Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Ήταν στο «Πειραιώς 260» που είδα το πρώτο ανέβασμα του «Γιοι και κόρες» της Εταιρείας Θεάτρου Sforaris. Ήταν ένα ζεστό βράδυ, ήμουν κουρασμένος από τον «μαραθώνιο» που είχα τρέξει, αλλά η περιέργεια για το νέο «πόνημα» του πολύ ικανού Γιάννη Καλαβριανού με είχε οδηγήσει, μαζί με πολλούς άλλους -ήταν sold out η παράσταση- στο Φεστιβάλ.
Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης ξέχασα- ξεχάσαμε την όποια κούραση κουβαλούσαμε. Καθώς πέρναγε η ώρα, αφέθηκα να «ταξιδέψω» σε χρονιές περασμένες, σε μεγάλα γεγονότα της χώρας μας, σε σπουδαίους σταθμούς της ιστορίας μας,μέσα από ιστορίες που έφερναν άλλοτε δάκρια από τα γέλια και άλλοτε δάκρια βαθιάς συγκίνησης. Η ιδέα ήταν εξαιρετική:
Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας; Το ερώτημα τέθηκε από τους πέντε νέους ηθοποιούς της παράστασης σε 80 νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.
Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, διάσημοι ποδοσφαιριστές, δολοφόνοι, δίγαμοι, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, πάμπτωχοι φοιτητές κι εργάτες στη Γερμανία, ενώ μια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο …συγκέντρωσης!
Προσπερνώντας το ξάφνιασμα των ειδικών περιπτώσεων, επελέγησαν εκείνες οι δυνατές προσωπικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα και εκτείνονται από το 1920 έως την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε. Η παράσταση- πρόταση που φτιάχτηκε με μεράκι, όρεξη και ψυχή, είναι ένα μωσαϊκό των άγνωστων ιστοριών που έγραψε η ζωή παράλληλα με την επίσημη Ιστορία της χώρας.
Η πρώτη μετανάστευση στην Αμερική, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η Χούντα, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, πέρα από κεφάλαια της καταγεγραμμένης ιστορίας των σχολικών βιβλίων, αποτέλεσαν γεγονότα που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, που όμως συνέχισαν να αναζητούν ότι αναζητούμε όλοι και σε κάθε εποχή. Την ευτυχία…
Το υλικό πλούσιο και «ακριβό» έδωσε στον Γιάννη Καλαβριανό την ευκαιρία να φτιάξει την πληρέστερη δουλειά του-τόσο στο κείμενο όσο και στην δεξιοτεχνική σκηνοθετική γραμμή του. Εύρυθμη, ατμοσφαιρική η παράστασή του διέθετε και υψηλή αισθητική και όραμα και ζηλευτή ακρίβεια. Αρωγοί πολύτιμοι υπήρξαν οι Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα και Ράνια Υφαντίδου- λειτουργικό και με εκπλήξεις το σκηνικό τους,εξαιρετικά τα ρούχα τους, ο Χρύσανθος Χριστοδούλου-υπέροχη η μουσική του-,οι Γιώργος Γλάστρας και Χριστίνα Μαξούρη-μάγεψαν στο τραγούδι τους που έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην δουλειά-,ο Τάσος Παλαιορούτας-θαυμάσιοι οι φωτισμοί του-και η Αλεξία Μπεζίκη-έκανε πολύ καλή δουλειά στην κίνηση-. Μεγάλο ατού της παράστασης οι πέντε ικανότατοι και άξιοι ηθοποιοί της που έχυσαν ιδρώτα ψυχής και σώματος στην σκηνή για να γίνουν με ζηλευτή αποτελεσματικότατα όλα αυτά τα πρόσωπα,να δώσουν ψυχή σε τόσες δυνατές ιστορίες (Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου).
Θυμάμαι, πως όταν έσβησαν τα φώτα και βγήκαν οι ηθοποιοί να υποκλιθούν μαζί με τους άξιους συντελεστές της δουλειάς, είχαν πάρει φωτιά οι παλάμες μας από το δυνατό χειροκρότημα και είχαμε όλοι δάκρια στα μάτια…Γύρισα, κοίταξα την Βένα, την Μαρία, την Αντιγόνη, το Γιώργο,την Ιωάννα -εξαιρετικούς συναδέλφους του θεατρικού ρεπορτάζ- κι ήταν όλοι ενθουσιασμένοι, όπως κι όλοι όσοι ήταν πλάι μας. Λίγο αργότερα, στο πούλμαν του Φεστιβάλ που μας άφηνε πιο κεντρικά, λέγαμε όλοι μας πόσο βαθιά μέθεξη και θεατρική χαρά νιώσαμε από την υπέροχη παράσταση αυτή…
Την παράσταση που ευτυχώς επανέρχεται, αυτή τη φορά στο φιλόξενο Bios από τις 22/11 ως τις 6/1 για να την χαρούν όσοι δεν πρόλαβαν να την δουν και να την ξαναδούμε όσοι γοητευτήκαμε αληθινά από αυτήν…
