Βλέποντας μια φωτογραφία που ανέρτησε η Όλια Λαζαρίδου, αφού πάτησα "μου αρέσει", έκανα τις εξής σκέψεις: Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Η ηθοποιός κάθεται στο πέτρινο πεζούλι, κάπου στη μέση του θεάτρου. Διακρίνονται οι προβολείς στο έδαφος και οι γνωστές πρασινάδες ανάμεσα στις πέτρες, στο λίγο χωμάτινο περιθώριο.
Αμέσως θυμήθηκα κάτι δημοσιεύματα του 2011: "Εγκαταλελειμμένο το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης", "Γεφύρι της Άρτας κοντεύει να γίνει το έργο αναστήλωσης του αρχαίου θεάτρου της Δωδώνης."
Στη φωτογραφία ένα μοναδικό άτομο, η Όλια Λαζαρίδου, και η ζωή είναι κυρίαρχη. Μια εικόνα που κοντράρεται ευθαρσώς με την εγκατάλειψη και την ερημιά. Με την απαξιωτική διάθεση των αρμόδιων, με την λογική ήττα που χωράει παντού, σαν λογικό σημείο στίξης. Είναι αναγκαίο τέτοια θέατρα να μετρούν ισόποσα και φως και σκοτάδι, βηματισμούς και φωνές. Σιωπές και αγωνίες. Χειροκρότημα, αυτοσχέδιο καμαρίνι, ξεχασμένα προγράμματα στις θέσεις, νοικυρεμένη φύση γύρω γύρω. Αυτή είναι ζωή.
Και πρέπει να ακούσουμε τον πολύ ξεκάθαρο ρυθμό της. Όχι αστεία.
