Το κείμενο της Λείας Βιτάλη με τίτλο "Addio Del Passato" (που στα ελληνικά σημαίνει αντίο στα περασμένα) σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης στη σκηνή του Θεάτρου Κάππα. Μια μάνα και μια κόρη συναντιούνται παραδοσιακά μια μέρα τη βδομάδα, την Τετάρτη, στο σπίτι της μάνας, για να φτιάξουν μαζί κέικ. Ανάμεσα στα υλικά για το κέικ και το πλύσιμο των μαγειρικών σκευών, αναμοχλεύονται πάθη και αναμνήσεις του παρελθόντος, πληγές που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν και ποτέ δεν έκλεισαν πραγματικά. Οι ήχοι, οι εικόνες, ο λόγος, οι αναμνήσεις μπερδεύονται επιχειρώντας να γεννήσουν συναισθήματα. Ένα ψυχογράφημα βασισμένο στην αλήθεια και το ψέμα των ανθρώπινων σχέσεων, την ελλειματικότητά τους στη σημερινή εποχή και τις συγγνώμες που δεν ειπώθηκαν. Ο λόγος σύγχρονος και άμεσος, αν και δεν αποφεύγονται κάποιες επαναλήψεις.
Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί την παράσταση σε ένα χώρο που έχω την αίσθηση ότι δεν ταίριαξε καθόλου σκηνικά με το έργο. Μεγάλη και αχανής η σκηνή του Κάππα και ενώ η δράση του έργου εξαντλείται σε ένα δωμάτιο σπιτιού και θα ταίριαζε καλύτερα σε μικρότερο χώρο, προσπαθεί να απλωθεί χωρικά και νοηματικά δημιουργώντας χάσματα, περιττές κινήσεις και αποστάσεις. Οι αρχικοί διάλογοι μοιάζουν χαμένοι και χωρίς σύνδεση μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ένα βαρετό και πολύ αργό ξεκίνημα, που μου θύμισε παλιά ατμομηχανή τραίνου που αγκομαχούσε μέχρι να ρολάρει στη γραμμή της. Οι στυλιζαρισμένες κινήσεις των ηθοποιών και ειδικά οι επαναλαμβανόμενα μισοτελειωμένες ενέργειες της κυρίας Παππά προσθέτουν κούραση και ασυνεννοησία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών που δείχνουν στο πρώτο ημίωρο σαν να παίζουν σε δύο διαφορετικά έργα. Οι μεταβάσεις μεταξύ φανταστικού και πραγματικότητας σχεδόν συνεχείς, αλλά με δόση ασάφειας και χωρίς ρεαλισμό στη σύνδεσή τους. Οι ανισοβαρείς ερμηνείες δε βοηθούν και στη γενικότερη σκηνική χημεία της παράστασης, μη δίνοντας βάθος, ένταση και ποιότητα στα συναισθήματα που προκύπτουν από το κείμενο. Αυτά μένουν επιφανειακά, έρχονται, αγγίζουν και προσπερνούν το θεατή, χωρίς να τον κάνουν συμμέτοχο ή έστω σημαντικό κοινωνό τους. Οι κορυφώσεις περνούν και δεν ακουμπούν, στερώντας το κείμενο ένταση και συνοχή. Η παρουσία του μικρού κοριτσιού στη σκηνή έξυπνη και ελπιδοφόρα στην αρχή, αλλά η συνεχής παρουσία του μένοντας άπρακτο, χωρίς να παίζει βιολί, πρόσθεσε τελικά περισσότερη αμηχανία, παρά συγκίνηση.
Η Ράνια Οικονομίδου στο ρόλο της μητέρας είχε μια αξιοπρέπεια και μια σχετική επάρκεια στις απαιτήσεις του ρόλου της. Είχε μια δωρικότητα στον κοφτό και στακάτο λόγο της, αλλά δεν απέφυγε κάποιες στυλιζαρισμένες ευκολίες σε κάποιες σκηνές. Είχε νεύρο, είχε κίνηση, είχε θέληση, αλλά ένιωσα ότι συχνά αυτά αναλώνονταν στο πουθενά. Λίγες οι σκηνές στις οποίες υπήρξε σκηνικό δέσιμο με τη συμπρωταγωνίστριά της και αλληλοκάλυψη. Ο αργός ρυθμός δε βοηθούσε στην εξέλιξη των ρόλων και στη δημιουργία ενός δεύτερου, πιο έντονου επιπέδου. Πρόσθεσε μια ειρωνεία και ένα υπόγειο χιούμορ στο ρόλο της, αλλά και σε αυτό δεν υπήρχε ανταπόκριση από το αντίπαλον δέος της κόρης. Η Χρύσα Παππά έπαιξε την κόρη με μονότονο ηχόχρωμα φωνής και ένιωσα ότι άργησε πολύ να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του ρόλου της. Χωρίς νεύρο, χωρίς στόχο, χωρίς τσαγανό στην εκφορά του λόγου, δεν με έπεισε για την οργή και τα τραύματα τα οποία κουβαλούσε μέσα της και έψαχνε λύτρωση. Λίγες οι καλές της στιγμές όπου ένιωθες ότι μπήκε στο ρόλο της και προσπαθούσε να τον περάσει στην πλατεία και πολύ περισσότερες οι αμήχανες, μιας ερμηνείας που βασίστηκε στη μανιέρα. Η Κόνυ Ζήκου είναι το κορίτσι που δε λέει λέξη στη σκηνή, αλλά παίζει βιολί, ένα φάντασμα συνδετικός κρίκος παρελθόντος και παρόντος.
Στα σκηνικά η Θάλεια Ιστικοπούλου διαλέγει ένα μάλλον βαρετό και μπανάλ χρωματικά σετ που γεμίζει το κέντρο της σκηνής αφήνοντας κενή την υπόλοιπη. Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη στατικοί και υπερβολικοί, δε συνέβαλλαν στη δημιουργία μιας εσωτερικότητας και ενός υποδόριου συναισθήματος. Η μουσική διδασκαλία ήταν του Μάριου Σαραντίδη (και του βιολιού της Γεωργίας Τσολάκη) με φτωχή συμμετοχή στην εξέλιξη της πλοκής του έργου.
Συμπερασματικά, είδα μια παράσταση με εμφανείς αδυναμίες, κυρίως στο ρυθμό, στην ατμόσφαιρα, στο συντονισμό των ηθοποιών, αλλά και στην αξιοποίηση των συναισθημάτων που γεννά το κείμενο. Αργή η εξέλιξη της υπόθεσης σε μια σκηνή που την αισθάνθηκα πολύ μακριά από το θεατή. Και γενικότερα, μια θεατρική πρόταση που δε στάθηκε δίπλα στο θεατή και δεν προσπάθησε να τον πιάσει δημιουργικά στον ιστό της.
Δευτέρα 4 Μαΐου 2015
