Είχε σπαρακτικές σκηνές στην εκάβη της η Άννα Κοκκίνου. Όσες μπορέσαμε και ακούσαμε "καπελωμένες"από ακατάσχετες μουσικές κι άναρθρες κραυγές του χορού. Η σημαντική μας ηθοποιός είχε στα χέρια της έναν σπουδαίο ρόλο και κατάφερε να "κεντήσει" στιγμές στιγμές σ'αυτόν. Ειδικά στη σκηνή εκείνη που στολίζει το σώμα του νεκρού εγγονού της κουλουριασμένη γύρω από την ασπίδα που το έχουν αποθέσει, ήταν συνταρακτική. Έδινε μάχη για τον ρόλο και μάχη για ακουστεί όταν οι ατέλειωτες μουσικές έσβησαν οτιδήποτε λεγόταν. Χάσαμε εξαιρετικές ατάκες, γερές σκηνές, χάσαμε τον ακριβό λόγο. Πάτησε [ή να πω...τσαλαπάτησε] στις Τρωάδες ο Αμπατζής κι έφτιαξε ένα μουσικό έργο πάνω σ'αυτές. Δεν θα σταθώ ούτε στην άρρυθμη δουλειά του,ούτε στον τρόπο που άφησε τον καθένα απ'τους πολύ καλούς τους ηθοποιούς αβοήθητους-κάποιους μάλιστα τους τσάκισε.
Δεν θα σταθώ στις αμέτρητες "κοιλιές",ούτε στις σκηνοθετικές του ακρότητες- θα σταθώ στο ότι θεωρώ τεράστιο λάθος να "καπελώνεις" ένα αριστουργηματικό έργο και να αναγκάζεις μια Ηθοποιό σαν την Άννα Κοκκίνου ενώ έχει ζηλευτή δεινότητα ως Εκάβη να σπάει τη φωνή της κομμάτια προκειμένου να ακουστεί ο λόγος της πάνω απ'τις μουσικές που έπαιζαν τριάντα δύο -ναι, τριάντα δύο!- μουσικοί από σκηνής και από τους λογής-λογής ήχους και άναρθρες κραυγές που έβγαζε ο χορός.
