Τον περασμένο Μάιο στην Αθήνα και στο Bob Theatre Festival η ομάδα του Κ. Ανδρικόπουλου επικράτησε στο Scratch Night διαγωνισμό, συναγωνιζόμενη άλλες 11 ομάδες. 15 λεπτά παρουσίασης της υπό διαμόρφωσης παράστασής του έκαναν το κοινό να ψηφίσει υπέρ της ολοκληρωμένης του δημιουργικής πρότασης. Έτσι λοιπόν, πέντε μήνες μετά, η ομάδα βαφτίστηκε “LEGω” και ξεκίνησε τον θεατρικό της βίο στο BIOS με την παράσταση , ολοκληρωμένης πια, «Άτιτλη Βία» .
Από το όνομα και μόνο της ομάδας (LEGω), μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η ομάδα αναζητά όχι μόνο το προφανές, αλλά και πίσω από αυτό, διφορούμενες αλλά και πολλαπλές έννοιες κάποιου όρου ή μιας κατάστασης. Στο μεν όνομα είναι πολλοί οι συνειρμοί και τα λογοπαίγνια. Ως φώνημα σχετίζεται με το ελληνικό μιλώ (λέγω), ετυμολογικά παραπέμπει στο λατικινό legere (διαβάζω), στον νόμο (legem) ή στο μετέπειτα αγγλικό lego που σημαίνει συνδυάζω, εξ ου και τα γνωστά τούβλινα παιχνίδια lego.
Και η βία; Γιατί άτιτλη; Πόσες μορφές βίας έχουμε; Τις έχουμε κατονομάσει όπως οι Λάπωνες έχουν δεκάδες διαφορετικές λέξεις για τις διαφορετικές μορφές του χιονιού; Τις ξέρουμε όλες; Ποιες συμπεριφορές αντιλαμβανόμαστε όντως ως «βίαιες»;
Στο πέτρινο υπόγειο του Bios και σε μια οριοθετημένη τετράγωνη περιοχή ως σκηνή , έξι άτομα εμφανίζονται διαδοχικά, με κοινό ενδυματολογικό στοιχείο την άσπρη σαλοπέτα (η ενδυματολογική επιμέλεια από την Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη). Ακόμα και το λευκό, πόσο αθώο χρώμα είναι όταν η κοινή αυτή περιβολή-στολή μπορεί να παραπέμψει σε έναν εγκλεισμό, όπως για παράδειγμα των λευκών κελιών; Τα λόγια είναι περιττά όταν οι απλές χειρονομίες των ηθοποιών φέρουν στο φως περιορισμούς που υποβάλλονται μη λεκτικά, αντιδράσεις που συγκρατούνται εξωτερικά, αλλά που όμως από μέσα μια φωνή πάλλεται.
Η παράσταση διαρθρώνεται σε μια σειρά από σκετς: οικογένεια, σχολείο, ωδείο , εργασία κτλ. Δεν είναι ρεαλιστική σκηνικά η αντιμετώπιση, αντιθέτως, με μια εντελώς τυποποιημένη και «σημειακή» κίνηση τίθενται τα καλούπια, ανθρώπων, συμπεριφορών και κατ’ επέκταση καταστάσεων (επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη) . Ακόμα και ο τρόπος βαδίσματος κατά τις μεταβάσεις από το ένα θιγμένο επεισόδιο στο άλλο, τελείται με ρομποτική ακρίβεια. Υπηρέτης των μηνυμάτων των μικρών ιστοριών είναι η σωματική φόρμα και το στήσιμο των ηθοποιών. Όλα σε καλούπια, πρόσωπα, μορφασμοί, λόγος και σώματα. Το παράδοξο είναι ότι δεν πηγάζει απειλή από όλα αυτά. Η περιραίουσα ατμόσφαιρα δεν είναι βαριά, αλλά μάλλον κωμική. Και αυτό γιατί, οι όποιες επιλογές, έχουν μπολιαστεί με μια έκφραση καρικατούρας. Έτσι το σχολίασμα των άτιτλων καθημερινών μορφών βίας που παρουσιάζονται στην παράσταση αποβαίνει πιο επικίνδυνο. Άλλωστε και στην πραγματικότητα η ασφυξία επέρχεται ύπουλα, αόρατη και καμουφλαρισμένη.
Οι ηθοποιοί της παράστασης εκτελούν συνετά τις γραμμές του έργου που έχει γράψει ο Κων/νος Ανδρικόπουλος. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του ιδίου στήνεται και αυτή η υπογράμμιση των διαφόρων μορφών βίας που πηγάζουν εντέλει από την αέναη λειτουργία ενός συστήματος περιορισμού και μη ελεύθερης έκφρασης. Η παράσταση πραγματεύεται την ελευθερία δια της απουσίας της. Ανελεύθερα τα σώματα και των ηθοποιών, από ιδία βούληση όμως. Και παρ’ όλα αυτά το κοινό έχει τις ευκαιρίες του ακόμα και να γελάσει, γιατί τελικά είναι κωμικοτραγικός όλος αυτός ο περιορισμός που επιβάλλεται στην ελεύθερη φύση του ανθρώπου!
Η παράσταση θα διαρκέσει για λίγες ακόμα μέρες, έως την Κυριακή 13 του Οκτώβρη. Είναι μια καλή πρόταση από μια νεοσύστατη ομάδα που και θίγει τα μη λέγοντα, αλλά και προκαλεί ευφορία.
Φωτεινή Τσαρδούνη
