«Το θέατρο είναι η τέχνη του παρόντος χρόνου, η τέχνη του εφήμερου και παραδόξως είναι η τέχνη της επανάληψης. Και κάθε ηθοποιός αυτής της εφήμερης τέχνης είναι λίγο σαν τον Σίσυφο, που ανεβαίνει προς στην κορυφή του γκρεμού
κουβαλώντας το βαρύ βράχο, αλλά τελικά ποτέ δεν φθάνει εκεί. Τι βρίσκεται στην κορυφή; Η αθανασία; Η τελειότητα; Η άβυσσος; Ο ηθοποιός ζει αυτή την στιγμή όπου βλέπει τον εαυτό του αθάνατο μέσα στη δόξα αλλά την ίδια στιγμή πεθαίνει, γίνεται ρευστός, γίνεται ένα με την τέχνη του.
Η στιγμή όπου λαμβάνει χώρα αυτή η τέχνη και η ποιητική δράση αποδίδεται μέσα από τη θεατρική δουλειά είναι ταυτόχρονα αθάνατη αλλά και εφήμερη. Ο ηθοποιός είναι ένας πολεμιστής: θαρραλέος, πειθαρχημένος, αποφασισμένος. Είναι έτοιμος να πεθάνει για την τέχνη του, όπως είναι έτοιμος να δεχθεί τις τιμές της νίκης, σχεδόν με αδιαφορία, γιατί ο λόγος της ύπαρξής του είναι αυτή η μάχη( όπως και ο λόγος
ύπαρξης της μάχης είναι ο πολεμιστής). Ο ηθοποιός, όπως κάθε άλλος καλλιτέχνης ζει μέσα από την τέχνη του και ζει για την τέχνη του. Ένας πολεμιστής είναι ένα ον με συνείδηση του παρόντος αλλά και της αμεσότητας του θανάτου. Ο πολεμιστής
δεν ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα της πράξης του, απλά νοιάζεται για την ουσία της δράσης του.»
Andrea Copeliovitch
(*Η φωτογραφία είναι από τα "Κόκκινα Φανάρια" που σκηνοθέτησε ο Κ. Ρήγος για το Εθνικό Θέατρο)
