Εν αρχή ην ο λόγος και ειδικά στο θέατρο. Ακόμη ειδικότερα στον Γεώργιο Βιζυηνό με το έργο ''Το μόνον της ζωής του ταξείδιον'', ένα διαμάντι μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία. Επειδή ακριβώς πρόκειται για διαμάντι, ελλοχεύει ο κίνδυνος να το χαράξεις, να το χαλάσεις, ακόμη και μ' ένα προσεχτικό άγγιγμα. Δε θέλω να πω σε καμία περίπτωση ότι ο Δήμος Αβδελιώδης χάλασε το αθάνατο αυτό έργο κατά τη μεταφορά του στο θέατρο. Ο Αβδελιώδης ειν' αυτός που είναι και ο ιστορικός του εγχώριου πολιτισμού ή ο μελετητής του μέλλοντος σίγουρα θα συναντήσει το όνομα του με μεγάλα γράμματα. Μπορώ όμως να διατυπώσω μερικές ενστάσεις για τη ματιά του στο ''Μόνον της ζωής του ταξείδιον'' του Βιζυηνού που παρακολούθησα στην κινηματογραφική αίθουσα του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Κατ' αρχάς αδυνατώ να συλλάβω το λόγο που οι δύο ηθοποιοί, ο Γιώργος Νικόπουλος και η Δανάη Ρούσσου, στα 50 από τα 70 λεπτά της παράστασης έπαιξαν σαν καρικατούρες με ρομποτικές κινήσεις λες και βλέπαμε το ''Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι''. Αυτό όμως που με ενόχλησε σε σημείο που υπέθεσα ότι έγινε λόγω ταχυτήτων - να χωρέσει δηλαδή ο λόγος του Βιζυηνού μέσα σε μία 70λεπτη θεατροποίηση - ήταν ο παρατονισμός των φράσεων, των λέξεων, των προτάσεων ολόκληρων. Στο κοινό αυτή η άποψη πέρασε και σε συνδυασμό με το χιούμορ ενός μέρους του κειμένου, σκόρπισε έως και το γέλιο. Εγώ αντίθετα ένιωσα να χάνεται έτσι η ποίηση του και βίωσα την απόλυτη αντίθεση: απ' τη μια οι ηθοποιοί να τσιρίζουν και απ' την άλλη να τους συνοδεύει επί σκηνής ένα σύνολο μουσικής δωματίου για πιάνο, μαντολίνο, τσέλο, ακορντεόν, κοντραμπάσο και σαξόφωνο. Ωστόσο, παραμένει άποψη, επ' αυτού δε χωράει αμφιβολία, κι ας γίνομαι εγώ τώρα ο στριφνός της υπόθεσης. Λόγου χάριν, στα σημεία που οι ηθοποιοί ξέφευγαν λίγο απ' τους ρόλους των...τελάληδων και βασικά στο κομμάτι με την αφήγηση του παππού, καί εκείνοι έπαιζαν αληθινό θέατρο, καί εμείς απολαμβάναμε το κείμενο του Βιζυηνού. Συν τοις άλλοις, εκεί ακριβώς φάνηκε πως πρόκειται για δύο πολύ καλούς νέους ηθοποιούς, ικανοί να ξεδιπλώσουν ένα άρτιο ερμηνευτικό ταλέντο στην υπηρεσία ενός εξίσου άρτιου έργου.
Ας δανειστώ, κλείνοντας, μία πρόταση του ίδιου του Αβδελιώδη για το έργο που ανέλαβε να σκηνοθετήσει: ''Γι' αυτό, ο ερωτικός χαρακτήρας της τέχνης του Βιζυηνού, του Καβάφη, του Χατζιδάκι, ως υπέρβασης προς την Αλήθεια, είναι συνυφασμένη με τα πιο λειτουργικά στοιχεία της Τέχνης, την απλότητα, την καθαρότητα, την ταχύτητα, την έλλειψη κάθε επιτήδευσης ή άλλου σκοπού πέραν αυτής καθ' εαυτής της ερωτικής μέθεξης, ως δωρεάς και βαθιάς αίσθησης ταύτισης με τον άλλον, που δεν είναι διαφορετικός, γιατί έχει κοινές αλήθειες τους ίδιους φόβους και τους ίδιους πόθους''. Απομονώνω τις φράσεις ''ταχύτητα'' και ''έλλειψη κάθε επιτήδευσης ή άλλου σκοπού'', θεωρώντας πως ήταν τελικά τα στοιχεία αυτά που, μιλώντας αυστηρά υποκειμενικά πάντα, αποδυνάμωσαν το συγκεκριμένο οικοδόμημα.
Αντώνης Μποσκοΐτης
