"Μόνο κάτω απ’ αυτές
τις ηλίθιες αποδείξεις
φτιάξε έναν ήλιο απ’ αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου" Κ. Γ
Η Σάρα Κέην δε μ' αρέσει πάντα. Αρέσει στους φίλους μου. Άλλες φορές φτάνει σε μένα η τελική της λάμψη, άλλες ο θόρυβος του στέρνου της.
H Κέην πολύ μικρή γράφει το "Blasted". Απόλυτα ακριβής στο τι σημαίνει βία μοιράζεται με τους αναγνώστες-θεατές μια πραγματικότητα πασίγνωστη στον καθένα για να καταλήξει πολύ φυσικά: "Ψάξε και βρες φωτεινές δεσμίδες και λυρικές διεξόδους για να σταθείς στο ύψος της ζωής".
Δε γίνεται, αγάπη μου, να πεις "δε μ' αρέσει", αν δεν σκύψεις με φακό λεπτομέρειας πάνω από τους δρόμους που αναπνέει ο μέσος όρος. Αυτό κάνει η συγγραφέας στο θέατρο που γράφει. Γιατί κατά την Κέην δεν είναι άλλο η θεατρική πλατεία και άλλο η πλατεία έξω. Ο θεατής δε θρονιάζεται, δεν περνάει την ώρα του χωρίς ρεύμα και αντανακλαστικά. Ο Θεατής βλέπει αυτό που ήδη γνωρίζει. Γιατί να σοκαριστεί; Είναι λιγότερο σοκαριστικό το "απολύεσαι" από το "έχω χέσει και σε καλύτερες τουαλέτες" που λέει ο Ίαν στα πρώτα λεπτά του έργου; Σιγά να μην.
Ο πόλεμος έξω έχει φωνές απαξίωσης και η απαξίωση εμπεριέχει όλο το κακό της εμπόλεμης ζώνης.
Η Σάρα-κορίτσι θέλει αγάπη, να ρέει σαν νερό και να μην εξαντλείται η πηγή της.
Ο κόσμος στον οποίο πρέπει να μεγαλώσει μπήγει τα νύχια του σ' αυτούς που συνωστίζονται στα ξέφωτα. Μια βροχή από λάσπη. Κανείς δε γλιτώνει. Σπρωξιές και χαστούκια, φτύσιμο και θανατίλα. Άμεση αντίδραση, αντίδραση επιβίωσης: η αγκίστρωση από το παράλογο και την κυνικότητα, από την απάθεια και την ισοπέδωση.
Ένας δημοσιογράφος γύρω στα 45 και ένα κορίτσι γύρω στα 20, ο Ίαν και η Κέητ. Και ένας στρατιώτης (δεύτερη πράξη). Δημοσιογράφος και Κέητ πρώην κανονικοί εραστές, νυν του "όποτε κάτσει". Το δωμάτιο από εκείνα που κοστίζουν, ο Ίαν κωλόπαιδο, αυτή χωρίς σαφή όρια, διεκπεραιώνει ενώ οι αντιδράσεις της πεθαίνουν την ίδια στιγμή που "μαίνεται" η υποταγή της. Σκυλοβρίζονται, χτυπιούνται, επανέρχονται, πνίγονται σε κενά λογικής, την πονάει, τον αποστρέφεται, το δωμάτιο άνω-κάτω, οι διάλογοί τους αμοντάριστοι. Τους δείχνει με το δάχτυλό της η Κέην μέσα στο πλήθος. Χωρίς ρούχα, χωρίς ευγενικές λέξεις. Φαντάζομαι ότι οι θεατές των έργων της Σάρα Κ. αποχωρούν μετά την αυλαία με λερωμένα ρούχα και ξεραμένες πιτσιλιές αίματος στο πρόσωπο.
Με την είσοδο του στρατιώτη στη σκηνή όλα γίνονται στάχτη. Με ασύλληπτη ευρηματικότητα η συγγραφέας κάνει μια ιδιωτική τρυπούλα να παραφράζεται σε σεληνιακό τοπίο. Οι κακόηχες ριπές σε συνδυασμό με την εσκεμμένα άμουση εκφορά του λόγου από τον στρατιώτη μεταφέρουν το σώμα και το μυαλό όλων ανεξαιρέτως των θεατών στα πεδία του θανάτου, με τα στοιβαγμένα πτώματα-ένα χέρι εδώ, ένα κεφάλι εκεί, κομμένα πόδια, άδεια μάτια.-
Ο Δημήτρης Τάρλοου κινήθηκε με ευλάβεια. Μετέφρασε άψογα χρησιμοποιώντας μια γλώσσα κατευθείαν από τον κόσμο, σκηνοθέτησε με ουσία και μέτρο. Εικονοπλασία και συνειρμοί προέκυπταν συνεχώς. Ο Ακύλλας Καραζήσης φυσικός όσο δεν πάει, με άνεση που αφήνει τους πάντες άφωνους. Γίνεται -αφοπλιστικά- ο επιδερμικός δημοσιογραφίσκος που ξερνάει στους σβέρκους των ομοφυλόφιλων και των νέγρων. Η Λένα Παπαληγούρα μπαίνει στο σώμα και την ψυχή της Κέητ ορίζοντας με φαντασία και ένστικτο μια προσωπικότητα με θνησιγενή ορμή. Είναι εκφραστική, απόλυτα συμφιλιωμένη. Έχει ο ρόλος της στιγμές ευκολιών τις οποίες -με ωριμότητα και σύνεση- δεν εκμεταλλεύεται στο τόσο. Ο Μιχάλης Αφολάνιο, ένα τεθωρακισμένο με φλέβες. Άγριος και πολεμοχαρής. Τα πάντα του στην αρμονία που επιτάσσει η αγριότητα.
Μουσική ξεχωριστή και απαραίτητη. Μπράβο, Κατερίνα Πολέμη. Τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου λειτουργικά και απρόβλεπτα. Σκέτη ευστοχία.
Να πάτε στην παράσταση. Αποφασισμένοι ότι στη βία και το κακό ο άνθρωπος, ο άνω θρώσκω, αυτός που κοιτάει προς τα πάνω απαντά με τα ισοδύναμα της ζωής.
