Απ’ την πρώτη στιγμή που έμαθα πως ο Γιάννης Κακλέας μαγειρεύει για το «Αποθήκη» το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Antony Burgess με τον Άρη Σερβετάλη στον ρόλο του Άλεξ, οσμίστηκα ότι κάτι δυνατό θα μας περίμενε. Μήνες μετά και μια μέρα πριν απ’την πρεμιέρα του «τρύπωσα» στην γενική πρόβα και ένιωσα αληθινή, ακριβή, θεατρική μέθεξη. Δεν πρόκειται απλώς για κάτι δυνατό, πρόκειται για μια παράσταση-πρόταση, μια δουλειά "μπουνιά" στο στομάχι που κόβει την ανάσα.
Για δύο περίπου ώρες παρακολουθούσα την δεξιοτεχνική παράσταση του Κακλέα χωρίς να κινηθώ-μουδιασμένος σηκώθηκα. Καθηλώνει το ανέβασμα του εξαιρετικά ανατρεπτικού μα και εξόχως τολμηρού έργου που αφηγείται σε χρόνο και μέρος που δεν καθορίζονται την ιστορία του νεαρού Άλεξ, ενός ιδιαίτερου παιδιού, αρχηγού μιας δυνατής συμμορίας συνομηλίκων του, που διασκεδάζουν σκορπώντας βία -οι κλοπές και οι βανδαλισμοί, οι βιασμοί που κάνουν,συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας με μια αγριότητα και μια αλήθεια που νιώθει κανείς να τον λούζει κρύος ιδρώτας-. Οι μεγάλες αγάπες του Άλεξ-οι βιασμοί, τα ναρκωτικά αλλά και η Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν-«πρωταγωνιστούν» στην ιστορία που τον οδηγεί στην φυλακή στην οποία προκειμένου να αποκτήσει την ελευθερία του, συμμετέχει σαν «πειραματόζωο» σε ένα πρωτοποριακό σύστημα σωφρονισμού που μελετά η κυβέρνηση.
Το έργο θέτει το σοβαρό πρόβλημα της αντιμετώπισης της νεανικής βίας μα και το εξίσου σημαντικό θέμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου για να επιλέξει το καλό ή το κακό με τρόπο μοναδικό!
Η παράσταση του Γιάννη Κακλέα -κατά την γνώμη μου μια απ’ τις σπουδαιότερες που έχει πετύχει στην γόνιμη πορεία του στο θέατρο- φωτίζει με τρόπο συναρπαστικό όλες τις πτυχές του έργου που βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα που γράφηκε μισό αιώνα πριν αφορά όσο κανένα άλλο, αυτό που ζούμε σήμερα με την βία να έχει πρώτο ρόλο πια παντού!
Μεγάλο ατού της δουλειάς η μετάφραση-κέντημα που έκανε ο Θοδωρής Πετρόπουλος. Πολύτιμος για τα θεατρικά μας πράγματα, καταφέρνει σ’ αυτή την παράσταση,την πιο δεξιοτεχνική δουλειά του που «παίζει »άλλοτε με ακριβή ποίηση και άλλοτε με άγρια γλώσσα του δρόμου! Το λιτό σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη είναι εξαιρετικά λειτουργικό, τα κοστούμια της Μαρίας Καραπούλιου υποστηρίζουν απόλυτα τη γραμμή-Κακλέα κι είναι εξαιρετικά,οι φωτισμοί του Χρήστου Τζιόγκα έχουν...πρώτο ρόλο και υπογράφονται με δεινότητα. Καίριες και οι μουσικές επιλογές του Γιώργου Μιχαλόπουλου.
Και πάμε στην διανομή. Ο χαρισματικός μα και ζηλευτά εξελιγμένος Άρης Σερβετάλης μεγαλουργεί-επιτρέψτε μου το ρήμα-με την καθοδήγηση του Κακλέα στον Άλεξ του. Με υποκριτικό οίστρο, με κατάθεση ψυχής, με ιδρώτα σώματος–η κινησιολογία «πρωταγωνιστεί» στην παράσταση και εκείνος κάνει πρωταθλητισμό με αυτήν!-και ψυχής, δεν καμώνεται το βίαιο κι αυτοκαταστροφικό αυτό αγόρι που σκορπά πόνο και βία, την ίδια ώρα που εκστασιάζεται ακούγοντας Μπετόβεν,αλλά «γίνεται αυτό! Στις σκηνές που τον μετατρέπουν σε πειραματόζωο, θαρρείς πως νιώσεις την ανάσα του βαριά, στον ίδιο θάλαμο που βρίσκεται. Και βιώνεις μαζί του τις αλλαγές-μεταπτώσεις που έχει ο ήρωας.Προσωπικός θρίαμβος για τον Σερβετάλη το «Πορτοκάλι» αλλά απ’ την άλλη είναι και μέλος της εξαιρετικής ομάδας ηθοποιών-κομμάτι της απαραίτητο. Είναι απαραίτητος στους άλλους και οι άλλοι είναι απόλυτα απαραίτητοι σε αυτό-όπως στις «ιστορικές» παραστάσεις του Τεχνοχώρου στο Παγοποιείο του Φιξ που έκανε ο Κακλέας. Ένιωσα να «ζωντανεύει» στην «Αποθήκη» το «Παγοποιείο» με μια τόσο σημαντική δουλειά και με μια τόσο γερή ομάδα. Μέλη της ισχυρά ο Κίμων Φιορέτος και ο Αντίνοος Αλμπάνης που αξίζουν πλάι του αργυρό και χάλκινο αντίστοιχα, η Ευδοκία Ρουμελιώτη που έχει ανεβάζει ζηλευτά τον πήχη και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη -απολαυστικότατη στην τηλεοπτική παρουσιάστριά της-. Μαζί τους εξαίρετοι οι Νεκτάριος Λουκιανός, Χρήστος Μαλάκης, και Δρόσος Σκώτης.
Τρέξτε στην Αποθήκη.
