Ρίχνεις ένα κέρμα και η μηχανή γυρίζει. Ο χρόνος πίσω και το φως μέσα στα ζωηρά δωμάτια των παλιών καμπαρέ με τα ενδότερα και τις βιτρίνες. Την κόκκινη σήμανση. Αποσυμφόρηση, ανακούφιση, σκόρπισμα, χορός, τραγούδι. Ένας άλλος κόσμος. Άλλα κορίτσια. Όχι καθημερινά και ίδια, αλλά δέσμιες μιας "σύντομης παράστασης" στα λίγα τετραγωνικά του κόσμου τους.
Βρεθήκαμε στην πρόβα του Μd Jojo στο Τόπος Αλλού και είδαμε από κοντά τη στημένη γιορτή του θίασου που τραγουδά, παίζει και χορεύει. Και στο κέντρο η μαντάμ. Η νωχελική γάτα με τα φασαριόζικα ρούχα. Με δύναμη που σαρώνει σαν σίφουνας τις ημιλιπόθυμες υπάρξεις. Είναι ο Δημήτρης Παπάζογλου, ο σπουδαίος χορευτής και χορογράφος που αποδεικνύει μεταξύ άλλων ότι τραγουδάει και μάλιστα πολύ καλά. Ένας ευθυτενής άνδρας, γίνεται με αφοπλιστική άνεση μια κυρία της μυστηριώδους νύχτας, έτοιμη να "καταναλώσει" ό, τι υπάρχει σε ανδρική κατάθεση ψυχής και σώματος.
Πίσω από την ιδέα, το κείμενο, τους στίχους και τη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Νίκος Καμτσής που χρόνια τώρα είναι στις υπηρεσίες της τέχνης του με συνέπεια και όνειρο. Με δύο κρατικά βραβεία συγγραφής και αμέτρητες θεατρικές ώρες στο ενεργητικό του (υπήρξε ιδρυτής του ΚΕΝΤΡΟΥ ΣΠΟΥΔΩΝ ΛΑΪΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ) είτε ως ηθοποιός, δάσκαλος ή σκηνοθέτης ο Νίκος Καμτσής έρχεται για να σημειώσει για μια φορά ακόμη ότι δεν πρέπει να αναχαιτίζει τον στόχο, τίποτα και κανείς. Και ότι η οπισθοχώρηση είναι μόνο για τους παραιτημένους. Γι' αυτό δηλώνει παρών και ετοιμοπόλεμος.
Οι άνδρες (ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΣΤΕΡΓΙΟΣ, ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΜΕΡΜΙΓΚΑΚΗΣ, ΑΡΓΥΡΗΣ ΓΑΛΑΡΗΣ) είναι επιτυχώς μέσα στο ιδιαίτερο κλίμα που χαρακτηρίζει τα κουρασμένα παλικάρια και τις χοντροκομμένες υπάρξεις.
Και παντού μουσική. Πολλή μουσική. Την έφτιαξε ο Στέφανος Κόκκαλης. Ήξερε καλά τι μουσικό χαλί θέλει ένα ξέφρενο Καμπαρέ. Με τα σέα του και τα μέα του. Στο πιάνο ο εξαιρετικός Γιάννης Παπλωματάς.
Έξοχα τα αστραφτερά και προκλητικά κοστούμια. Που είναι η αρχή και το τέλος του μεγαλόπνοου πάρτι. Εύγε στη Μίκα Πανάγου.
Τα κορίτσια της παρέας ( ΝΑΤΑΛΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΓΩΓΩ ΒΟΓΑΣΑΡΗ, ΤΖΟΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ) είναι τρεις τρελαμένες υπάρξεις που χωρίς σταματημό δίνουν στην παράσταση μια ταχύτητα ελευθερίας και αισθαντικότητας. Όπως όλα άλλωστε τα κορίτσια που δε φοβούνται.
