Θυμάμαι τα λόγια μιας σπουδαίας ηθοποιού που έλεγε ότι το «θέατρο ανήκει στους νέους» και εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί αυτή η τέχνη χρειάζεται και σωματική αντοχή και καλή φυσική κατάσταση και γρήγορα αντανακλαστικά. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι εκεί που πραγματικά απογειώνεται είναι όταν η ματιά του καλλιτέχνη είναι βαθιά και διεισδυτική, όταν κατανοεί και αποκαλύπτει τις πιο κρυφές πλευρές της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι αυτή η ματιά δεν ορίζεται από την ηλικία, αλλά από την εσωτερική προδιάθεση.
Η ηλικία βασικά δεν αποτελεί τεκμήριο για τίποτα στο χώρο του θεάτρου. Τα όμορφα πράγματα, οι όμορφοι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα οι νέοι. Μπορεί εξίσου ένας νέος να είναι πολύ ικανός με έναν μεγαλύτερο, ή και τούμπαλιν.
Σε αυτή τη χώρα δυστυχώς όλο φάσεις περνάμε: πριν από μερικά χρόνια είχαμε τη γεροντοκρατία, και τα διάφορα άβατα που απαγόρευαν σε νέους καλλιτέχνες: να σκηνοθετούν, να κατέβουν στην Επίδαυρο, να παίρνουν επιχορηγήσεις και δεκάδες άλλα. Και περίμεναν τα νέα παιδιά πότε θα γίνουν πενήντα για να τολμήσουν, μπας και προσβάλλουν τα ιερά και τα άχραντα.
Τώρα φτάσαμε στο άλλο άκρο: όποιος είναι νέος, είναι αυτομάτως ικανός για τα πάντα. Τόπο στους νέους, ναι! Να δοκιμαστούν, να εκφραστούν, να φέρουν μια νέα πνοή, αλλά να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας. Η νεολαγνεία που έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια, κάνοντας πρωταγωνιστές στο θεατρικό τοπίο όποιον απλώς είναι νέος και κάπως τα καταφέρνει- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πολλά παιδιά που είναι ιδιαιτέρως ικανά- δεν είναι αθώα. Τα νέα παιδιά δεν έχουν τρομερές οικονομικές απαιτήσεις, ή δεν έχουν και καμία απαίτηση πολλές φορές, τα νέα παιδιά δεν φέρνουν αντιστάσεις και υπακούουν πιο εύκολα, βαφτίζουν μέντορες χωρίς να πολυσκέφτονται όποιον τους πείσει, είναι βολικά. Έτσι το σύστημα ανακυκλώνει με μεγάλη ευκολία σήμερα τις γενιές προς όφελός του κι όχι προς όφελος κάποιων… Κι αυτό θα πρέπει να το θυμούνται καλά και οι νέοι...
Δεν υπάρχουν γενιές με ταλέντο και γενιές ατάλαντες. Δεν υπάρχουν γενιές με ικανότητες και γενιές ανίκανες. Παντού και πάντα απ’ όλα έχει ο μπαξές… Βασικά το μόνο κριτήριο για την τέχνη θα έπρεπε να είναι η ίδια η τέχνη…
Τετάρτη 26 Μαΐου 2015
Νατάσσα Χανιώτη
