Το κείμενο των A. Long, R. Martin και A. Tichenor "Όλη η Βίβλος (λέμε τώρα)" (πρωτότυπος τίτλος The Bible: The Complete Word of God-abridged) σκηνοθετεί η Αθανασία Καραγιαννοπούλου στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Βικτώρια. Οι συγγραφείς γνωστοί και από την επιτυχία τους "Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια Ώρα", επιχειρούν με μια χιουμοριστική προσέγγιση να περιγράψουν πασίγνωστες ιστορίες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και να απαντήσουν σε θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής του ανθρώπου και της θρησκευτικότητάς του. Ο Αβραάμ, ο Αδάμ και η Εύα, ο Κάιν και ο Άβελ, ο πολύπαθος Νώε, ο Σαμψών, ο Μωυσής, ο Σολομών και οι μαθητές του Χριστού είναι ενδεικτικά κάποιοι από τους χαρακτήρες που παρελαύνουν επί σκηνής και υπόσχονται γέλιο. Με μια δική τους οπτική και ένα δικό τους τρόπο εξιστόρησης καταθέτουν μια αστεία πλευρά κάποιων γεγονότων και ανθρώπων, χωρίς διάθεση λοιδωρίας, προσβολής ή αμφισβήτησης. Ένα έργο που αποσκοπεί καθαρά στη διασκέδαση του κοινού που θα το παρακολουθήσει, χωρίς να κρύβεται ή να προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο. Η μετάφραση έγινε από τη σκηνοθέτιδα και η επιμέλεια του κειμένου από τον Θόδωρο Τσεκούρα. Το κείμενο έχει ροή, ρυθμό και μια συνεχή εναλλαγή σκηνών και δεν κουράζει γενικά το θεατή.
Τη σκηνοθεσία, όπως προείπα, ανέλαβε η Αθανασία Καραγιαννοπούλου και προσπάθησε να αποτυπώσει πιστά το φρενήρη κωμικά ρυθμό του κειμένου στη σκηνή. Ταυτόχρονα προσπάθησε να κρατήσει τους τρεις ηθοποιούς στο σανίδι, τον καθένα με την ιδιαιτερότητά του, χωρίς ούτε σκηνικές επικαλύψεις, ούτε "καπελώματα" στο λόγο και στο χιούμορ. Και τα κατάφερε αφού ο κάθε ηθοποιός είχε το δικό του τρόπο επικοινωνίας με το κοινό, έδωσε το δικό του στίγμα και δεν υπήρξαν μεταξύ τους έντονα αμήχανες στιγμές στη σκηνή. Μια μικρή κοιλιά στην παράσταση υπήρξε προς το τέλος του πρώτου μέρους, καθώς η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι σε όλα της τα βιβλία πολύ γνωστή στο ευρύ κοινό και υπήρξε μια κάμψη στη σκηνή και μια έλλειψη ανταπόκρισης από την πλατεία. Στο δεύτερο μέρος όμως, της Καινής Διαθήκης, που προστέθηκε και το interactive κομμάτι του έργου στο κάδρο, ο ρυθμός έγινε και πάλι γρήγορος. Και είναι η αλήθεια ότι το interactive παιχνίδι με τους θεατές έλειψε στο πρώτο μέρος. Άλλωστε το δεύτερο έχει μια πιο παιχνιδιάρικη χροιά, πιο σκαμπρόζικη, ζεσταίνει το κοινό, το αγκαλιάζει και το κάνει μέρος της θεατρικής διαδικασίας. Με αυτό το τέμπο κυλά η παράσταση μέχρι το τέλος της, φροντίζοντας να διασκεδάσει, αλλά σε καμία περίπτωση να γελοιοποιήσει. Και εκεί έγκειται και η εξυπνάδα της σκηνοθέτιδας, καθώς δεν επιχειρεί να προκαλέσει ή να στηλιτεύσει για να αποσπάσει προσοχή και δημοσιότητα, αλλά υιοθετεί μια πιο ελαφριά και ευφρόσυνη εκδοχή των βιβλικών γραφών χωρίς να αλλοιώσει την ουσία τους. Το χιούμορ, άλλοτε λεκτικό, άλλοτε περιγραφικό και άλλοτε σχετικό με τη χημεία των ηθοποιών στη σκηνή, παραμένει από την αρχή ως το τέλος κυρίαρχο.
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς σε ένα ρόλο που δεν έχουμε συνηθίσει, δε διστάζει να τσαλακώσει το "σοβαρό" θεατρικό του προφίλ και να γνωρίσουμε και την κωμική πτυχή του ταλέντου του. Κινείται με άνεση στη σκηνή, χρησιμοποιεί γκριμάτσες, λόγο και χειρονομίες και δείχνει σίγουρος στα πατήματά του. Κι έτσι στέκεται επάξια στη σκηνή, υποδυόμενος αρκετούς χαρακτήρες (όπως όλοι οι ηθοποιοί άλλωστε). Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, με το βιβλικό όνομα να μπερδεύεται γλυκά με την πλοκή, αυτοσαρκάζεται, εκμεταλλεύεται πρώτος το χαρτί της επικοινωνίας, το κοιτά στα μάτια και το παρασύρει μαζί του. Έχει φυσικότητα, σκηνικό "αέρα" και πολλές φορές φτάνει τους χαρακτήρες που υποδύεται στα όρια του κόμικ, χωρίς φυσικά να τους γελοιοποιεί ή να τους περιθωριοποιεί ούτε στιγμή. Ο Σωτήρης Δούβρης έχει και αυτός δυναμική παρουσία, αν και κάποιες (λίγες ευτυχώς) στιγμές της ερμηνείας του είχαν μια επαναληπτικότητα στις εκφράσεις του προσώπου, τις κινήσεις και τα αστεία του. Φυσικά δε χάνει σε καμία στιγμή τον έλεγχο και στέκεται και αυτός με αξιοπρέπεια στους πολλαπλούς του ρόλους. Η χημεία των τριών ηθοποιών στη σκηνή φάνηκε δουλεμένη και το πνεύμα τους ομαδικό, καθώς η ατομική τους ερμηνεία δεν είχε εγωισμούς και υπηρέτησε ένα γενικότερο "εμείς".
Το σκηνικό της ομάδας Βίβλος χωρίς βαριές και δυσκίνητες κατασκευές, με μικρά σκηνικά αντικείμενα που έχουν τη λειτουργικότητά τους στην παράσταση, ενώ τα κοστούμια της Χαράς Κονταξάκη, καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα και κυμαίνονται από χλαμύδες μέχρι την έξυπνη αμφίεση του "κοντούλη" Δαβίδ. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου συμπαγείς και εύστοχοι, ενώ και οι μουσικές επιλογές της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου εμπεριέχουν λεπτό χιούμορ.
Συμπερασματικά, είδα μια παράσταση, που δημιουργήθηκε για να διασκεδάσει τους θεατές της και να τους κάνει να περάσουν ένα ξένοιαστο δίωρο, χωρίς "δηθενιές" και τα καταφέρνει σχεδόν απόλυτα. Οι αδυναμίες της μικρές και τελικά παρασύρεσαι στη ροή και το ρυθμό της και στο στρόβιλο των τριών ηθοποιών στη σκηνή. Μια καθαρόαιμη κωμωδία στην οποία αξίζει να επενδύσετε το θεατρικό σας βράδυ.
Παρασκευή 1 Μαΐου 2015
