Δεν είναι μόνο η ωριμότερη δουλειά της ομάδας της Αργυρώς Χιώτη, αλλά και μια πράξη πολιτικής ευθύνης.
Η διεθνής ομάδα θεάτρου Vasistas είναι ίσως η συνεπέστερη από τις νεανικές κολλεκτίβες θεάτρου που έχουμε στην Ελλάδα. Με συγκεκριμένο στίγμα στις δουλειές της. Με πραγματική διάθεση για –επί της ουσίας και όχι δήθεν – πειραματισμό που προκύπτει από σκληρή και συνεπή δουλειά. Τα συντεταγμένα βήματά της οδηγούν σε ολοένα και καλύτερο αποτέλεσμα.
Παρακολουθώντας το «Domino» από τη δροσερή και φιλόξενη ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου ένιωσα πως πρόκειται για την πιο ώριμη στιγμή της, την πιο ολοκληρωμένη της πρόταση. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Αυτή η σχεδόν βωβή (αλλά διανθισμένη με υπέροχες εκτελέσεις τραγουδιών κυρίως του Μεσοπολέμου, αλλά κι έναν ηχογραφημένο διάλογο στο τέλος) χορογραφία τους είναι για εμένα η καλύτερη πρόταση ανεβάσματος Ιονέσκο σήμερα. Το «Domino» τους είναι βασισμένο στα «Παιχνίδια σφαγής» του.
Οι σχηματισμοί των ηθοποιών θύμιζαν άλλοτε σμήνη πουλιών ή ψαριών ή αγέλες ζώων. Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο κινείται και αλλάζει πορεία αυτή η ομάδα μέσα στον χώρο. Κάποια στιγμή κάποιος ξεχωρίζει, γίνεται αρχηγός. Οι άλλοι είτε τον ακολουθούν είτε τον απορρίπτουν. Κάποιος καταρρέει. Και αναπόφευκτα ακολουθεί και η κατάρρευση των υπολοίπων. Ακριβώς όπως συμβαίνει στο Domino.
Η ομάδα συμπεριφέρεται άλλοτε ως μάζα κι άλλοτε ως μια συλλογική κοινότητα. Επαναλαμβάνει μηχανικές κινήσεις. Μοιάζει να μην μπορεί να ξεφύγει από κάποιο αόρατο νήμα του παρελθόντος.
Αυτά, όμως, δεν είναι τα μόνα που συμβαίνουν σε αυτή την παράσταση με την πολύ ενδιαφέρουσα σκηνική δράση που δεν σταματά να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από το πρώτο ως και το τελευταίο της λεπτό. Οι ανθρώπινες σχέσεις, τα ινδάλματα, οι θρησκευτικοί ή πολιτικοί ηγέτες, οι συμπεριφορές των κοινωνιών, αλλά και η ατομική ευθύνη. Πολλά τα ζητήματα που πραγματεύεται με καθαρό, κατανοητό, εύσχημο κι εύστοχο τρόπο η 60λεπτη θεατρική πρόταση.
Η ομάδα των Vasistas της Αργυρώς Χιώτη έχει τον απόλυτο θαυμασμό μου. Όχι μόνο για την αισθητική της και το καλλιτεχνικό της στίγμα, αλλά και για τον τρόπο που εξακολουθεί να εργάζεται παρά τις αντιξοότητες - αθόρυβα, μεθοδικά, συστηματικά και χωρίς γκρίνιες. Με πράξεις και όχι λόγια. Προσφέρει την παράσταση χωρίς αντίτιμο. Δεν στήνει ούτε κουτί εθελοντικής συνεισφοράς. Το κάλεσμά τους είναι παράλληλα και μια χειρονομία. Το ότι συνεχίζουν να δημιουργούν χωρίς καμιά έκπτωση, είναι η καλύτερη πολιτική πράξη ευθύνης.
Έλενα Γαλανοπούλου
ΠΗΓΗ: tospirto
