Μια από τις σημαντικότερες παραστάσεις του καλοκαιριού είναι οι «Πέρσες» που ετοίμασε με οίστρο για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος η έμπειρη Νικαίτη Κοντούρη, επιτυγχάνοντας την πληρέστερη δουλειά της στο αρχαίο δράμα. Η σκηνοθέτις θέλησε να ακουστεί καθαρά - δυνατά ο λόγος που Αισχύλου και να περάσουν καίρια τα μηνύματά του. Και το κατάφερε. Με ένα αληθινά αξιοζήλευτο αποτέλεσμα, έχοντας ισχυρούς αρωγούς της τους άξιους πρωταγωνιστές της μα και τους υπόλοιπους ικανότατους συνεργάτες της.
Μέγας άσσος της παράστασης η διανομή που έφτιαξε με προσοχή: έδωσε το Δαρείο στον Γιάννη Φέρτη και τον οδήγησε να καταφέρει μια από τις καίριες ερμηνευτικές δουλειές του. Είχε κύρος, μέγεθος, δύναμη και ακρίβεια. Για την Άτοσσα επέλεξε τον Άκη Σακελλαρίου κι όσοι τον είδαμε να «κεντάει» στον απαιτητικό ρόλο με ζήλο, μιλάμε για μια συναρπαστική ερμηνεία- από τις πιο εντυπωσιακές που έχουμε δει στο αρχαίο δράμα. Με μέτρο, δεξιότητα κι εσωτερικότητα, «έγινε» η Βασίλισσα-δεν την καμωνόταν, δεν την περιέγραφε, αλλά «γινόταν» αυτή και θρηνούσε όπως εκείνη. Τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο τον «έντυσε» Αγγελιαφόρο και ο εξαίρετος ηθοποιός, μας συντάραξε με την ερμηνεία-ψυχής του, την κατάθεση αλήθειας του. Τον ρόλο του Ξέρξη τον έδωσε στον καλό Γιώργο Κολοβό.Τον άφησε να μείνει ολόγυμνος στη σκηνή και τον οδήγησε να «μεταμορφωθεί» στον βασιλιά της αλαζονείας και της αμετροέπειας, της έπαρσης με τέτοιο τρόπο, που τον έχρισε μέσα από αυτή την δουλειά, άξιο πρωταγωνιστή.
Απ’ την μια κούρδισε, λοιπόν, το δυνατό της κουαρτέτο κι από την άλλη δούλεψε εξαιρετικά και με τους ικανούς ηθοποιούς του χορού, ενός χορού-πρωταγωνιστή, από τους πιο άρτιους που έχουμε απολαύσει στην Επίδαυρο. Οι κύριοι-κύριοι Ψυχογιός, Σπυρόπουλος, Δρόσος, Καπέλιος, Δρικούδης, Καραβιώτης, Κεραμίδας, Μαραγκόπουλος, Σαραφιανός, Στυλιανού, Χαρίσης, Τουρνάκης,Τράκας, Χατζησάββας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και πέτυχαν ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα. Εξαιρετική δουλειά πέτυχαν στο πλάι της οι εύστοχες Λαμπρινή Αγγελίδη, Μομώ Βλάχου και Κλειώ Δανάη Οθωναίου ως Νύμφες του Πένθους.
Στα ατού της παράστασης ανήκει η έξοχη μετάφραση του Πάνου Μουλλά, τα άκρως λειτουργικά κι εντυπωσιακά σκηνικά του Γιώργου Πάτσα, τα μοναδικά κοστούμια του «μαιτρ» Γιάννη Μετζικώφ -ειδικά αυτό της Άττοσας ήταν μικρό διαμάντι!-μα και η καίρια μουσική της Σοφίας Καμαγιάννη, η ζηλευτή χορογραφία του Κώστα Γεράρδου, αλλά και οι εξαιρετικοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.
Η αντιπολεμική, μα και διαχρονική τραγωδία του Αισχύλου ευτύχησε στο ανέβασμά της από την Νικαίτη Κοντούρη, που με συνέπεια και προσοχή, έμπνευση και σεβασμό στο κείμενο φώτισε τον αριστουργηματικό του λόγο και τον τρόπο που διερευνά το θέμα της ύβρεως, της αλαζονείας, της ελευθερίας του ατόμου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ένα διαχρονικό μάθημα ηθικής πάνω στην άκαμπτη συνείδηση του κάθε δυνάστη, που, ιστορικά, έχει προκαλέσει πολέμους και ανθρώπινο πόνο, είναι το έργο και η Κοντούρη με την δυνατή ομάδα της, πέτυχε να το «απογειώσει» με ένα καθαρών γραμμών ανέβασμα.
Πρέπει να δείτε με την πρώτη ευκαιρία τους «Πέρσες» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που αναμφισβήτητα είναι από τις πιο άρτιες παραστάσεις αρχαίου δράματος που έχουμε δει. Η ιδέα του Γιάννη Βούρου να αναθέσει την θερινή παραγωγή του ΚΘΒΕ που επιτυχώς διευθύνει στην Κοντούρη, αποδείχτηκε έξυπνη και αποτελεσματικότατη, με το κοινό να αγκαλιάζει με θέρμη τη δουλειά.
