Δύο ήρωες ήταν αρκετοί στον Κόρμακ Μακάρθι για να περάσει το μήνυμα του έργου του, Sunset Limited. Δύο ήρωες αντίθετοι μεταξύ τους. Συμπληρωματικοί.
Από τη μία ένας ώριμος, πολυδιαβασμένος, αλαζονικός καθηγητής. Από την άλλη ένας φτωχός και μόνος Λατίνος μετανάστης, με ένσημα...της φυλακής. Ο πρώτος δεν πιστεύει σε τίποτα κι έχει καταλήξει ότι δεν αξίζει πια να ζει. Ο δεύτερος πιστεύει στο υπέρτατο ον, στην κάθε μέρα και, κυρίως, στην ίδια τη ζωή. Όταν ο μηδενιστής προφέσορας προσπαθεί να αυτοκτονήσει, ο αμόρφωτος πρώην κατάδικος τον σώζει και τον ...κλειδώνει στο φτωχόσπιτό του, αποφασισμένος να του αλλάξει γνώμη. Το έργο, που σκηνοθέτησε η Άσπα Καλλιάνη, ξεκινά ακριβώς σε αυτό το σημείο.
Στη διάρκειά του, παρακολουθούμε την αντιπαράθεση των λέξεων, των σκέψεων, των ιδεών και των διαφορετικών κόσμων των δύο αντρών. Η άρνηση ορθώνεται απέναντι στην κατάφαση. Το «τίποτα» μάχεται το «όλα». Η πλήρης απαξίωση θεού και ανθρώπων πολεμά την πίστη χωρίς ερωτηματικά. Η γνώση ξιφομαχεί λυσσαλέα με την ανθρωπιά.
Την ίδια ώρα ο θεατής νιώθει τα εγκεφαλικά του κύτταρα να διεγείρονται. Διχάζεται και κλυδωνίζεται, ξέροντας ότι η εποχή μας βιώνει τη σχιζοφρένεια των αντιθέτων, ακριβώς όπως μας λέει ο Μακάρθι. Που αριστοτεχνικά έφτιαξε δύο χαρακτήρες-σύμβολα, για να καθρεφτίσει δύο πραγματικότητες: αυτήν που έχουμε και αυτήν που έχουμε ανάγκη. Δύσκολο, βέβαια, να γείρεις προς τον ψυχρό, πικρό μισάνθρωπο προφέσορα του Γιάννη Βούρου. Πιο θελκτικός ο ήρωας του Αλέκου Συσσοβίτη-στο κάτω κάτω, ποιος δεν θαυμάζει εκείνον που έχει χάσει τα πάντα εκτός από την αστείρευτη, ζωογόνα του ελπίδα;
Το ερώτημα είναι ποιος θα «νικήσει» στο τέλος: ο θάνατος ή η ζωή; Ο Μακάρθρι είχε μια άποψη. Ο Αντώνης Πέρης, που επιμελήθηκε τη μετάφραση και όχι μόνο, είχε μια άλλη. Εσείς θα δείτε το φινάλε που θέλετε να δείτε, επιλέγοντας είτε να «πιάσετε» τον υπαινιγμό είτε να τον αφήσετε να γλιστρήσει ανάμεσα στα χειροκροτήματα, απαρατήρητος.
Πάντως ο χρόνος σας στην ατμοσφαιρική θεατρική αετοφωλιά του Faust δεν θα πάει χαμένος. Θα γελάσετε και θα χαμογελάσετε, θα αναρωτηθείτε, θα θυμώσετε και, μάλλον, θα δακρύσετε.
Θα δείτε έναν Βούρο να δίνει, κυριολεκτικά, ρέστα. Ωραίος, ωραίος ηθοποιός. Θα δείτε έναν Συσσοβίτη να παλεύει με το κορμί και την ψυχή- τη δική του, του μετανάστη του, τη δική σας και του κόσμου όλου. Γιατί ο φυλακόβιός του είναι που, σαν άλλος Άτλας, σηκώνει το βάρος του, αλλά και το βάρος της ελπίδας που αγωνίζεται να μεταδώσει, ακόμα κι όταν ο ίδιος έχει κάθε λόγο για να λυγίσει. Κι αν (προσωπική άποψη) ο «Άτλας» του Συσσοβίτη ήταν ακόμα πιο μπρούτος, πιο ακατέργαστος στην έκφρασή του, θα διαγραφόταν ακόμα εντονότερα η έκπληξη της ψυχικής ευγένειας που, σαν ευλογία, τον φωτίζει.
Μαρίνα Τσικλητήρα
