητη;
Μμμ, θα έλεγα ότι χάνομαι στο σκοτάδι για να ξαναβγώ στο φως. Τ' αγαπάω πολύ το έργο και όλο αυτό που ζούμε δουλεύοντάς το. Δεν ειναι εύκολο όμως. Είναι οδυνηρό έργο και θέλει γενναιότητα. Και ετοιμότητα. Θέλει ακάλυπτες ψυχές. Κι αυτό είναι μαγικό, αλλά και παρά πολύ δύσκολο!
Έφτασες! Θα ' ρθω κάποιο Σάββατο να σε δώ!
Φιλιάααααααα!
