Από το πρωί (λόγω της σημερινής γιορτής; Ποιος ξέρει.) μου 'χει κολλήσει ο στίχος "γεμίσαν οι πλατείας με πολυκατοικίες και σινεμά". Μόνο αυτός. Ούτε καν το ρεφρέν με τη Στέλλα. Και ξανά απ΄την αρχή "γεμίσαν οι πλατείες με πολυκατοικίες και σινεμά".
Γέμισε η Αθήνα θέατρα. Πανικόβλητοι άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους για να κερδίσουν μια παράταση, δέκα ανθρώπους που θα γίνουν, τουλάχιστον, το κοινό της Παρασκευής. Μαύρη κωμωδία, σκέτη κωμωδία, ντεμέκ μικροπράγματα, ορίτζιναλ πράγματα, ακριβά πράγματα, ακαταλαβίστικα πράγματα. Πότε τελειώνει αυτή η εποχή;
Γέμισε η νύχτα βραδιές. Εκπτώσεις τιμών, τιμής ένεκεν, βραβεία, υποκατηγορίες, και άλλα βραβεία, και άλλες υποκατηγορίες. Βραβεία για ακέφαλους παραλήπτες. Αγκαλιάζονται όλοι. Αγαπιούνται όλοι. Φωτογραφίζονται όλοι. Πάμε να φύγουμε.
Γέμισε η κουλτούρα στρατόπεδα. Α, Β, Γ, Δ..89% ποιότητα, 97% ψαγμενιά, 76% προσήλωση στην τέχνη "μου". Όλα τα στρατόπεδα αγαπούν την τέχνη "τους". Όλοι, σχεδόν, οι άνθρωποι των στρατοπέδων δε δίνουν δεκάρα για μια ομαδική συνεννόηση, για κάτι άλλο, πιο κοντά στα ανοιχτά παράθυρα, στον αποδέκτη, στο μέλλον.
Γέμισε η αιωνιότητα αποτυχημένους πτυχιούχους των τεχνών. Που τους ξέβρασε η σκηνή και τους μάζεψε το παρεμφερές πάρεργο. Γερασμένοι άνθρωποι. Λίγοι. Μέσα στην γκρίνια, τον φόβο και τη μιζέρια. Ανυπόφοροι. Άσκημοι.
Το τραγούδι δυναμώνει.
"Κι εγώ σου λέω Στέλλα, στην αγκαλιά μου έλα να κοιμηθείς.
Είναι μεγάλη η μέρα, αδέσποτη σαν σφαίρα και θα χαθείς.
Σε κάθε της γωνία, δράμα και κωμωδία και κλάματα.
Στους δρόμους ζευγαράκια, έρωτες, τσαλιμάκια και βάσανα."
Στίχοι: Γιώργος Οικονομέας. Γέμισε η γη πρώην πρόθυμους επαναστάτες.
Καμιά θέση στη Σελήνη; Μέχρι να βγει ο χειμώνας και βλέπουμε μετά. Πώς είπατε;
