Τα βράδια τρέχω στον ύπνο μου με παραδειγματική αντοχή και σχεδόν ξυπόλητη. Άυλη σαν αέρας. Τρέχω από τότε που διάβασα ένα παιδικό μυθιστόρημα με ηρωίδα ένα κοριτσάκι, την Μελλόντια. Τρέχω για να συμμαζέψω το μέλλον μου, να ' χει συνάφεια με το παρόν ουρλιαχτό και τη ζωή που έχω βάλει στην άκρη για να μην την πάρουν οι σφαίρες.
Η Ευσταθία θα μπορούσε να είναι η Μελλόντια εκείνου του βιβλίου. Γιατί ο ανατριχιαστικός φακός της απαθανάτισε σκηνές από το μέλλον που επειδή είναι σε ανθρώπινα χέρια μπορεί να κακοφορμιστεί και να σκορπίσει στους πέντε ανέμους.
Μια φουτουριστική μικρόσωμη γυναίκα τρέχει σαν λαστιχένιο χαμστεράκι πάνω σ' έναν διάδρομο που υπόσχεται (ο διάδρομος) αμεσότατη λιποδιάλυση και χορό των ενδορφίνων. Η ζωή της περνάει σε ρυθμό γυμναστηριακό και με υπόκρουση ήχους κλειστού χώρου. Η ένταση αυξάνεται ή μειώνεται ανάλογα με την βαρύτητα των θεματικών κύκλων. Και η κορδέλα του διαδρόμου να δανείζει τον μονότονο θόρυβό της...Η εγκλωβισμένη γυναίκα άλλοτε βαδίζει αργά, άλλοτε σαν ψυχρό ρομποτάκι με σφιγμένες γροθιές. Το μακιγιάζ της έχει κάτι από το μπουρδουκλωμένο παρελθόν που δεν κατάφερε να βάλει σε τάξη.
Μονολογεί σε χώρο που δεν υπάρχει αέρας και χωρίς κανονικούς δέκτες για να μοιραστεί μαζί τους την αξιολόγηση των στιγμών. Είναι μανιακή και μόνη. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να ξεφύγει. Παραιτήθηκε. Οι άνθρωποι που μπλέκουν με τους αριθμούς ξεχνούν πώς είναι να βαδίζεις και να παραμιλάς πάνω σε κανονική γη με χώμα, χορτάρια και πέτρες.
Η Μάνια Παπαδημητρίου πήρε στα χέρια της ένα κείμενο ιδιαίτερης σύλληψης, ένα κείμενο χιουμοριστικό και δηκτικό ταυτόχρονα και το έστησε με τρόπο τέτοιο που μπορείς και να τρομάξεις. Ειδικά, αν στον ύπνο σου τρέχεις όπως εγώ. Μου άρεσε. Και για την αφοπλιστική της παγωμένη θλίψη. Γιατί αν παρατηρήσεις πιο βαθιά όλοι οι άνθρωποι που κινούνται σε τοπους με όρια και ηλεκτροφόρα σύρματα έχουν έναν παγωμένο θάνατο στα μάτια τους.
Εγώ το είδα αυτό στην Μάνια Παπαδημητρίου. Καθώς και την διάθεση της Ευσταθίας να μιλήσει σχεδόν ουρλιάζοντας γι' αυτό το υπαγορευμένο βάδισμα της ανθρώπινης αγέλης και την σχεδόν σίγουρη κατάληξή της. Εκεί που δεν υπάρχει αέρας, ήλιος και νερό. Γιατί ίσως να πήραμε τη ζωή μας λάθος..
Να βιαστώ, να προλάβω, να πάω με τη ροή του νερού τουλάχιστον. Κάπου θα με βγάλει..
ΥΓ Πανέξυπνη Λένα Πλάτωνος. Αν πάτε, θα καταλάβετε.
Ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία και ερμηνεία: Μάνια Παπαδημητρίου
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Ενορχήστρωση: Λένα Πλάτωνος, Στέργιος Τσιρλιάγκος
Sound design, mixes: Στέργιος Τσιρλιάγκος
Χορογραφία, κινησιολογία: Πέρσα Σταματοπούλου
Διάρκεια: 50 λεπτά
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 19.00
Εισιτήρια: 10 ευρώ, κάρτα ΟΑΕΔ: 5 ευρώ
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 και Θαρύπου,
Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ»
Τηλ.: 210 9212900
