ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΟΝ "ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ" ΣΤΟ ΓΚΑΡΑΖ ΤΟΥ Ι.Μ.Κ

Της Χρύσας Φωτοπούλου

Κυριακή, 19 Οκτωβρίου. Γενική δοκιμή. Σαν κανονική παράσταση.

Tο πρόσωπό της μοιάζει με της Μαργαρίτας, της Κυβέλης, της Ελένης Ξένου, τη Μάνας. Οι ποιητές δεν πεθαίνουν, τα πρόσωπα που έφτιαξαν και τοποθέτησαν σ' έναν κόσμο καλοδουλεμένο τους κρατούν ζωντανούς. Πώς να πεθάνουν, άλλωστε, όσοι δόξασαν με την αγάπη τους ένα κοινότοπο, ανθρώπινο σχήμα; "Αγαπάω σημαίνει κάνω ένδοξο έναν άνθρωπο.."

Δε φανταζόμουν ότι συνθέτοντας με ευλάβεια κομμάτια του έργου - ποιητικού-πεζογραφικού-πεζογραφικού- του Γιώργου Χειμωνά μπορείς να καταλήξεις σε παράστασή τους. Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Χατζής και δημιουργός του έργου "Ο Βασιλιάς της Ασίας" μετά από πολύ καιρό και αφού μέσα του όλες οι φράσεις είχαν πια αρχή, μέση και τέλος κατάφερε να φτιάξει μια παράσταση από χώμα και νερό φτάνοντας εκεί που φτάνουν όσοι λύνουν τους δεσμούς.

Στο Γκαράζ του "Κακογιάννης", σε έναν διάδρομο που φωτίζεται από ανθρώπους που κρατούν στα χέρια τους προβολείς. Αυτοί τους ανάβουν, αυτοί τους σβήνουν. Βαδίζουν στον μακρύ διάδρομο. Διακριτικοί γνώστες. Όλα ξεκινούν από εκεί. Από τον ήχο του χώματος που κυλάει και του νερού που τρέχει. Οι δύο ηθοποιοί βρίσκονται αντίκρυ ο ένας στον άλλον. Συναντιούνται ελάχιστες φορές τα σώματά τους. Πριν το τέλος, μια-δυο φορές. Η Λυδία Κονιόρδου και ο Βαγγέλης Παπαδάκης. Το μοναδικό κορίτσι απ' όσους φωτίζουν, η Αλίκη Στενού διαβάζει ένα αληθινό γράμμα του Χειμωνά στην Αναγνωστάκη. Ο ποιητής στο βάθος, πάντα στο βάθος και με προοπτική στο μέλλον. Είναι πάντα στητός και ταλαιπωρημένος, αλλά του βγαίνει σε γοητεία. Οι όλεθροι του μυαλού σε γονατίζουν.

Δε θα μπορούσαν όλα αυτά τα πρόσωπα, που η αρχή τους είναι το χέρι ενός δημιουργού να βρουν άλλο σώμα και άλλη φωνή απ' αυτή της Κονιόρδου. Διαυγής και συνειδητοποιημένη κάνει αόρατο το χάσμα μεταξύ δράσης και τελευταίου θεατή. Παρακολουθείς το στόμα της, τους ήχους και τις κινήσεις. Αρτιότητα. Αυτό θα πει.

Ενίοτε τραγουδάει. Κάποιο μυστήριο αρχίζει ή τελειώνει. Τους λυγμούς ή τις κορυφές του νοήματος συνοδεύει ένα μοναχικό σαξόφωνο. Δημήτρης Χουντής. Ένα σαξόφωνο. Απωθημένος ήχος. Δικός μου.

Ο Χειμωνάς θέλει μουσική. Η μουσική του Νίκου Ξυδάκη έχει την ταυτότητα των ηρώων του. Γι' αυτό ο Γ.Χ, που πρόλαβε και την άκουσε, χάρηκε πολύ για την συγγένεια. Χάρηκε στ' αλήθεια.

Δεν είναι δύσκολος ο Χειμωνάς, αν τον αγαπάς. Στη συνωμοσία του Γκαράζ θα το νιώσεις καθώς θα φεύγουν οι φράσεις η μία μετά την άλλη. "Πάντα οι άλλοι μας αναγκάζουν να αισθανθούμε. Με τη βία μας αναγκάζουν." "Κανείς να μη θαρρεί πως είμαι δειλή, ασήμαντη. Είμαι βαριά για τους εχθρούς αέρας για τους φίλους έτσι πρέπει να είναι ένας δίκαιος άνθρωπος."

Έπρεπε να βρεθεί κάποιος ν' ασχοληθεί μαζί του. Έτσι. Και να βρεθεί και μια ομάδα από αληθινούς μύστες.

Δεν αξίζει τίποτα όσο η στιγμή που αντιλαμβάνεται κανείς την συγγένεια. Εκείνη τη συγγένεια για την οποία φρόντισε μόνο το σύμπαν.