«Οι σκέψεις μας είναι δυνατές σαν ηλεκτρικές μπαταρίες. Μπορούν να διαχέουν το καλό σαν τον ήλιο ή να σκορπίζουν το κακό σαν δηλητήριο». Ετσι έγραφε η Αγγλοαμερικανίδα συγγραφέας Φράνσις Χόντγκσον Μπαρνέτ, γνωστή για τα βιβλία της «Μικρή πριγκίπισσα» και «Μυστικός κήπος».
Το δεύτερο έγινε μια θαυμάσια ταινία το 1993 από την Agnieszka Holland με τη Μάγκι Σμιθ, παραμυθένιο έργο, γεμάτο ευαισθησία, αξέχαστο. Θα μπορούσε η μαγεία του βιβλίου ή και της ταινίας να μεταφερθεί στη σκηνή; Αυτές ήταν μερικές από τις σκέψεις μου καθώς ξεδιπλωνόταν μπροστά μου η εξαιρετική παράσταση του «Μυστικού κήπου» που παρουσιάζει κάθε Κυριακή στο θέατρο Αμιράλ (Αμερικής 10 π.μ., 11.30 π.μ., 3 μ.μ.) η Παιδική Σκηνή της Μαριάννας Τόλη. Ξεχάσαμε την ώρα... Από τον πρόλογο με το Fairy Τale του Rybak έως το φινάλε μέσα από την «Απληστία» («Το σχολείο» του Πασχάλη), την «Προσευχή» (Sager-Bayer-Foster), «Ουρανέ που περνάς» (J. Denver), «Ακου τη βροχή» (Hose Felicianο) στο «Σαν ένα όνειρο» (Ρόμπερτ Γουίλιαμς) και «Το τραγούδι μου» (G. Nash). Μια μεθυστική πραγματικά σειρά γνωστών τραγουδιών ειδικά διασκευασμένων για την παράστασημ που αναδεικνύουν για ακόμη μία φορά το ταλέντο της Μαριάννας Τόλη, όχι μόνο στην ερμηνεία της στον ρόλο της Μάρθας Απελμπι αλλά και στην επιλογή των τραγουδιών, στη διασκευή και στη σκηνοθεσία του έργου.
Το σκηνικό του Μιχάλη Σδούγκου (ασημένια δέντρα με γυμνά κλαδιά) και το βίντεο του Στέφανου Κακαβούλη, τα ακροβατικά της Ρομπίνας (κοκκινολαίμης) Νεφέλης Μαρκάκη, η ζωντανή μουσική (τσέλο, κιθάρα, βιολί, πιάνο) από τους ηθοποιούς οι οποίοι παίζουν τα μουσικά όργανα, τραγουδούν και χορεύουν, το αληθινό κουνελάκι που φέρνει στη σκηνή ο Ντίκον (Πέτρος Πολίτης) επιβεβαιώνουν ότι ναι... η μαγεία και η τρυφερότητα του «Μυστικού κήπου» της Μπαρνέτ μπορούν να αποδοθούν στο θέατρο όταν υπάρχει μια τέτοια υψηλού επιπέδου ομάδα συντελεστών.
Οι ηθοποιοί συνομιλούν με το κοινό πολύ απλά και οικεία, εκπληρώνοντας δίχως κόπο το «διαδραστικό» που με τόση εμμονή ζητούν άλλες παραστάσεις για παιδιά. Το θέατρο Αμιράλ, ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό, αγκαλιάζει τον «Μυστικό κήπο» και δημιουργεί μια ευχάριστη, ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Παρ’ όλα αυτά, πολύ θα ήθελα να δω τον «Μυστικό κήπο» και σε ένα μεγαλύτερο θέατρο, σε μια από τις κρατικές μας σκηνές (γιατί όχι;) να γεμίζει και να ηχεί από κόσμο και χειροκρότημα!
Σάντρα Βούλγαρη
Πηγή: Καθημερινή
