Στην ξερή ζέστη, στο άνυδρο τοπίο και την ακινησία του χρόνου ένα σώμα σκέτο βρίσκεται μισοθαμμένο με την εξαίσια ψυχή του σε ρυθμούς γρήγορης μελωδίας. Η Γουίνι, το σκέτο σώμα, το μισοθαμμένο σ' έναν ξερότοπο με διάσπαρτα κομμάτια ζωής εδώ και εκεί δε χάνει την παραμικρή ποσότητα θάρρους και θέλησης για ζωή. Πιστή στο στόχο της: το τέλος κάθε μέρας να είναι η άνω τελεία μιας καλότυχης μέρας, δεν παύει λεπτό να επαναλαμβάνει ό,τι επαναλαμβάνει ένα ανθρώπινο πλάσμα καθημερινά στις 24 ώρες που του παρέχονται για να ανασυγκροτηθεί, να λυτρωθεί, να δημιουργήσει, να μάθει και να προχωρήσει.
Ο μονόλογός της είναι ένα εκρηκτικό κράμα αγωνίας και βεβαιότητας, πείσματος και φόβου, ένας μονόλογος στον οποίο εσωκλείονται αμέτρητα νοήματα, αμέτρητες κοινότοπες σκέψεις, ολόιδιες με εκείνες που κάνει ο καθένας μέσα στα όρια μιας εποικοδομητικής μοναξιάς. Η φλυαρία της έχει χιούμορ που πικρίζει και γλυκαίνει ισόποσα. Είναι διάφανη σαν παιδική φυσιογνωμία. Αστράφτει γιατί αγαπάει με όλο της το αίμα τη ζωή και θέλει το 100% της καθημερινής τελετουργίας. Μια αφημένη τσάντα πλάι της, η τσάντα η δική της, με τα δικά της οικεία προσωπικά αντικείμενα είναι ένα ζωογόνο έναυσμα για μικροκινήσεις, αναφορές, συνειρμούς και αφηγήσεις. Ο σύζυγός της, ο Γουίλι (τον ερμηνεύει ο εξαίρετος Δημήτρης Κανέλλος), σχεδόν κρυμμένος και σε σημείο που η Γουίνι δυσκολεύεται να τοποθετήσει στο οπτικό της πεδίο. Ωστόσο, τον έχει ανάγκη έστω και αόρατο. Να της μιλάει πού και πού έστω και άναρθρα για να αισθάνεται ότι η μοναξιά της διακόπτεται από μία ακόμη ανάσα ή ότι ένα ακόμη ανθρώπινο σώμα γεμίζει την άγονη μικρή της περιοχή. Η Γουίνι βυθίζεται μέχρι το λαιμό, αλλά οι λέξεις ολοκάθαρες συνεχίζουν να γεννιούνται στο νου της. Πολλές, άπειρες. Σαν τραγούδι. Ο ήλιος μέρα νύχτα εκεί. Ειρωνικά κελαηδίσματα ζωής παντού στον αέρα. Και η Γουίνι ακίνητη στο ίδιο σημείο να επιμένει να κρατήσει ζωντανή την ελαστικότητα μιας ευτυχισμένης μέρας.
Μου θύμισε τη ζωντάνια της ακινησίας των αγαλμάτων που βρίσκω το ίδιο μακάβρια με την ταχύτητα της ζωής έξω από έναν νεκροθάλαμο.
Και αυτός ο διαπεραστικός ήχος..να στραγγαλίζει το μέγεθος της επιθυμίας και να την κάνει κομματάκια.
Ίσως να είναι από τις πιο ελκυστικές ηρωίδες με τα χαρακτηριστικά κανονικής παράνοιας που ξέρω η Γουίνι. Η παγίδευσή της στο χώμα και η τάση της για φτερούγισμα. Η δειλία της καθώς "παίζει" με το πιστόλι και η λαχτάρα της για ζωή.
Η σκηνοθέτης Λίνα Ζαρκαδούλα με φαινομενική οξύτητα συνδύασε ήχους, φως, συναίσθημα και υπερκείμενο μέσα σε ένα απέριττο, αλλά εντυπωσιακό σκηνικό (του Κων/νου Ζαμάνη) με τοποθετημένη στο κέντρο μια ηθοποιό με πολυάριθμες δυνατότητες όπως είναι η Ναταλία Τσαλίκη.
Και μια μουσική που αν έλειπε θα έψαχνα την αναγκαιότητά της (ένα χειροκρότημα στον Θοδωρή Οικονόμου).
Στον κρύο αέρα μετά το τέλος της παράστασης σκέφτηκα ότι η σοφία του καθένα είναι η αρχή και το τέλος της επιμονής του να κρατηθεί από το μπράτσο της ζωής. Όταν η δύναμή του δεν εξασθενεί ακόμη και αν βρεθεί στη μέση μιας μαύρης θάλασσας χωρίς σανίδα. Και την σκέψη αυτή την έκανα με αφορμή την τελευταία σκηνή όπου το τραγούδι της Ναταλίας Τσαλίκη μου θύμισε νερό, νεράκι που κυλάει.
Δύο υδρογόνα και ένα οξυγόνο. Παράδειγμα ισορροπίας και υπόσχεσης. Ή αλλιώς ζωής.
INFO
Την Γουίννυ ερνηνεύει η Ναταλία Τσαλίκη
Τον Γουίλλυ ο Δημήτρης Κανέλλος
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Μουσική : Θοδωρής Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Βλάχου
Συμπαραγωγή: "Θεάτρο Τέχνης" - Ναταλία Τσαλίκη
