Τον Γιώργο τον Λούκο τον εκτιμώ. Γιατί μας σύστησε σημαντικούς σκηνοθέτες, γιατί φέρνει μεγάλες παραστάσεις που θα έπρεπε να πάρουμε τρένα κι αεροπλάνα για να τις δούμε, αν δεν ήταν αυτός, γιατί έδωσε την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να κάνουν παραγωγές στα πλαίσια ενός κρατικού οργανισμού, γιατί έσπασε επιτελούς το άβατο της Επιδαύρου, που απαγόρευε σε όποιον ήταν τριάντα να δοκιμαστεί. Ο χώρος είναι ιερός και πρέπει να τον σεβόμαστε, αλλά γιατί μια παράσταση που προσπαθεί να μιλήσει στο σήμερα- ασχέτως αποτελέσματος- είναι λιγότερο σεβαστική από μια στείρα επανάληψη μοτίβων του παρελθόντος;
Κοιτάζω το πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ. Είναι γνωστά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι φορείς πολιτισμού στη χώρα. Προφανώς δεν υπάρχει ρευστό για να γίνουν πολλές παραγωγές, κατανοητό αυτό. Αλλά πραγματικά ποιος ο λόγος να υπάρχουν σε ένα φεστιβάλ τόσο ολιγοπρόσωπα έργα ή μονόλογοι; Για να έχουν ένα χαρτζιλίκι το καλοκαίρι κάποιοι; Και γιατί φιλοξενούνται παραστάσεις που ήδη έχουν παιχτεί σε άλλους χώρους; Το πολύ σημαντικό βήμα του Φεστιβάλ Αθηνών ήταν ότι παρουσίαζε δικές του πρωτότυπες παραγωγές και δε στηριζόταν σε προσκλήσεις, μόνο σε συμπαραγωγές. Μετακλήσεις έκανε μόνο από το εξωτερικό.
Από ένα Φεστιβάλ περιμένουμε ένα ρεπερτόριο που δεν μπορεί να ανέβει με ιδιωτική πρωτοβουλία. Κι όσο ενδιαφέρον κι αν έχουν κάποιες προτάσεις, μήπως δεν έχουν λόγο να φιλοξενηθούν από έναν τέτοιο οργανισμό; Κι αν δεν έχουμε λεφτά μήπως θα ήταν προτιμότερο να γίνουν λιγότερες παραγωγές; Κάθε καλοκαίρι οι παραστάσεις στην Πειραιώς είναι σχεδόν κάθε μέρα sold out. Αλλά πώς οι μεγάλοι αυτοί χώροι θα γεμίσουν με τόσο μικρές παραγωγές; Κι επίσης γιατί τόσες επαναλήψεις; Αφού κι αυτές οι παραγωγές θα πληρωθούν, δε θα ήταν καλύτερα να δοθούν αυτά τα ελάχιστα- δεν αμφιβάλλω- χρήματα στους ίδιους ή σε άλλους καλλιτέχνες προκείμενου να παράξουν καινούργια έργα; Και γιατί άραγε ανακυκλώνονται τα ίδια άτομα (κάποιοι σκηνοθετούν μια παράσταση, παίζουν σε άλλη, άλλοι πάλι παίζουν σε δύο παραστάσεις); Νομίζω ότι αυτό είναι και εις βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, αφού μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα θα πρέπει να φέρουν εις πέρας δύσκολα έργα. Κι επιπλέον έχουμε πολλούς, μα πάρα πολλούς, καλλιτέχνες σε αυτή τη χωρά που αποκλείεται μόνο τόσο λίγοι να ταιριάζουν με την αισθητική του Φεστιβάλ.
Φυσικά, όπως κάθε χρόνο, υπάρχουν πράγματα που περιμένω με αγωνία και θα τρέξω από τους πρώτους να βγάλω το εισιτήριό μου, αλλά για μενα το Φεστιβάλ ήταν το στέκι μου τα καλοκαιρινά βράδια… Γι’ αυτό κι αναρωτιέμαι… Quo Vadis...
Παρασκευή 17 Απριλίου 2015
Νατάσσα Χανιώτη
