Τον άνθρωπο σαν την Τζελσομίνα, είτε είναι γυναίκα, είτε άνδρας, θέλω να τον προστατεύσω. Πρώτα να τον αγκαλιάσω για πολλή ώρα και μετά να τον σώσω. Προσωπάκι αθώο, βάδισμα ανθρώπου που κρυώνει, ανάκατα μαλλιά, συγκατάβαση, συμβιβασμός, υπομονή, ανοχή, αντοχή, εξάρτηση.
Η Κάτια Γέρου, αυτή η φυσικότατη ενζενί ενσαρκώνει την πουλημένη από τη μάνα της Τζελσομίνα στον άξεστο πλανόδιο εμψυχωτή Ζαμπανό. Και επειδή είναι μεγάλη ηθοποιός, ανακάλεσε από το προσωπικό της υλικό, τα κομμάτια που όριζαν την επίσημη παιδικότητά της με αποτελεσματικό τρόπο. Το αριστουργηματικό "Λα Στράντα" του Φελίνι στη μεταφορά του στη θεατρική σκηνή, έτυχε σε συγκυρία που μόνο υπέρ του θα λειτουργούσε. Ενας εξαιρετικός θίασος υπό την καθοδήγηση του Β. Νιλολαϊδη τοποθετείται σ' ένα άχρονο τσίρκο, με ζωντανή μουσική, ακροβάτες και αστείους τύπους. Ο Ζαμπανό (Θ. Κουρλαμπάς) είναι χοντροκομμένος, βίαιος, γουρούνι. Πρώτα αντιλαμβάνεσαι το σώμα του και μετά τη φωνή του. Είναι το αφεντικό της Τζελσομίνα. Είναι η βοηθός του στα νούμερα. Αναρωτιέσαι γιατί αυτή η γυναίκα, δεν πριονίζει τις αλυσίδες που τις φόρεσε και δε φεύγει μακριά.
Η σχέση είναι αρρωστημένη, αλλά κανείς δε φεύγει. Ούτε καν αυτός που της βγάζει το λάδι. Και στην τεράστια αθωότητά της, αντιδαστέλλει την αδηφαγία του σε ποτό, φαί και σεξ. Εκείνη δεν καταλαβαίνει. Τον ακολουθεί πιστά, γιατί ίσως να θεωρεί νόρμα τις διαβαθμίσεις που μπορεί να έχει η ισχύς. Τους βλέπεις και πιάνεται η καρδιά σου. Και μαζί τους, παρά το άχρονο πλαίσιο, ζεις την ταχύτητα του χρόνου και τη θλιβερή κατάληξη της άγνοιας, της δυστυχίας, της μιζέριας και της αναβολής. Στεναχωριέσαι.
Και είναι και αυτό το ακορντεόν επί σκηνής, που λειτουργεί εξαιρετικά σαν χαλί στο φαστ φόργουορντ της ζωής και φτάνεις να απορείς και συ μαζί με την Τζελσομίνα. Εγώ σε τι χρησιμεύω; Πρέπει να μάθω σε τι χρησιμεύω, ποιος με αγαπά, ποια είμαι, τι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι αναζητούν αφορμές ή και όχι. Τη σωστή χρονική στιγμή ή και όχι. Να μάθουν ή και όχι. Ένα είναι σίγουρο όσοι προλάβουν και μάθουν ένα σεβαστό ποσοστό του εαυτού τους και του κόσμου που τους περιβάλλει θα μπορέσουν να ζήσουν σαν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι θα χτυπιούνται μέσα σε στενά δωμάτια-κελιά, εξαρτημένοι από κάποιον, από κάτι, γιατί δεν υπάρχει καμία απάντηση σε κανένα ερώτημα. Άρα όλα αρχίζουν και τελειώνουν στη φυσική παρουσία.
Ο σκηνοθέτης, θέλησε το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου, αφού πρώτα είδε πίσω από τα ιταλικά ονόματα των πρωταγωνιστών τα πρόσωπα της Κάτιας Γέρου και του Θανάση Κουρλαμπά. Εξαιρετικοί και οι δύο. Στην ενεργητική απάθεια του ρόλου και όχι μόνο η Γέρου, στην αεικινησία και πληθωρικότητα ο Κουρλαμπάς. Ο Τρελός, που ζωντανεύει μέσα από την εμφάνιση- αερικό του Νίκου Νίκα, είναι το πρόσωπο κλειδί, γιατί η επαφή του με την Τζελσομίνα και τον Ζαμπανό, θα δώσει σαφείς γραμμές και στους δύο, για να καταλάβουν το περιεχόμενο..του δρόμου που έχουν διανύσει. Μέχρι που αυτός ο τρελός σκοτώνεται από τον Ζαμπανό και η αρρωστημένη σχέση των δύο τσιρκολάνων τελειώνει. Γιατί αυτός ο θάνατος έπεσε σαν κεραυνός. Και κατακερμάτισε την αφέλεια της Τζελσομίνα και την χαλύβδινη ψυχή του Ζαμπανό.
Ένας χορευτής σου κόβει την ανάσα. Τον καταχειροκροτήσαμε. Η μουσική του Λεωνίδα Μαριδάκη είναι άθροισμα λυγμών, μπράβο του.
Ο δρόμος είναι δρόμος και αν δεν τον μάθεις, δεν είσαι ούτε αρχάριος οδοιπόρος. Και τι αξίζει σ' αυτή τη ζωή; "Να ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, μια ιστορία της προκοπής".
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση "La Strada" θα βρείτε εδώ.
