Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας γράφτηκε από τον Κορομηλά το 1891. Το πρώτο δραματικό ειδύλλιο. Αγνός, καθαρός έρωτας, το θέμα. Όχι απόκοσμος εξαιτίας του μακρινού έτους, αλλά πάντα διαχρονικός, απόλυτα μέσα στο αρχέτυπο.
Αυτό το έργο του Κορομηλά, τον "Αγαπητικό" επέλεξε ν' ανεβάσει, τη χειμερινή σεζόν, ο Πέτρος Ζούλιας, διατηρώντας ανέπαφο τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, το εγγενές κέφι των σημειώσεων και τη λυρικότητα. Σ' ένα φόντο με βουνά και λαγκάδια, βρύσες και ξέφωτα. Ήχοι πνευστών και παρεάκια συνεσταλμένων νέων, κρυφοί έρωτες, φανεροί κανόνες λογικής, ανατροπές, χιούμορ, τραγούδι, χορός.
Μουσικοί και ηθοποιοί μέρη ενός σχήματος με συνοχή και συνεκτικότητα. Αξιοσημείωτο το πόσο αποτελεσματικά κουμανταρίστηκε ένας τόσο πολυάριθμος θίασος. Θεώρησα εύστοχη την επιλογή τα σκηνικά και τα κοστούμια να κινηθούν σε λιτές γραμμές, παρά το σύνηθες του Παλλάς να υπερβάλλει για να μην χάσκει ούτε μισός πόντος της τεράστιας σκηνής (Σκηνικά: Λίλη Πεζανού, κοστούμια: Αναστασία Αρσένη).
Η μουσική και η ενορχηστρωτική επιμέλεια - Διδασκαλία του Θοδωρή Οικονόμου, αλλά και οι χορογραφίες του Φώτη Διαμαντόπουλου προσέγγισαν επί της ουσίας την ιδιάζουσα ατμόσφαιρα, δίνοντας ξεκάθαρα την αίσθηση ότι κάπως έτσι θα ήταν τα πράγματα.
Ο Πάνος Βλάχος στο ρόλο του Λιάκου καθώς και η Ευγενία Δημητροπούλου στο ρόλο της νεαρότατης Κρουστάλλως δημιουργούν ένα ζευγάρι ανθρώπων με ταιριαστά χνώτα, αλλά με την τηλεοπτική αύρα να νικά με 1-0 τη θεατρική. Σωστός, αλλά σε κάποια σημεία υπερβολικός, ο Βασίλης Μπισμπίκης. Σπουδαία παρουσία η Ρένη Πιττακή, για την οποία δε θα πάψω να πιστεύω όμως ότι είναι εκτός των νερών της. Και αυτό φαίνεται.
Αέρινη και αισθαντική η Μάρω της Μαρίας Πρωτόπαππα, ιδανικός στο ρόλο του Χρόνη ο ταλαντούχος Χρήστος Στέργιογλου. Όπου και να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος, χωρίς να αφομοιώνεται ούτε μια του τρίχα, βάζει μπροστά την ευρηματικότητα και το ένστικτο.
Η παρουσία του Γιώργου Μαργαρίτη ξενίζει εκ των προτέρων. Δεν εντείνει την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ίσα ίσα σε επαναφέρει στην πραγματικότητα κάπως απότομα. Ένας Χρόνης Αηδονίδης, ας πούμε, θα ήταν ό,τι πρέπει. Ωστόσο, για τα λεπτά που εμφανίζεται στη σκηνή, ακόμη και οι εκ των προτέρων απορημένοι, δείχνουν να τον απολαμβάνουν.
Οι άνθρωποι παρασύρονται εύκολα.
«Αποστολή της κωμωδίας είναι το να απεικονίζει, φωτίζουσα συγχρόνως υψόθεν διά του ιδανικού της τέχνης φωτός, τον αληθή κοινωνικόν βίον». Αυτά έλεγε ο συγγραφέας του "Αγαπητικού", τότε.
Νομίζω ότι για να πάω μέτρησαν και δυο-τρια σημεία που διάβασα στο βιογραφικό του Δ. Κορομηλά.
Και η ιστορία. Και η περιέργεια.
*«Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημητρίου Κορομηλά, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, στο Παλλάς.
