Συνταρακτικός. Έψαχνα το κατάλληλο επίθετο για την ερμηνεία που κάνει ο Πέτρος Φιλιππίδης στο «Φον Δημητράκη» και πέρασαν πολλά απ’το νου μου. Ζηλευτός σίγουρα. Συναρπαστικός το δίχως άλλο. Απολαυστικός αναμφισβήτητα. Και καίριος και ακριβής και εντυπωσιακός. Μα και εύστοχος, ευθύβολος, εύπλαστος, χαρισματικός. Είναι όλα αυτά μαζί μα το επίθετο που δίνει το στίγμα της τεράστιας υποκριτικής του «νίκης» είναι το συνταρακτικός. Χρόνια τώρα ανεβάζει τον πήχη,χρόνια τώρα κερδίζει μετάλλια ακριβά, χρόνια τώρα κάνει πρωταθλητισμό. Φέτος όμως κερδίζει «χρυσό»με το σπαθί του,σε μια από τις πληρέστερες και ωριμότερες ερμηνείες του. Ο υποκριτικός οίστρος που διαθέτει,ο τρόπος που γίνεται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων από λατρεμένα κωμικός, σπαρακτικά δραματικός, αποτελεί πιστεύω μια μοναδικά ξεχωριστή του κατάκτηση. Στην αρρωστημένη έπαρση του καρεκλοκένταυρου εξουσιομανή έφτασα να τρομάξω κάποια στιγμή και άλλοτε να γελάσω ηχηρά με τις βλαβερές της συνέπειες.Ένιωσα
μέθεξη παρακολουθώντας αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό,να φωτίσει την γελοιότητα-φαιδρότητα του ήρωα του Δημήτρη Ψαθά που ξεπουλάει τα πάντα για να ανέλθει, που φλέγεται για να πάρει μια υπουργική θέση,που γλύφει τους Γερμανούς για να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρό του,που χάνει το μέτρο απ’την ξιπασιά του,που φτάνει να πουλήσει την ψυχή του στο διάολο προκειμένου να πετύχει τους στόχους του,που αναφλέγεται απ’ το πάθος της
εξουσίας.
Κωμικοτραγικό πλάσμα ο Φον Δημητράκης-και ο Φιλιππίδης ρίχνει φως τις δύο ιδιότητές του. Στο κωμικό κομμάτι του «κεντάει»με συναρπαστικό τρόπο κάνοντάς σε να κλαις από τα γέλια και στο τραγικό σου φέρνει δάκρια καυτά στα μάτια. Αριστοτεχνική δουλειά! Φτιαγμένη με απίστευτη προσοχή και με μεράκι μοναδικό.
Όλα είναι προσεγμένα:κίνηση, φωνή, εικόνα,βάρος,ένταση,σιωπές,εξάρσεις,εκρήξεις, βλέμματα. Στο παραλήρημα του ήρωα μοιάζει να «γίνεται»αυτός,στις ηχηρές παύσεις του σου δίνει την αίσθηση ότι έχει μπει στο πετσί του ρόλου σε σημείο που ξεχνάς ότι βλέπεις θέατρο. Μάθημα υποκριτικής παραδίδει από σκηνής ο Πέτρος Φιλιππίδης στο εξαιρετικό αυτό έργο του Ψαθά-κατ’εμέ το πιο σημαντικό του-που ακουμπά στο σήμερα και το χωρά. Διαχρονικότατο μια και τα θέματα με τα οποία ασχολείται είναι αυτά που πρωταγωνιστούν στην ζωή μας: η εξάρτηση των ανθρώπων απ’την εξουσία,η επικινδυνότητα της αρρωστημένης φιλοδοξίας,το δίλημμα αν οι επιλογές μας πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τη συνείδηση ή το συμφέρον,η αλήθεια και το ψέμα, η ηθική και η ανηθικότητα,η αγάπη και η ψυχή.
Το έργο μπορεί να γράφηκε το ’46 είναι όμως λες και γράφηκε σήμερα-η Κατοχή που εκτυλίσσεται, θυμίζει την «Κατοχή» που ζούμε, το ξεπούλημα του Φον Δημητράκη είναι το ξεπούλημα που πρωταγωνιστεί στην χώρα μας,οι αρρωστημένοι εξουσιομανείς και γελοίοι πολιτικοί είναι ανάμεσά μας και τώρα.
Έπραξε σοφά ο Φιλιππίδης που επέλεξε να ανεβάσει το έξοχο αυτό έργο και να φωτίσει όλες τους τις πτυχές σε μια καλαίσθητη, καλοκουρδισμένη,εύρυθμη παράσταση-έξοχος ηθοποιός αλλά και έξυπνος σκηνοθέτης.Υπέροχη δουλειά έκανε καθοδηγώντας τους ικανότατους ηθοποιούς του:ο Δημήτρης Μαυρόπουλος στον Ζαρλά του πετυχαίνει μια απ’τις αποδοτικότερες δουλειές τουστο σανίδι,ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης εντυπωσιάζει με την δεινότητά του-κυρίως στις σκηνές του φινάλε που εκρήγνυται μιλώντας για την Ελλάδα και την αξία της αλήθειας και της ηθικής.Λαμπερή και καίρια η Φαίη Ξυλά στον ρόλο της κόρης του ήρωα-στην σκηνή που’ναι στα γόνατά του είναι και οι δύο θαυμάσιοι-.Η Μαρία Κατσανδρή είναι μια πολύτιμη, έξοχη ηθοποιός που ξέρει να κερδίζει στοιχήματα με δουλειά ουσίας -στην ξιπασιά της κυρίας υπουργού,είναι άφθαστη!Μαζί τους εύστοχη δουλειά κάνουν οι Γιάννα Παπαγεωργίου, Γιώργος Ψάλτου, Μανώλης Χουρδάκης,Χριστίνα Σπατιώτη Χρύσα Κλούβα και Θανάσης Ισιδώρου-. θυμηθείτε το όνομα του νέου, ικανού ηθοποιού που θα μας απασχολήσει στο μέλλον-.Το κοινό που διψά για καλό Θέατρο με το Θήτα κεφαλαίο,μυρίστηκε ήδη την σπουδαία δουλειά του Φιλιππίδη και οι ουρές στο «Μουσούρη» είναι τεράστιες.
Για αυτό πριν πάτε,κάντε πρώτα ένα τηλέφωνο…
