Μερικές φορές ακούω κάτι σκηνικά και λέω: «Δεν μπορεί σε άλλη δεκαετία βρίσκομαι». Καταρχάς να εξηγηθώ: Θεωρώ ότι ο ηθοποιός είναι το βασικό και το πιο πολύτιμο κομμάτι μιας παράστασης, Όμως πλέον παρήλθαν οι εποχές που ο κόσμος πήγαινε για να θαυμάσει ρεσιτάλ ερμηνειών στο θέατρο και να αποθεώσει πρωταγωνιστές. Σήμερα μας ενδιαφέρει η ιστορία και το τι θέλει να πει αυτή η παράσταση τελικά. Η οποία δεν είναι μια παρέλαση χαρακτήρων, αλλά για ένα σύνολο, στο οποίο οι ηθοποιοί συνεισφέρουν με τις ερμηνείες τους, ώστε να ειπωθεί ο μύθος και να τεθούν τα ερωτήματα τoυ εκάστοτε έργου.
Δεν μπορώ λοιπόν να ακούω σήμερα, εν έτει 2015, ότι γίνεται πόλεμος μαρκίζας γιατί παθαίνω αλλεργία. Ποιον αφορά πραγματικά; Θεωρείτε, αγαπητοί, ότι με τόσα θέατρα και τόση πληροφορία ασχολείται κανείς με το που είναι γραμμένο ένα όνομα;
Δεύτερον αν κάποιος δεν έχει καταλάβει ότι το μέγεθος ενός ρόλου και η σκηνική του αξία δεν υπολογίζεται βάσει των ατακών που λέει, τότε λυπάμαι, αλλά πρέπει να ξαναπάει στη δραματική σχολή μπας και το μάθει.
Τρίτον, είναι ποτέ δυνατόν σήμερα να ακούω ηθοποιούς να παραπονιούνται, γιατί ο σκηνοθέτης έστησε μια σκηνή πίσω πίσω ή τους έβαλε να παίξουν πλάτη; Προφανώς παράκουσα, έτσι θέλω να πιστεύω…
Δεν κάθεστε, αγαπητοί, να ασχοληθείτε, με το τι θα πείτε στους ερήμους τους θεατές που σας τιμούν με τον οβολό τους, γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι too old-fashioned… passé… ξεπερασμένα, πώς το λέτε εσείς εκεί; Γιατί δεν θέλετε να μάθετε πώς το λέμε εμείς εδώ…
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015
Νατάσσα Χανιώτη
