Της αρέσουν οι ιστορίες. Τις αγαπάει. Γι' αυτό φωτίζει υπέροχα τη σοφίτα της Άννας Φρανκ ή το σαλόνι της Ραμόνας. Έχει έτοιμες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις:"Πώς κάνουμε φωτισμούς; Γιατί κάνουμε φωτισμούς;", οπότε δε θα χαθεί ποτέ, σε κανένα σκοτάδι.
Πώς κάνουμε φωτισμούς; Γιατί κάνουμε φωτισμούς;
Καταρχάς, πρέπει να σου αρέσουν τα παραμύθια. Κάνω θεάτρο γιατί μου αρέσει να μου λένε ιστορίες, πάω να δω την πρόβα με την λαχτάρα να μου πουν οι ηθοποιοί μια όμορφη θεατρική ιστορία. Μου αρέσει να τους βλέπω να διασκεδάζουν πάνω στη σκηνή, να καταθέτουν ψυχή και σώμα. Με παρασύρει η προσήλωσή τους στην ιστορία, η τρυφερότητά τους προς τον ρόλο, με συγκλονίζουν οι δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ τους. Αν εκείνοι τα δίνουν όλα πάνω στην σκηνή, τότε θέλω και εγώ να βοηθήσω στο να πουν την ιστορία. Ψάχνω νέες ιδέες, αναζητώ το ένα και μοναδικό φωτιστικό στοιχείο που μπορει να έχει αυτή η παράσταση, που δεν το είχε καμιά άλλη που έχω κάνει στο παρελθόν. Βάζω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία αναζήτησης που δεν έχει ωράριο και γίνεται σχεδόν ασυνείδητα. Αναρωτιέσαι τι εννοώ; Θα σου παραθέσω ένα μικρό πρόσφατο παράδειγμα.
Πριν μερικές μέρες, έβλεπα στο αεροπλάνο μια ταινία με την Αντζελίνα Τζολί, ένα παραμύθι. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε, πήγα σε πρόβες, συνέχισα κανονικά την ζωή μου και ξαφνικά, χθές, το βράδυ ο εγκέφαλος μου συνέδεσε μια εικόνα απο την ταινία με την Χ παράσταση. Το δάσος απο αγκάθια της Αντζελίνας, θα γίνει το δάσος του Χ. Ήξερα πως κάτι μου έλειπε φωτιστικά από την παράσταση, αλλά δεν ήξερα τι ήταν, και η λύση ήρθε ουρανοκατέβατη, στην κυριολεξία. Τι θα γινόταν, αν δεν είχα δει αυτή την ταινία; Δεν ξέρω... Πιθανόν το μυαλό θα είχε κάνει κάποια άλλη σύνδεση, με κάτι άλλο, το οποίο δεν θα το μάθουμε ποτέ....
Μέσα σε μια παράσταση γεννιούνται και ιδέες για μελλοντικές παραστάσεις. Πέρυσι, προσπάθησα να βάλω ένα συγκεκριμένο χρώμα στο Χ έργο, αλλά η παράσταση το πετούσε έξω, δεν της πήγαινε και έτσι το αλλάξαμε. Το χρώμα αυτό όμως συνέχισε να τριγυρίζει μέσα στο μυαλό μου. 6 μήνες μετά έγινε το βασικό χρώμα του Ψ έργου.
Αυτο το κομμάτι της διαδικασίας είναι το αγαπημένο μου. Οι στιγμές που ψάχνεις, συνειδητά και ασυνείδητα, να βρεις την φωτιστική ταυτότητα της παράστασης. Η έμπνευση είναι μυστήριο και ατίθασο ον. Έρχεται από εκεί που δεν την περιμένεις για αυτό πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Κάτι θα πει ο σκηνοθέτης, κάποιο στοιχείο του σκηνικου θα σου τραβήξει το ενδιαφέρον, κάτι θα κάνουν οι ηθοποιοί, κάτι θα ακούσεις στην μουσική... Και ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα μπροστά σου και «βλέπεις» την βασική φωτιστική εικόνα του έργου.
(Φωτογραφία: Γ. Αλεξανδράκης)
Χρύσα Φωτοπούλου
