Έχεις έναν φόβο. Αναρωτιέσαι: μήπως είναι πολλά τα 60 λεπτά στη μούγκα; Χαζός φόβος, απομεινάρι από τα παλιά. Από τότε που οι βωβές ταινίες έκαναν το γυαλί ή το πανί να τρίζει από θλίψη και ή κάτι άλλο.
Φτάνεις στο Bios. Βλέπεις την αφίσα του "If only...", συζητάς, λες στον άγνωστο, που την παρατηρεί με προσήλωση: Η παράσταση δανείζεται το στύλ του βωβού κινηματογράφου για να αναπαραστήσει επί σκηνής μια ιστορία διαχρονική. Οι ηθοποιοί – ως περιοδεύων κωμικός θίασος – ανακαλύπτουν επί σκηνής την ιστορία στη μορφή καρτών και επιχειρούν να την εξιστορήσουν στους θεατές χωρίς την παραμικρή χρήση λόγου.
Εντάξει, με πιο..προφορικά λόγια. "Γεια, χάρηκα. Χρύσα". "Και εγώ".
20:46. Η παράσταση αρχίζει. Πρώτα αρχίζει η μουσική της. Μια μουσική, ελαφριά, κατευθείαν από γραμμόφωνο. Νομίζεις ότι ακούς επαναλαμβανόμενα τη φράση "Θες να χορέψουμε". Κουνάμε τα πόδια μας ασυναίσθητα. Αντίο φόβε, αντίο προκατάληψη.
Οι 4 ηθοποιοί φορούν ρούχα από τις ντουλάπες των κοριτσιών και των αγοριών του 1930. Δαντέλες και τιράντες, γυαλιστερά παπούτσια και καλτσούλες αντρικιές που ψιλοφαίνονται. Μαλλιά ακούνητα, μουστάκια προπολεμικά. Οι λέξεις αρχίζουν και τελείωνουν σε κάτι μεγάλες καρτέλες. Δηλαδή, η συνοχή υπαγορεύεται μέσα από φράσεις - τίτλους που σηματοδοτούν την έναρξη μιας ολοκληρωμένης στιγμής. Η ιστορία είναι μια ιστορία που θυμίζει τη γνωστή ιστορία της Χιονάτης, αλλά όχι με αυτό το πάναγνο και αμόλυντο που ακολουθεί όλα αυτά τα παραμύθια. Η Χιονάτη, στο Bios, δεν είναι τόσο αθώα (χαζοβιόλα, την έλεγε η γιαγιά μου). Η τρελή μητριά δε συγχωρείται, επειδή οι ήρωες είναι εκνευριστικά άγιοι. Στο "If only.." υπάρχει χιούμορ, έκπληξη, κέφι, χορός, απρόβλεπτα σκαμπανεβάσματα, χαρά, αυτοσαρκασμός, αμαρτία, πάθος, θυμός, έρωτας. Όλα αυτά που ξέρουν οι άνθρωποι να τα γεννούν και να τα παύουν. Μόνο οι άνθρωποι.
Πάλι θα καταλήξουμε στην παντοδυναμία του σώματος. Του προσώπου. Έχει κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις το σώμα. Έχει άηχα και κραυγαλέα συναισθήματα, που εκφράζονται με σαφήνεια και θάρρος. Δε χρειάστηκε να αναρωτηθούμε, δε βουλιάξαμε στη θεσούλα μας, καταβεβλημένοι. Ίσα- ίσα. Παρακολουθούσαμε ευθυτενείς και με μια διάθεση να σφίξουμε τη ζώνη του (και καλά) φλοράλ φορέματός μας και να χορέψουμε. Partyyyy!
Στέφανος Αχιλλέως, Έλενα Μεντζέλου, Χρυσάνθη Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάκης. Και οι 4 είναι ωραίοι τύποι. Να πάτε να τους δείτε.
21 Νοέμβρη, μία μέρα μετά την πρεμιέρα.
