Το πιο στραβό πράγμα είναι η απόσταση ανάμεσα στην τέχνη και εκείνους, τους "υπηρέτες" της, που είναι εντελώς παράταιροι με το κλίμα. Ακόμη και στην εμφάνισή τους. Επειδή συνεχώς υβρεολογούν, αποκτούν και ένα σχήμα φριχτό, χωρίς χαρακτηριστικά, τρισάθλιο και αποκρουστικό. Στην ουσία δεν υπάρχει σχήμα, γι' αυτό και είναι ά-σχημοι, αυτοί οι συγκεκριμένοι, που έχουν μπλεχτεί με την τέχνη για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας, υπαρκτής ελλειματικότητας.
Είναι αλλού. Και συνεχώς μακριά από την ουσία. Μετράνε λεφτά, δεν πληρώνουν, "ξαφρίζουν", χορταίνουν, κάνουν αρπαχτές, κοροϊδεύουν, εκμεταλλεύονται, είναι κοτίτσες, είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν έχει ούτε στάλα πνεύματος, ελευθερίας, αλληλεγγύης, ανθρωπιάς κτλ.
Και όλα αυτά κάτω από μια προστατευτική, τάχα μου, ομπρέλα που γράφει "Προσοχή, εδώ ο καλλιτέχνης που δεν ξέρει τι να κάνει την ποσότητα του ταλέντου του, το κύρος της θέσης, την τύχη της εξουσίας".
Ένας τόπος εξορίας για τα θρασίμια πρέπει να βρεθεί. Δημοκρατικότατη διαδικασία.
Ν. Χανιώτη
