Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις για τις παραστάσεις που προγραμματίζονται την επερχόμενη σεζόν, αναρωτιέμαι πολλές φορές: « Ποιος ο λόγος;» Δηλαδή ποιος ο λόγος ύπαρξης κάποιων τίτλων που έχουν επιλέξει, ακόμα και πιο άβαν γκαρντ θέατρα, να παρουσιάσουν στο κοινό. Σαφώς δεν λείπουν τα μεγάλα, κλασικά, ή σύγχρονα έργα που « έχουν ένα νόημα, ρε αδερφέ, που το βάζεις στην τσέπη το πας και στο σπίτι» που έλεγε και ο Θόρντον Ουάιλντερ.
Περιέργως όμως σε μια χώρα που έχει τόσα προβλήματα, ζει κρίσιμες στιγμές και πρέπει να επανεξετάσει κάθε είδους αξιακό σύστημα, δεν λείπει η κενότητα και η φλυαρία… Πολλά μιούζικαλ, αλλά πάρα πολλά, πολλές κωμωδιούλες εύκολες και εύπεπτες, έτσι μόνο για να γελάμε, πολλά εργάκια ασήμαντα που κανείς μετά από χρόνια δεν θα θέλει να θυμάται…. Εντάξει, ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεσκάσει, άλλα γιατί αλήθεια να πας στο θέατρο για να ξεσκάσεις; Χάθηκε μια βόλτα στη θάλασσα που φυσάει και το αεράκι; Κι έχει και η συνέχεια η φράση: «… Να ξεχαστεί». Όχι, κανείς δεν πρέπει να ξεχαστεί, ούτε και να ξεχάσει.
Από την άλλη οι πιο πειραματικές -ας τις πούμε έτσι - δουλειές, αναζητώντας την πρωτοτυπία, ξεθάβουν από τα χρονοντούλαπα ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει προκειμένου να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Και δεν αναρωτιούνται άραγε γιατί δεν έχει ξαναγίνει…
Και έχουμε και μια τελευταία κατηγορία: αυτών που μπούχτισαν από τους συγγραφείς, τίποτα και κανείς δεν τους λέει τίποτα και θέλουν να κάνουν κάτι δικό τους εντελώς. Ο Μπουκόφσκι έλεγε ότι αν δεν βγαίνει από μέσα μην γράφεις… Ναι, χρειαζόμαστε καινούργια κείμενα, γραμμένα στη γλώσσα μας, που να εκφράζουν την αγωνία μας, αλλά ποια αγωνία; Την αγωνία ότι κανείς δε μας λέει τίποτα ή την αγωνία ότι θέλω κάτι πω και να το μοιραστώ με τον κόσμο;
Τόσο οι καλλιτέχνες όσο το κοινό οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη λειτουργία του θεάτρου, για ποιο λόγο πάμε ή κάνουμε θέατρο δηλαδή… Γιατί μια παράσταση είναι μια σοβαρή υπόθεση, όσο κι αν δεν της φαίνεται, γιατί επηρεάζει ασυνείδητα τον άνθρωπο… Κι αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση και στους δημιουργούς και στους θεατές…
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015
Νατάσσα Χανιώτη
